Povežite se sa nama

FELJTON

MIRKO ĐORĐEVIĆ: SJAJ I BEDA UTOPIJE (VI): Grijeh Karla Marksa

Objavljeno prije

13 godina

na

Borba za Marksovo nasleđe je započela – kao što se uglavnom zna – još za života pisca Kapitala, a nije nepoznato ni to da su ruski boljševici pretendovali na glavni deo nasleđa; njihovo prisvajanje duhovne ostavštine velikog učitelja nazvano je, takođe odavno ,,prvom revizijom marksizma”, ali je i evropska socijaldemokratija – evropski socijalizam u celini – bila naslednik ideja čiju inspirativnu moć niko razuman ne može sporiti. Kada se danas zatvara veliki krug takvog marksističkog izazova, kada se pobliže zna i sama istorija iluzija koja ga je pratila, problemi se otvaraju u novom istorijskom svetlu, i tu se F. Fire i njegovi učenici zaista ponudili mnogo novog. Upravo je socijaldemoratski model u mnogim evropskim zemljama pokazao svoju autentičnu vitalnu snagu. Polako ali sigurno nestaje sa scene model komunističkih partija lenjinskog tipa a ,,u modi” je socijaldemoratski model koji se javlja – uveliko nedefinisan u punom smislu reči – u svim zemljama doskorašnjeg realsocijalizma na Istoku. Problem, međutim, ima i svoju čisto doktrinarnu stranu i upravo to, u sferi doktrine sada se aktiviraju neki klišei koji onemogućavaju otvaranje šire i temeljnije rasprave. Ističe se, na primer, da je Marksov ideal bio čist ali su ga deformisali naslednici, što je na svoj način i problem koji je mučio i nesrećenog papu Celestina V u davnim vremenima srednjeg veka; s druge pak strane ističe se da je i sam ideal bio sporan, sumnjiv na svom početku, i nedostojan ljudskog napora, sa čim nesuđeni papa Celestin V nije imao problema, jer ideal koji je postavio Hristos zaista nema nijednu mrlju – okaljali su ga naslednici.

Silone je – videli smo – problem postavio kako valja. Međutim, ovakva dihotomija kao da je namerno smišljena kako bi se dalje pobeglo od suštine problema i to bežanje od činjenica upravo danas dobija neverovatne vidove. Stvari bi se morale jednostavnije objasniti. Ideal ljudske, socijalne emancipacije u istorijskim okvirima ne treba povezivati sa konačnim spasenjem o kojem hrišćanstvo govori; ideal ljudskog oslobođenja i samooslobođenja čoveka i građanina nije izvorno marksistički već je deo mnogovekovne ljudske tradicije, posebno religijske, i on se uklapa u klasično evropsko humanističko nasleđe koje – to je dobro poznato – ne počinje sa Marksom i marksizmom. Pre će biti obrnuto – da se Marksova doktrina najvećim delom uklapa u to nasleđe iako se on sam – a njegovi sledbenici još manje – ne može osloboditi svake odgovornosti za niz brojnih potonjih diktatura koje su u obliku „diktature proletarijata” i nastajale u njegovo ime. Zanimljivo je da izvorni tekstovi nisu nejasni ali se oko njih stvorila čitava škola tipično školastičkih rasprava, čije „finese” danas samo zamagljuju probleme. Naime, i u pismu Vajdemajeru iz 1852. godine i u samom tekstu Kritike Gotskog programa proletarijat se još uvek shvata mesijanski – toga se ni Marks ni marksisti neće nikad osloboditi – ali se diktatura uzima kao vid prelaznog političkog stanja, kao „period revolucionarnog preobražaja”.

Mesijansko značenje je istina jednom zadato, još u Manifestu komunističke partije, ali je ova nepreciznost imala zaista kobne posledice; taj tekst je inače publikovan tek 1891. godine ali je bio dovoljan razlog da ga boljševici uzmu kao temelj vlastite dogme. Jednostavnije rečeno, imali su i bolješivi ono za šta su se mogli uhvatiti u svom nastojanju da za sebe izbore ulogu jedinoga naslednika Marskove doktrine. Ima mnogo takvih „mesta”. I u Adresi Centralne uprave Savezu komunista načinjenoj u Londonu 1850. godine mesijanski smisao proletarijata nije dovoljno relatizovan, pa se čaki prema „svom dosadašnjem savezniku” zagovaraju sredstva koja nisu daleko od kamijevelizma.

Najneobičnije deluje čuveni Projekat Ustava Saveza komunista iz 1847. godine koji su redigovali Marks i Engels, u čijem se 42. članu nalazi i jedna skica partije kojoj će biti suđeno da se u budućnosti bude jedina i trajno vladajuća partija, što su ruski marksisti i istorijski realizovali što je potrajalo u planetarnim razmerama bezmalo jedno stoleće, sve do sloma ruskog modela komunizma o kojem se rasprave tek javljaju. Stav prema čoveku i građaninu, posebno prema onom koji bi izrazio drugačije mišljenje u ovom dokumentu je eksplicite jasan i najavljuje budućnost kakvu smo već imali. „Savez treba da stavi pod prismotru osobe koje su udaljene ili isključene iz Saveza, kao i sumnjiva lica uopšte, i da ih učini bezopasnim. O njihovom delovanju i vršljanju treba odmah obavestiti odgovarajuću opštinu”, stoji u tom projektu srećne budućnosti. Tu se raspoznaje tip partije koji će kasnije, u Rusiji i u dobrom delu sveta, biti prepoznatljiva sila represije koj nastupa terorom i nastoji da zameni sve druge društvene ustanove, kakve su demokratija i parlamentarni i sistem, na primer. Bilo kako bilo, ruski boljševici su zaista imali od čega da pođu, ali su nešto slično imali i oni koji su, od Kauckog pa nadalje, svesno odbacivali teror jedino sredstvo i diktaturu kao vremenski neodređeno i nedefinisano stanje, u ime demokratijei parlamentarizma kao „ustanova čoveka i građanina” koje bi trebalo sačuvati. Kaucki, na primer, nije, kako se pogrešno citira, govorio o azijatskom modelu koji stvaraju boljševici već o „tatarskom” sistemu i modelu koji se sada urušio.

Famozni greh Karla Marksa se mora smestiti u pravi kontekst i to posebno sada kada se sabiraju rezultati totalitarizma. Samo se tako može odgovoriti na pitanje o sličnosti i razlikama između fašističkog i komunističkog totalitarizma, a negiranje jednog totalitarizma u ime drugog u našim prilikama posebno – najblaže rečeno, samo je bežanje od dublje i temeljnije rasprave kakva je i započela pojavom Crne knjige komunizma ili Fireove knjige Prošlost jedne iluzije. Za sve to ima dovoljno podsticaja još u davnom spisu starog „renegata” K. Kauckog koji je bio otvorio polemiku sa Lenjinom i Trockim. Nisu, međutim, ni same „tekstološke finese” bez ikakvog značaja, posebno ne one koje su tiču Lenjinovog „prevođenja” Marksa”.

Krug koji se zatvorio sa slomom modela ruskog komunizma nudi i niz novih problema, kako god se određivali prema „grehu” K. Marksa, a on je nesporan, pomenuti problemi su zasigurno stigli do jedne istorijske tačke kada se nužni i neki jasniji odgovori. Odličan poznavalac i marksizma i evropske humanističke tradicije, F. Fire se – i to neće biti slučajno – suočen sa tim problemima, zaustavio na naznakama, potpuno svestan da nije uputno hita ti sa odgovorima. A zaustavio se na slučaju M.S. Gorbačova i njegove uloge na početku kraja pomenutog modela (…)

Enigma zvana Gorbačov još nije odgonetnuta. Gorbačov je – kaže F. Fire – oslobodio Saharova godine 1986. i prihvatio je dijalog sa disidentskom inteligencijom, čime je – makar i sa kobnim zakašnjenjem – „prekršio pravila

režima” ali je ostao „nesposoban za reforme”, tačnije za reforme je bilo kasno kako neki kažu ili – a to je tačnije – reforme su uopšte bile nemoguće u jednom takvom sistemu; on nije bio „maskirani antikomunista pa ni loš komunista” jer je „ostao veran izvornoj ideji koju je hteo da podmladi i da obnovi a ne da je izda”, ne može se naravno reći – dokaza za to nema – da je Gorbačov bio neiskreni reformator ali je nevolja u tome što su reforme bile neprimenljive jer su i sami disidenti došli do saznanja da one nemaju mnogo smisla iao bi bile nešto najbolje – papa Celestin V se povukao, bukvalno je pobegao iz Rima, a Gorbačov nije podnosio ni ostavku; on je verovao da je ideal uzvišen što nije bio tačno jer tako shvaćeno oslobođenje putem terora nije svetao ideal, dok u slučaju pape Celestina V stvari ne stoje tako – on je znao da je Hristos nešto više od istorijske crkve pa je svoju „ostavku” ostavio potomstvu kao opomenu i primer da su reforme, iako nemoguće u okviru nekih sistema, ipak nešto što uliva više nade od revolucije koje ruše sve.

(Nastavlja se)

Komentari

POVEZANE VIJESTI:

FELJTON

ŽENE CRNE GORE (II): Dvije dukljanske vladarke

Objavljeno prije

5 dana

na

26 Septembra, 2025

Objavio:

Monitor prenosi djelove iz monografije Žene Crne Gore, u izdanju UNDP-a i Narodne biblioteke „Radosav Ljumović” koja je urađena sa željom da mapira žene i ulogu žena u vertikali crnogorske istorije. Autorke su  Olivera i Tijana Todorovic, urednik Dragan B. Perović

 


Kosara Teodora VOJISLAVLJEVIĆ bugarsko/makedonsko carstvo krajem X vijeka – 1016, Manastir Sv. Marije/Ostros, Duklja/Crna Gora Dukljanska knjaginja, princeza bugarsko/makedonska.

Najmlađa šćer slovenskog cara Samuila (kojega svojataju i Bugari i Makedonci), supruga kneza Vladimira Dukljanskog.

Krajem X vijeka prostorima Balkana vladale su dvije države – Bugarsko carstvo i Vizantija, koje su među sobom bile u miru, sa sporadičnim ratovanjima. Na prostoru između Jadranskoga mora i Skadarskoga jezera nalazi se kneževina Duklja koja je bila vizantijska tema.

Dukljanski knez Vladimir vladao je Dukljom od 970. do 1016. godine. Dvorac mu je bio na prostoru Skadarskoga jezera u mjestu Ostros i Koštanjice (današnji toponim „Kraljić”).

Prema Ljetopisu Popa Dukljanina: „…Petrislav izrodi sina koga nazove Vladimir, i umrije u miru”. Sahranjen je u Crkvi Svete Marije, u mjestu koje se zove Krajina. To je bila porodična zadužbina – crkva posvećena Uspenju Bogorodice.

Osnivač Manastira bio je knez Vladimir, prvi dukljanski svetitelj, Sveti Vladimir Dukljanski, koji je prema zapisivanju vizantijskoga istoričara bio „miroljubiv i pravedan, pun vrlina”. Njegov se kult, osim u Duklji, poštovao u Dalmaciji, Albaniji, Makedoniji i Bugarskoj.

Prema legendi (Ljetopis Popa Dukljanina) u ratu sa carem Samuilom, 997. godine, Vladimir je zarobljen i odveden u tamnicu u Prespi.

Najmlađa šćer cara Samuila, Kosara, zaljubljuje se u kneza Vladimira i kaza ocu da će skočiti u jezero ukoliko se ne uda za Vladimira.

„U tamnici ga je upoznala Samuilova kćer Kosara, viđela da je lijep i saznala da je vladarskoga roda, pa je uspjela ubijediti oca da joj ga dâ za muža i da mu vrati državu”.

Vjenčali su se i živjeli u dvorcu nedaleko od Manastira Prečista Krajinska na Skadarskome jezeru.

Cara Samuila nasljeđuje Vladislav, koji na prevaru dozove kneza Vladimira u Prespu, i ubije ga na vratima crkve. U tom momentu knez Vladimir imao je drveni krst u rukama s kojim je i sahranjen u Prespi.

Kosara, Vladimirova supruga, prenosi njegovo tijelo u Manastir Prečista Krajinska. Donosi odluku da se više nikada ne uda, zamonaši se i umre u Manastiru. Sahranjena je, prema sopstvenoj želji, u dno nogu kneza Vladimira.

Time je pokazala odanost i veliku ljubav prema Vladimiru čovjeku i prema Knezu dukljanskom i Duklji kao kneževini.

Crnoj Gori je ostavila najljepšu ljubavnu priču koja živi u legendama do danas.

 

Jakvinta od Barija VOJISLAVLJEVIĆ dukljanska/zetska/crnogorska kraljica, napuljska princeza.

Jakvinta Vojislavljević (Jakvinta od Barija) rođena je oko 1060. godine u Bariju, tadašnja Kraljevina Napulj. Bila je supruga Bodina Vojislavljevića, čija je vladavina dovela Zetu do najsnažnijeg razvoja.

O njenom uticaju i vladavini doznajemo iz djela „Kraljevstvo Slovena” – djela koje ima dvije linije: hroničarsku (rodoslovnu) i pripovjedačku. Za nas je ovđe od važnosti cjelina: „Bodin i njegova žena i braća”.

Jakvinta od Barija ili Jakvinta Dukljanska bila je kraljica Duklje od 1081. do 1130. godine. Jakvinta nije samo vladala i uticala na Bodinove odluke. Njene savjete tražili su svi Vojislavljevići, izuzev Branislava. Zato je on postao meta i kamen spoticanja.

Kao književni lik, Jakvinta je predstavljena kao originalna i složena ličnost. Njen lik se očituje kroz niz zamršenih postupaka u kojima se ona pokazuje prije svega kao majka, a potom vladarka. Stoga se i plaši Branislava i njegovih sinova. Plaši se potčinjenosti i poraza. Njena ličnost je dramatična.

Književnu ličnost prate istorijski izvori koji potvrđuju da je vladavina Jakvinte okarakterisana kao veoma loša. I dok je bila supruga kralja Bodina, nametala je svoje interese.

Jakvinta je nastavila da vlada nakon Bodinove smrti. Kada je Mihalj Vojislavljević stupio na prijesto, brzo je bio i zbačen zbog Jakvintine zlobe. Umjesto Mihalja postavljen je Dobroslav koji je, radeći za korist Jakvinte, radio protiv naroda i ubrzo se našao u okovima.

Potom je Bodinov bratanac, Vladimir, došao na vlast. Đorđe se sa svojom majkom kraljicom Jakvintom suprotstavio kralju Vladimiru i raškom uticaju u Duklji. Vladimira je kraljica otrovala i tako došla do cilja – da njen sin Đorđe postane kralj Duklje.

Đorđe je 1118. godine postao kralj, ali se njegova vladavina završila te iste godine, s vlasti ga je svrgnula vizantijska ekspedicija.

Jakvinta i njeni sinovi bili su protiv ujedinjena s Raškom i u toj borbi nijesu prezali ni od čega. Jakvinta je uhvaćena u Kotoru i poslata u Carigrad đe je ostala do smrti.

(Nstaviće se)

Komentari

nastavi čitati

FELJTON

ŽENE CRNE GORE (I): Primjeri žena koje su gradile svoju državu, životom i radom

Objavljeno prije

2 sedmice

na

20 Septembra, 2025

Objavio:

Monitor prenosi djelove iz monografije Žene Crne Gore, u izdanju UNDP-a i Narodne biblioteke „Radosav Ljumović” koja je urađena sa željom da mapira žene i ulogu žena u vertikali crnogorske istorije. Autorke su autorke su Olivera i Tijana Todorovic, urednik Dragan B. Perović

 

 

Monografija „Žene u Crnoj Gori“ urađena je sa željom da mapira žene i ulogu žena u vertikali crnogorske istorije. Ovim istorijskim pregledom prikazujemo činjenice o ličnostima koje portretišemo.

Poseban akcenat ove publikacije stavljen je na originalne portrete – ilustracije žena, a neke naše žene su prvi put dobile vidljiv lik, na osnovu dostupnih zapisa o njima. Kao autori i priređivači, trudili smo se da monografiju učinimo razumljivom i dostupnom svima, bez obzira na uzrast ili pol.

Knjiga „Žene u Crnoj Gori“ prije svega je identitetska priča, a nakon toga i emancipatorska u smislu borbe za prava žena u društvu.

Ovaj odabir portretiranih žena predstavlja naš autorski doprinos u sagledavanju milenijumskog trajanja Crne Gore kroz žensko postojanje i njen nepobitan uticaj na razne istorijske tokove. Ovo su primjeri žena koje su gradile svoju državu, životom i radom.

Odabrali smo i one žene koje su iz drugih sredina gradile crnogorsko društvo, a tu su i naše Crnogorke koje su svojim talentom i djelovanjem gradile i emacipovale sredine u kojima su živjele.

Zastupljene su i žene koje su bile prve u nečemu, ne samo kod nas nego i u svijetu, i mi ih ovom knjigom stavljamo u naš istorijski i kulturni kontekst.

Naš je cilj i želja da motivišemo i ohrabrimo savremenu ženu da slobodno i hrabro nastavi borbu za lični i društveni progres i da pri tome imaju svijest da je ta borba istorijski kontinuitet.

Knjigu posvećujemo svim ženama na putu modernog i emancipatorskog djelovanja u svim sredinama.

TEUTA 231-228. p.n.e.

Ilirska kraljica Teuta, vladala je od 231. godine p. n. e. do 228. godine p. n. e. Njena vladavina zapravo je bila u znaku regent-vladavine umjesto maloljetnog posinka Pinesa, a nakon smrti njenog muža Agrona, koji je vladao od 250. godine p. n. e. do 231. godine p. n. e, za čije je vladavine Ilirija bila na vrhuncu moći.

Kraljevstvo Ilira prostiralo se od rijeke Neretve na śeveru do rijeke Aous (Vjosa, Albanija) na jugu. Teuta je vladala iz Skadra, ilirske prijestonice. uz pomoć savjetnika kralja Agrona.

Za vrijeme vladavine Teuta je pokušala da proširi kraljevstvo osvajanjem preostalih grčkih kolonija i djelova Epira. Početak njene vladavine obilježili su napadi i pljačkanje savezničkih brodova. Mornarica i vojska napale su Elidu i Meseniju na Peloponezu 230. godine p. n. e, iskrcali se u Epir i osvojili Foiniku. Epirani su prihvatili savez sa Kraljevstvom Ilira, dok je Rim poslao braću Korunkami da pregovaraju s Teutom.

Regentkinja Teuta naređuje svojoj gardi ubistvo rimskog izaslanika, o čemu je pisao Polibije koji je i zabilježio Teutin odgovor izaslanicima: ,,Kraljevima ne dopušta zakon da sprečavaju Ilire da se na privatan način obogate plodovima mora”.

Godine 229. p. n. e, kraljica Teuta naredila je napad na Krf. Iliri su osvojili ostrvo, a zapovjednik garnizona postao je Demetrije Hvarski.

Iste godine otpočeo je Rimsko-ilirski rat. Rimljani su prvo napali osvojeni Krf. Nije poznato da li je Demetrije Hvaranin (Demetriusa) izdao Teutu ili se jednostavno predao, ishod toga napada bio je poražavajući za Teutu. Rimljani su osvojili Krf, a Demetrije Hvaranin je zapovijedao Ilirima, oženio je Triteutu (prvu ženu kralja Agrona), oduzeo vlast Pineusu. Rimska vojska osvajala je dio po dio Ilirskog kraljevstva i došla do Skadra. U međuvremenu, Teuta se sklonila u Rhizon (Risan).

Na proljeće 227. godine p. n. e. prihvatila je poraz, odstupila s prijestola i pristala na uslove mira. Ilirsko kraljevstvo je opstalo, ali je teritorijalno bilo ograničeno na dio oko Skadra.

Vjeruje se da je utvrđenje koje se nalazi na ostrvu Svetcu, hrvatskom dijelu Jadranskog mora, pripadalo ilirskoj kraljici Teuti, stoga se i zove Krajicin, odnosno Teutina kula ili Teutin grad.

Prema legendi, kraljica Teuta je nakon brojnih pohoda svoje gusarske flote u Jonskom, Egejskom i Jadranskom moru, sakupila veliko bogatstvo. Bila je veoma mudra, pa se skrasila u tvrđavi iznad Risna u Bokokotorskome zalivu. Kad su rimske imperije zapośele Risan i otvorile kapije grada i njene tvrđave, Teute više nije bilo. Prema jednom kazivanju, Teuta se bacila sa stijene brda Orjen iznad Risna, dok je prema drugim kazivanjima, nastavila da živi u brdima iznad grada.

(Nastaviće se)
Ilustracija: Lina Leković

Komentari

nastavi čitati

FELJTON

GOVOR SRETENA PEROVIĆA PRILIKOM DODJELE AKADEMSKOG ZVANJA DOCTOR HONORIS CAUSA (II): Nemam povjerenja u budućnost društva koje nudi samo božanstvo kapitala

Objavljeno prije

3 sedmice

na

12 Septembra, 2025

Objavio:

Državni univerzitet evropskih studija političkih i ekonomskih nauka „Konstantin Stere“ iz Kišinjeva, Republika Moldavija, visoko ocjenjujući pjesničko i kulturološko djelo akademika Sretena Perovića, predsjednika Dukljanske akademije nauka i umjetnosti (DANU), dodjelio mu je 2014. godine najviše akademsko zvanje  Doctor Honoris Causa. Monitor prenosi riječi zahvalnosti koje je tom prilikom uputio Perović

 

Veliki crnogorski pjesnik Petar II Petrović Njegoš (1813-1851), poglavar autokefalne Crnogorske crkve i Crnogorske Države, jedan od najvećih evropskih pjesnika XIX vijeka, mnogo je polagao u duhovno zdravlje svojega malobrojnog crnogorskog naroda. On nije završio visoku školu, ali je bio univerzalno obrazovani duhovnik i poliglota, mislilac i modernizator svoje malene, sa svake strane ugrožavane Države. A prije svega bio je genijalni pjesnik.

Po svojoj suštini, po svojoj prirodi lirska poezija je bliska snovima. Ma koliko da formalno traje treptaj zagonetna mistika sjenije,  (sa više ili manje stihova), lirska pjesma odražava samo jedan kreativni, jedno magnoveno duševno ili misaono stanje, ponekad i ambivalentnog smisla. Ne samo zato, njene metafore i druge stilske figure djeluju prisnije ako su prožete semantičkom ili kontekstualnom sumaglicom, kao da su upravo potekle iz pretkomora sna. Lirska poezija nije obavezno zagonetka, ali i kad je čine jasne riječi i njihov uobičajeni, prirodni međuodnos – pjesma i tada jeste. Stara je istina da bez mistike, makar i u sasvim blagom stanju, nema trajnije poezije. Nekad, u mojoj mladosti, u doba jugoslovenskog, mekšeg socijalističkog realizma – i sama riječ mistika bila je žigosana. Ali, ako za nju nije bilo blagonaklonosti u „teoriji“, ona je imala svoj udio u pjesničkoj praksi – čak i kod onih koji su pjevali samo o srećnom društvu i još srećnijoj budućnosti. Misterioznost riječi  sama po sebi je neke vrste poezije. Pjesnik, dakle, nije misterija, poezija uglavnom jeste. Kako nastaje pjesma, zašto nastaje pjesma, kad je najbolji trenutak da se zapiše pjesma, ili pojedini stih neke u tren izgubljene, nestale  neke pjesme – to nijesu odgonetnuli ni autori koji su doživjeli duboke godine i još vide svijet u slikama, u metaforama, u sunčevom spektru emocija.

Vraćam se na početak ovog zapisa. Korijenje i stablo moje duhovnosti hrani i brani NADA. Više takvih ili sličnih, apstraktnih a frekventnih riječi – Vjera, Ljubav, Istina, Pravda i slično – pokazuju da su svi pravi pjesnici, pjesnički zavjerenici – neke vrste vlasti, i sama vlast, kakav je bio naš Njegoš, kakav je bio Gete, kakav je moj Sengor, a naš danas.

Nijesu, naravno, svi pjesnici blage naravi, humanisti, altruisti, pacifisti; neki su bili ili jesu i antihumanisti – militaristi, pučisti, nacisti, šovinisti, fašisti, pa i teroristi – ne samo riječima no i djelima, ali ja i njih vidim kao metafore zla koje su prolazne kao i naši životi.

Ne vjerujem u trajnu nadmoć materijalnog bogatstva, kao što ne vjerujem ni u zagrobni život, ali u mom narodu, u Crnoj Gori, kroz mučne vjekove oslobodilačke borbe crnogorskog naroda – POEZIJA, ona usmena, ona borbena, ona mobilizacija, ona epska, često opora ali i viteška, poezija-tovanja, poezija-sloboda, poezija-sloboda, poezija-sloboda, poezija-sloboda… južnoslovenski narod – sve do modernih vremena. A da li će moji sunarodnici nastaviti tu vitešku tradiciju, zasnovanu na obilju ideala, a na premalo ili nimalo kapitala ? E, to već nije samo stvar poezije, a jeste stvar moralne kondicije.

Zbog svega toga, i bez toga, nemam povjerenja u pjesnike bez NADE i morala, ni u budućnost društva koje nudim samo božanstvo kapitala.

Visokopoštovani gospodine rektore, cijenjeni profesori, duhovnici i ekselencije, uzorni studenti, uvažene kolege i dragi prijatelji – svima vama još jedno trajno HVALA!  Svima vama još jedno trajno HVALA!

(Kraj)

Komentari

nastavi čitati

Izdvajamo