I dok pristanski bioskop bilježi sasvim dobre rezultate, to se ne može reći za dva područna bioskopa. Starobarski bioskop Napredak je u 1961. godini dao samo 159 projekcija (u prosjeku tri nedjeljno) za neveliki broj gledalaca, po cijeni od 50 i 40 dinara karta, te 30 i 50, zavisno od filma. Ukupan prihod bio je 556.500 dinara. Imali su i prihode od „dječijih/đačkih” predstava u popodnevnim satima. U dopisu Opštini rukovodstvo bioskopa ističe da, ako ne bude dotacije, moraju prestati sa radom usljed velikih dugova distributerima, starim i do tri godine. Virski bioskop bio je suočen sa još gorim poslovnim rezultatima, a zapošljavao je četvoro ljudi: upravnik je bila Savica Aleksić, knjigovođa Krsto Kovačević, kinooperater Vojo Vulićević, pomoćnik mu je bio učenik Božo Stojanović. KOPIJE DRUGE I TREĆE KLASE: Poređenja radi, Pobjeda je u 1962. godini imala 60.044 posjetilaca, Napredak 10.026 posjetilaca, a 13. juli samo 2.700. Bioskop Pobjeda je davao dvije predstave dnevno, svakog dana osim petka, u Starom Baru bile su dva puta sedmično, a u Viru jednom u sedam dana.
Načelnik Odjeljenja za društvene službe Pavle Vučićević piše republičkom Sekretarijatu za prosvjetu i kulturu da „na području Komune nema odgovarajuće sale za prikazivanje filmova. Ove okolnosti utiču na to da ne postoji skoro nikakav kulturno-zabavni život”. Dalje stoji da je u Virpazaru „kinoaparatura dotrajala i neupotrebljiva”, a da je u maloj sali u Starom Baru „izložena čestim opravkama”, te „može prikazivati samo kopije br. 2 i 3″, odnosno druge i treće klase.
Dalja stagnacija bioskopa u Starom Baru i na Viru dovela je do njihovog pripajanja barskom bioskopu Pobjeda. Rješenjem od 21. marta 1963. prestali su s radom, „ne bi li organizaciono kao bioskopska mreža bili bolje sređeni”, a članovi savjeta su postali Šućo Peročević, Petar Vukčević, Blagica Radak, Milan Šćepanović, Marko Brnjada, Andrija Nikolić i Dušan Stanković. Ni ova metoda nije dala nikakve rezultate, pokazaće se kasnije.
Od aprila 1963. godine bioskop je poslovao po principu privredne organizacije, i u svom sastavu imao bioskopsku salu na Pristanu, ljetnju baštu u Baru (plato iza današnje Upravne zgrade Luke), bioskopsku salu u Starom Baru i bioskopsku salu u Virpazaru.
DELINKVENTI OMETAJU PREDSTAVE: U izvještaju Radne zajednice bioskopa Pobjeda iz 21. novembra 1967. godine, ističe se da je bioskopska sala na Pristanu jedna od najgorih u zemlji. ,,Od novembra do marta filmovi se prikazuju pod veoma teškim uslovima, u toku kišnih dana prokišnjava, dok je za vrijeme hladnoće nemoguće zagrijavati”.
Dalje se navodi da ljetnja bašta na lučkom području nema odgovarajućeg zida, pa polovina gledalaca gleda film, a ne plaća kartu. Izvještaj posebno bilježi neželjene i za socijalističku Jugoslaviju neshvatljive pojave – ,,Svakodnevnu aktivnost bioskopa ometaju razne grupe maloljetnih delikvenata i raspuštenih mladića, pušenje u sali, bacanje kamenica sa Volujice na krov, uskakanje preko istog u salu, lomljenje vrata, prozora i reklamnih izloga, kao i narušavanje javnog reda i mira za vrijeme projekcije u sali”.
Broj gledalaca je u rapidnom opadanju: 1965. god. – 103.000, 1966. god. – 68.868 i 1967. god. za 10 mjeseci 36.758, dok je broj filmova i predstava uvijek na istom nivou. Inače, tokom 1966. i 1967. godine broj bioskopa u Crnoj Gori bio je 39, i to je najveći broj bioskopa do danas u našoj državi.
DIREKTOR NA SUDU: Oktobra 1968. godine barski je bioskop bio u žiži javnosti zbog nesvakidašnjeg događaja: u Opštinskom sudu vodio se postupak protiv direktora, jer je on sam prodavao ulaznice iz bloka koji nije bio trebovan od Zakona za izdavanje novčanica. Međutim, od presude nije bilo ništa, jer tužilac nije imao dovoljno činjenica da bi tužbu potkrijepio neoborivim dokazima.
Degradacija institucije bioskopa naročito je nastavljena kada je postalo jasno da od Pristana kao grada više neće biti ništa, početkom sedamdesetih. U obraćanju predsjedniku opštine, septembra 1971, direktor bioskopa Dejan Ivović ističe: ,,To je jedina kulturna institucija u ovom gradu, a nalazi se u konjušnici koju su izgradili Italijani. Još na zidovima stoje alke za vezivanje konja, a zgrada je u cjelosti dotrajala. To i nije konjušnica, već smrdara. Djeca pišaju iza platna dok traje projekcija filma, jer u zgradi nema WC-a. Krov je od lima, pa kad prikazujemo kakav vestern, oni što ne dobiju ulaznice bombarduju krov, tako da se ne zna gdje žešće puca. Više niko od ozbiljnijih i uglednijih građana i ne dolazi u bioskop”. Predsjednik na njegove žalbe odgovara primjedbom da se ,,čeka na Dom kulture na Topolici, pa opština ne ulaže u zgrade na Pristanu”.
No, i pored evidentnih neuslova, bioskop je kontinuirano radio i godišnje prikazivao negdje oko 200 filmova. U Izvještaju rada iz 1974. stoji da se filmovi prikazuju u sali na Pristanu i Ljetnjoj bašti. Kako je to izgledalo, pokazuje i podatak da je za tri mjeseca ljetnje sezone prihod od ulaznica iznosio 30.000 dinara, dok je taj prihod za devet ostalih mjeseci bio ukupno 10.000 dinara, što je bilo nedovoljno za plate zaposlenih. Zbog toga je gotovo redovno u ustanovu stizala pomoć zajednice – samo u 1974. godini pomoć je bila 160.000 dinara.
Ljetnja bašta je bila na mjestu današnje hladnjače pored Luke, i bila je oivičena tadašnjom zgradom Opštine, a okružena zidovima sa staklima namazanim uljem, da ,,padobranci” ne bi preskakali. U jednom zidu bio je prorez za biletarnicu, a tu je bio i neizbježan kiosk za kikiriki i sjemenke.
BIOSKOP U KONJUŠNICI: Od maja 1973. bioskop je počeo da organizuje projekcije filmova i u bazenu hotela Inex Zlatna Obala. Kinooperater je bio Miodrag Tanjo Masoničić. „Iako su prihodi ostvareni sa ovih predstava neznatno veći od rashoda, nesporno je da doprinosi razvoju turizma i kulturne zabave u tom regionu”, pisalo je u Izvještaju.
Čini se da je konačni udarac grogiranom bokseru uslijedio 1975. godine. Reporter Pobjede Momčilo Popović u kritičkom prikazu pod nazivom Bioskop u konjušnici donosi poražavajuće podatke: ,,Patos u njoj je propao, stolice su dobrim dijelom polomljene, a i krov prokišnjava, zbog dotrajalosti, ali i kanonada besprizornih mladića koji ga redovno zasipaju kamenicama za vrijeme projekcije filma. Uz ovo, bioskop je potpuno dislociran – nalazi se u polusrušenom naselju Pristan do koga nije jednostavno doći i u koji, u stvari, malo ko navraća i danju. Bioskop je godinama ne samo poligon za izlivanje svakojakih, čak i najnižih strasti, većeg dijela posjetilaca, već i svojevrsna ‘radionica’: stolice su izvaljene, mnoge potpuno uništene, vrata i prozori se otvaraju i zatvaraju kad i kako ko hoće za vrijeme predstave, a natpis ‘zabranjeno pušenje’ najdeplasiranije i nejbesmislenije je upozorenje koje je ovdje moglo biti postavljeno”.
Posljednji sačuvani podatak o bioskopu Pobjeda potiče od direktora Ivovića otprilike u vrijeme nastanka Popovićevog članka. On u izvještaju lokalnoj upravi ističe da se ,,svakog mjeseca uknjiži gubitak od po desetak hiljada dinara, da se od zarade može platiti samo najamnina za film, a da se dešava da filmovi često ne bivaju prikazani jer nema gledalaca”.
(Nastavlja se)
Izdvojeno3 sedmice
DRUŠTVO4 sedmice
Izdvojeno3 sedmice
Izdvojeno4 sedmice
Izdvojeno3 sedmice
INTERVJU4 sedmice
DUHANKESA3 sedmice
FOKUS4 sedmice