Nepuna dva mjeseca nakon što je Joanikije potpisao saopštenje sa još petoricom nevučićevskih vladika, Beograd je podigao Metodija sa ranga episkopa na titulu mitropolita, izjednačivši ga po časti sa Joanikijem. EBN je uzdignuta na nivo mitropolije dok je on postao član Sv. Sinoda SPC-a, tj. crkvene vlade. Time je i de fakto Metodije postao prvi mitropolit SPC-a u Crnoj Gori jer njegova eparhija obuhvata čak 52 odsto državne teritorije

Prije tri godine, tačnije 3. avgusta 2022. godine  Vlada je  potpisala Temeljni ugovor sa Srpskom pravoslavnom crkvom (SPC) kojim se uređuju odnosi između države i većinske vjerske zajednice u zemlji. U ime države potpis je stavio tadašnji premijer Dritan Abazović koji je rekao da se na “ovaj način šalje poruka mira i tolerancije, da okrećemo novi list i da se okrećemo novim izazovima”. Abazović je vjerovatno mislio da je okretanje novog lista i izazova zapravo fokusiranje na EU integracije i ekonomski boljitak zemlje. Izrazio je zadovoljstvo što je bio u prilici da “jedno pitanje koje je dugo opterećivalo crnogorsko društvo zatvorimo na lijep, primjeren, dostojanstven način, i u skladu sa Ustavom i zakonima naše zemlje”. Patrijarh Porfirije Perić, kao formalni poglavar, stavio je potpis u ime SPC-a iako su u  sličnim situacijama u okruženju takve potpise stavljali mjesni episkopi/mitropoliti. Patrijarh je naglasio da “mi kao Crkva, u bilo kojoj državi da se nalazimo… podrazumeva se da hoćemo da poštujemo Ustav i zakone svake države”.

Niti je Abazović zatvorio pitanje koje je “dugo opterećivalo crnogorsko društvo” niti se “podrazumeva” da srpski arhijereji žele poštovati Ustav i zakone države u kojoj žive (iako to zapovijeda Sveto pismo), u konkretnom slučaju Crne Gore. Ispalo je da okretanje novim izazovima zapravo još veći isti problemi koji država ima s ostrašćenim etnofiletističkim episkopima (i počasnim mitropolitima) kojima se evidentno upravlja iz vana.

Monitor je već ranije pisao da su episkopi Joanikije Mićović i episkop Metodije Ostojić postavljeni na čelo Mitropolije crnogorsko primorske (MCP) i Eparhije budimljanske nikšićke (EBN) zahvaljujući lobiranju premijera Zdravka Krivokapića preko zapadnih ambasada u Beogradu kod predsjednika Aleksandra Vučića. Tadašnji premijer je time mislio da je osigurao mir i crkvi i državi jer je isposlovao da eparhije vode osobe bliske pokojnom mitropolitu Amfilohiju Radoviću.

Amfilohije je veći dio svoje arhipastirske karijere posvetio velikosrpskim i udbaškim ciljevima. Pristao je i na komadanje svoje Mitropolije kada je odlukom Arhijerejskog sabora 23. maja 2001. otkinuto više od pola crnogorske Mitropolije i od nje napravljena nikada do tada poznata Eparhija budimljansko nikšićka. Obuhvatila je 52 odsto crnogorske teritorije sa oko 40 odsto stanovništva. MCP je spala na 40 osto teritorije. Jedini otpor koji je Amfilohije 2001. pružio je bilo kategorično odbijanje da mu se oduzme Manastir Ostrog kao važan izvor finansijskih prihoda. Pljevlja i dio Bijelog Polja su oduzeti od MCP još prilikom gašenja samostalne crnogorske crkve 16. decembra 1918. i dati prvo Dabrobosanskoj mitropoliji a kasnije Mileševskoj eparhiji. Od Mitropolije je kasnije otkinuta i Sutorina i Igalo i dati u posjed hercegovačko zahumskoj eparhiji, slijedeći staru tursku granicu. Srbijanska patrijaršija, ili predsjednik Srbije,  može jednoga dana odlučiti, ako nađe za shodno,  da nastavi otkidati komade MCP ili je jednostavno ukinuti. Crna Gora u tom pogledu nema nikakvu ingerenciju.

Amfilohije je pred kraj života počeo praviti otklon od predsjednika Vučića i težio većoj autonomiji pravoslavne crkve u Crnoj Gori. O tome je javno progovorio Nikodim Bogosavljević, bivši iguman manastira Dajbabe kod Podgorice, koji sada služi u Eparhiji valjevskoj. “Amfilohije je išao ka tome da formira neku samostalnu ili autonomnu arhiepiskopiju Crne Gore”, rekao je Bogosavljević nazvavši pokojnog mitropolita “licemerom i dvoličnjakom”. Po njemu su Amfilohije i Krivokapić “izdali Srpstvo”. Sadašnja MCP nije reagovala na ovakav skandalozan rječnik.

Amfilohijeva čeda, Joanikije i Metodije nisu ostali vjerni njegovoj viziji crkve u Crnoj Gori. Prvo je Vučić, nakon što je odobrio postavljenje ove dvojice za episkope, preko patrijarha i Sinoda ukinio Episkopski savjet Pravoslavne crkve u Crnoj Gori i srozao svu autonomiju koju je do tada polako sticao Amfilohije. Joanikije se pokazao nedovoljno lojalan Prvoj familiji Srbije. Prvo nije dozvolio teatralnom Vučiću da govori na Amfilohijevoj sahrani u Podgorici. Kasnije je zajedno sa petoricom nelojalnih vladika SPC-a potpisao saopštenje kojim se osuđuje pljuvanje kruševačkog episkopa (i nesuđenog cetinjskog mitropolita) Davida Perovića po studentima koji mjesecima protestvuju protiv režima braće Vučić. Vladika David je nazvao studente “srpskim ustašama” i neprijateljima države.

Iako je Joanikije ostao lojalan velikosprskoj fašističkoj ideji iz Drugog svjetskog rata i prostaljinističkoj (po metodama vladanja) vlasti u Kremlju, nelojalnost srpskom vladaru se nije zaboravila. Nepuna dva mjeseca nakon što je Joanikije potpisao saopštenje sa još petoricom nevučićevskih vladika, Beograd je podigao Metodija sa ranga episkopa na titulu mitropolita, izjednačivši ga po časti sa Joanikijem. Takođe EBN je uzdignuta na nivo mitropolije dok je on sam postao član Sv. Sinoda SPC-a, tj. crkvene vlade. Time je i de fakto Metodije postao prvi mitropolit SPC-a u Crnoj Gori jer njegova eparhija obuhvata čak 52 odsto državne teritorije.

Metodijeva porodica s očeve strane je porijeklom s Durmitora ali je živjela u Sarajevu do izbijanja rata 1992. kada su izbjegli u Crnu Goru. Nedavno je na parastosu četnicima u manastiru Podmalinsko kod Šavnika rekao da su se njegovi preci borili u Jugoslovenskoj vojsci u otadžbini (JVuO). Pohađao je podgoričku Gimnaziju i kasnije je studirao na Ekonomskom fakultetu u Podgorici. Tokom litijskih protesta, po izglasavanju zakona o oduzimanju crkvene imovine, na Đurđevića Tari je pretučen od strane Đukanovićeve policije. Ranije je brinuo i o bolesnom patrijarhu Pavlu dok je bio u bolnici pred smrt.  Bavio se i padobranstvom i stekao zavidan broj skokova. U rodbinskim je vezi s premijerom Milojkom Spajićem što je premijer nekoliko puta isticao dok su bili u bliskim odnosima.

Metodijeva vjernost Amfilohiju, koji ga je postavio sa episkopa dioklijskog, i njegovoj viziji nestala je  sa mitropolitovom smrću. Da li je, ili kako je drug Marko Parezanović (načelnik operative i de fakto broj jedan srpske državne bezbjednosti) uspio vrbovati Metodija ostaje pitanje. Miloistički portal Udar lansiran prije parlamentarnih izbora 30. avgusta 2020. ga je označio kao agenta Bezbedonosno informativne agencije (BIA) ali na nivou trač partije. Metodije je tužio državu za povredu prava na čast, ugled i dostojanstvo i Osnovni sud u Nikšiću je 30. januara ove godine presudio da Crna Gora isplati vladici 10 hiljada eura.

Metodijeva politička i nacionalna radikalizacija u tri godine Temeljnog ugovora je očita. Tome su vjerovatno doprinijela i putovanja u Rusiju i sastanci sa KGB episkopima Ruske crkve (RPC) sa kojima je sasluživao. Od krotkog učenika blaženopočivšeg patrijarha Pavla je postao otvoreni propagator velikosrpskog fašizma i ruskog pravoslavnog staljinizma koliko god bilo paradoksalno. Kao vladika se  otvoreno  politički aktivirao. Za popis stanovništva je pozivao “vjernike” da se izjašnjavaju kao Srbi. DNK istraživanje na sjeveru, koje je navodno naručeno od krugova bliskim Metodiju, gdje bi se naučno dokazali srpski korjeni nikada nije objavljeno. Prošle godine je primio povelju i najveće stranačko odlikovanje vučićevske Nove srpske demokratije (NSD) –  orden Marka Dakovića za „predanu borbu za prava srpskog naroda u Crnoj Gori“. Marko Daković je crnogorski izdajnik vrbovan  od strane srpske službe tokom studija u Beogradu koji je 1918. pomagao anšlus Crne Gore. Za lokalne izbore u Beranama krajem 2024. Metodije je pozvao svoje “vjernike” i narod da glasaju Jelenu Božović iz Mandićeve partije. Beranci ga nijesu poslušali i grad je dobio gradonačelnika iz Spajićeve partije. S njim se nedavno premijer Spajić sukobio oko pokušaja dizanja spomenika odlikovanom nacističkom koljaču Pavlu Đurišiću u Gornjem Zaostru.

Pokušaj podizanja spomenika je apoteoza Metodijeve etnofiletističke ostrašćenosti i skidanje maske navodno Hristovog pastira crkvenog stada. Sa dešavanjima u Zaostru isplivala su i druženja Metodija sa bezbjednosno interesantnim licima još od 2022. godine,  kriminalcima i saradnicima BIA-a. Na podizanje spomenika se okupilo tek nešto preko stotinjak najekstremnijih sljedbenika četničke ideologije. Nije bilo ni funkcionera NSD-a ni drugih vučićevskih stranaka osim marginalnog i teatralnog Vladislava Dajkovića.

Ako ispliva još detalja ostaje i pitanje državnim institucijama Crne Gore da li će sudski tražiti povraćaj 10 hiljada eura dosuđenih Metodiju.

Jovo MARTINOVIĆ

Uglavnom, pozadina podizanja spomenika Pavlu Đurišiću ima i Vučićev potpis. Njegov jurišnici  okupili su se u Zaostru ne samo da testiraju snagu otpora u Crnoj Gori, već i da disciplinuju  redove ovdašnjeg srpskog sveta.  Za još jače udare

Pavle Đurišić je u Srpskoj pravoslavnoj crkvi siguran. Kao ikona. Gvozdenog ratnog zločinca, moćnog četničkog komandanta iz Drugog svjetskog rata, kog vrh SPC dugo slavi kao heroja, sada štiti i Temeljni ugovor koji je prije tri godine sa srpskom crkvom, uprkos snažnom protivljenju dijela javnosti, u ime vlade potpisao tadašnji v. d premijer Dritan Abazović.

Spomenik  Pavla Đurišića je prošlog petka sklonjen u crkvicu u Zaostru kod Berana, baš kako je koji sat ranije najavio mitropolit budimljansko nikšićki Metodije sa četničkog orgijanja u Zaostru. Tu je pod blagoslovom SPC i uz pristustvo pripadnika BIA postavljen spomenik ratnom zločincu uz intoniranje srpske himne. Tokom njegovog premiještanja u crkvu  fotoreporteri Vijesti i Pobjede, Boris Pejović i Stevo Vasiljević i novinar Vijesti Balša Rudović, uz nijemo posmatranje sveštenstva i policije u civilu,  psihički i fizički su do sada nezapamćeno maltretirani.

Metodije, čvrsto Vučićevo SPC krilo, očito ohrabren odredbom Temeljnog ugovora kojom je SPC faktički postala država u državi, jer policija mora da traži odobrenje crkve da bi ušla na njen posjed osim u slučajevima kada to nalažu razlozi hitnosti zaštite života i zdravlja ljudi, je  poručio: “Spomenik Đurišiću stavićemo u crkvu, pa nek dođu da je ruše”. Važnost te odredbe, koju je prije sklapanja Temeljnog ugovora osporavala stručna javnost, MPC je odavno prepoznala. Bvšem sudiji Ustavnog suda, Miloradu Gogiću, sada savjetniku predsjednika parlamenta Andrije Mandića, mitropolit Joanikije je uručio orden, uz zahvalnost što taj sud u toj stavci nije vidio ništa sporno.

“Ne trebaju da se junače nad nama po direktivama tih ‘građanskih’, uglađenih, umivenih, finih ‘evropejaca’, koji im daju naređenja i šalju ih ovdje“, kazao je mitropolit Metodije  tokom podužeg govora u Zaostru, u kom je u zvijezde kovao četničkog komandanta i ratnog zločinca i slao zapaljive poruke o navodnom neprijatelju komšiji koji jedva čeka da opet istrijebi srpski narod ako se ovaj ne bude „sabirao“.  Policija, i pored obaveze da oduzme spomenik  kao predmet izvršenja krivičnog djela, kako ukazuje stručna javnost, pustila je da bude unešen u crkvu. Navodno ih je u namjeri da nakon gotovo dva dana sruše spomenik spriječio silni Vladislav Dajković, funkcioner Glavnog grada i lider Slobodne Crne Gore, koji je zbog blokade puta policiji i inspekciji na putu ka Zaostru kažnjen tek prekršajno i novčano. Saša Mujović, gradonačelnik Podgorice, javnosti poznat i po fotografijama koje je sam dijelio, gdje se kupa u bazenu u obliku krsta, po ugledu na Putina, nije pominjao da bi Dajkoviću moglo biti ugroženo službovanje.

Pravnici smatraju da policija ima mogućnost da reaguje i konfiskuje spomenik Đurišiću, jer je Temeljni ugovor akt nižeg ranga od Ustava i zakona. Nema naznaka da će se to desiti. Ministar unutrašnjih poslova iz Demokrata  Danilo Šaranović nije se ni oglasio tim povodom. Kao ni funkcioneri njegove stranke zbog podizanja spomenika Đurišiću, ne računajući mlaku izjavu lidera Demokrata, potpredsjednika Vlade za bezbjednost Alekse Bečića nakon što su u Zaostru napadnuti novinari: „Umjereni građani, ne upadajte u zamke pojedinaca sa različitih strana“. Taj Bečićev  stav vidi se kao uobičajeno šurovanje  Demokrata sa SPC u Crnoj Gori. Ministarka kulture iz redova iste partije, Tamara Vujović na dan kad je gvozdeni Đurišić pod okriljem crkve i BIE  prijetio da naruši odnose u Crnoj Gori i uruši njene antifašističke temelje, izašla je na teren da obiđe spomenik Jusufu Čeliću, a onda i da po Petnjici traži nepostojeću ulicu Osmanu Rastoderu. Šaranovićevo ministarstvo nije utvrdilo ko su dva policajca u civilu koji su mirno posmatrali nasilje nad novinarima i fotoreporterima u Zaostru.

Podizanje spomenika oštro je osudio predsjednik države Jakov Milatović, dok je premijer Milojko Spajić jedini  pojedine religijske velikodostojnike označio kao inspiratore atmosfere u kojoj su napadnuti novinari i fotoreporteri. Iz premijerove partije podizanje spomenika osudio je i gradonačelnik Berana Đole Lutovac, te poslanik Miodrag Laković. Dio vlasti iz dijela bivšeg Demokratskog fronta, na čelu sa Andrijom Mandićem nije se oglašavao, iako su iz tih partija  zdušno podržavali i inicirali prethodne pokušaje da se u Zaostru podigne spomenik Đurišiću.  Podizanje spomenika i napade na novinare i fotoreportere glasno su osudili opozicija i civilni sektor, kao i delegacija EU u Crnoj Gori koja je oštro reagovala  nakon napada na novinare.

„Srpska pravoslavna crkva, moćna institucija u zemlji, često se slaže sa prosrpskim narativima, sukobljavajući se sa težnjama Crne Gore ka posebnom nacionalnom identitetu i integraciji u EU. Kratkotrajno podizanje Đurišićevog spomenika odražava ove stalne borbe oko istorijskog pamćenja, koje se često prelivaju u javni diskurs i, kao što se ovdje vidi, u nasilje“, izvjestio je tokom vikenda i briselski portal EUalive.

Za sada je zbog podizanja spomenikak krivično procesuiran samo Vladislav Dobrašinović, vlasnik imanja u Zaostru na kom se po ko zna koji put pokušava postaviti spomenik Đurišiću. Funkcioner Mandićeve  NSD i nekadašnji predsjednik SO  Berana Goran Kiković  je još prije devet godina tražio od tadašnje DPS vlade da finansira podizanje spomenika u Zaostru, saopštivši da „mi već imamo izliven spomenik Pavlu Đurišu za Zaostro”. Policija i Uprava carine sada  pokušavaju, kako su saopštili, da utvrde kako je spomenik stigao u Crnu Goru. Mogli bi, osim SPC da o tome  priupitaju i funkcionere NSD. Takođe, iako je grupa ostrašćenih maltretirala novinare i fotoreportere zbog toga je  pritvoren samo Danko Femić. Femić se na svojim društvenim mrežama hvalio  ranije fotografijama sa Metodijem.

Znatan  broj  onih koji su prepoznati na fotografijama iz Zaostra ima konekcije sa Mitropolijom, preko desničarskih udruženja, aktivnih tokom litija ili političkih događaja u kojima je navodno branjeno srpstvo. Neki od njih vode biznise, a  jedan dio ima različite  prekršajne ili druge prijave.

Više državno tužilaštvo u Bijelom Polju otvorilo je predmet zbog poznatih poruka  mitropolita Metodija  u Zaostru. To tužilaštvo trenutno ima dva predmeta o njemu. Prethodni je otvoren u junu ove godine zbog poruka u manastiru Podmalinsko i još je u fazi izviđaja.  Isto tužilaštvo formiralo je predmet i protiv Vladislava Dajkovića.

Dok tužilaštvo izviđa mitropolita, njegova eparhija piše saopštenja u kom se Metodije predstavlja žrtvom progona, kao i svekoliko srpstvo. Pravnici i analitičari ukazuju da se u  tužilaštvo ne treba mnogo nadati. Ono je tokom ove, ali i tokom prethodne vlasti, izbjegavalo da reaguje na poruke govora mržnje koje su dolazile iz SPC. I kada su formirani predmeti, na kraju su odbacivani.

Mitropolit Metodije je u Zaostru  poručio da su prošla vremena za strah.   “Ne bojimo se mi više ni sile — nismo se ni ranije bojali, a pogotovo ne danas. Sile njihove, koja ni red na ulicama ne može da uvede, a došli da po brdima ruše spomenike najvećih srpskih vitezova. Oni su došli da ispune nečiju naredbu”, kazao je ovaj zaljubljenik u Đurišića, padobranstvo i skupe motore, kako ga nerijetko opisuju srpski opozicioni mediji.

Pitanje je –  čije je interese zastupao kada je u beranskom selu testirao stanje antifašizma u Crnoj Gori i njene institucije?  Metodije je u Zaostru bio vidno sam, bez podrške mitropolita crnogorsko primorskog Joanikija, takođe zaljubljenika u Đurišića, „heroja nepobjedivog karaktera“. Podizanje spomenika prošlo je  i bez redovnih učesnika četničkih prigoda i ranijih inicijatora podizanja spomenika iz bivšeg DF.

U slaganju profila mitropolita Metodija, nezaobilazan je njegov odnos sa  sprskim predsjednikom Aleksandrom Vučićem.  Blisku vezu svježe izabranog drugog crnogorskog mitropolita i srpskog predsjednika posebno opisuje Orden Svetog Georgija Pobedonosca Prvog koji je Metodije u Beranama uručio predsjedniku Srbije, odnosno njegovom izaslaniku Milošu Vučeviću. Metodije je kazao da se tim ordenom pokazuje „jedinstvo srpskog naroda“.  “Sve one granice koje nas i sa istoka i sa zapada i sa sjevera odvajaju od naše braće i danas i ranijih vjekova, naši su preci umjeli da prelaze i poništavaju, da ih ne računaju ni u šta”, promovisao je i tada ideju sprskog sveta.

Beogradski Danas pisao je da su Metodijevu nagradu Vučiću “neki u crkvenim i političkim krugovima ocijenili kao znak približavanja aktuelnoj struji u SPC predvođenoj patrijarhom Porfirijem i episkopom bačkim Irinejem”. Isti list je ustoličenje Metodija kao drugog mitropolita u Crnoj Gori ove godine ovako okarakterisao: “U crkvenim krugovima niko nema dilemu da je to jedna od disciplinskih mjera protiv mitropolita crnogorsko-primorskog Joanikija (Mićovića), između ostalog i zato što nije popustio pritisku Patrijaršije da povuče potpis sa pisma protiv crkvenog vrijeđanja studenata u buntu”, navodi list ukazujući da Metodije za novu titulu nije ispunjavao “ni uslove novokomponovanog kanonski neutemeljenog titulara uvedenog 2024. u SPC”

Na sajtu MPC nema traga o zbivanju u Zaostru. Kao da se ama baš ništa ne dešava, mitropolit Joanikije je tog dana držao službu povodom Praznika svete Paraskeve, o čemu je MPC obavještavala javnost.

Vučićev potpis u Beranama primijećen je i preko Drine.  „Srpska služba stoji iza dešavanja u Beranama, cilj je da se zavade Joanikije i Metodije i nanese šteta Srbima u Crnoj Gori“, kazao je Nebojša Vukanović, poslanik u skupštini Republike Srpske.  To postaje jasno, precizirao je „kad se vidi da je tu Dajković i da je tu vladika Metodije“.

Portal In4s je objavio da je mitropolit Metodije u Zaostru nvodno  kazao Dajkoviću: “Svaka ti čast, ti si pravi narodni prvak. Hvala ti što si bio tu i sinoć i danas a ne kao ovi izdajnici”,.  To je moguće i Vučićeva poruka da bez potpune odanosti njemu lično, slavljenje starih četnika, nije dovoljno.

Vijesti su  objavile da je skupu u Zaostru prisustvovao Vladimir Janković iz Beograda, koji je u bezbjednosnim službama označen kao član zemunskog klana i saradnik BIA.

Uglavnom, pozadina podizanja spomenika Pavlu Đurišiću ima i Vučićev potpis. Njegovi jurišnici  okupili su se ne samo da testiraju snagu otpora u Crnoj Gori, već i da disciplinuju  redove ovdašnjeg srpskog sveta.  Za još jače udare.

Sporno izjednačavanje Jusufa Čelića sa Pavlom Đurišićem

Dok je na Zaostru od strane SPC osveštavan spomenik osvjedočenom ratnom zločincu i četničkom komandantu Pavlu Đurišiću, ministarka kulture i medija Tamara Vujović posjetila je selo Vusinje naloživši da se ukloni spomen obilježje Jusufu Čeliću,  a kog već ko zna koji put, kad zatreba, stranke srpskog bloka predstavljaju ratnim zločincem i saradnikom okupatora. Jusufa Čelića, nema na spisku  spisku ratnih zločinaca u SFRJ.

Vujović je saopštila je da je naložila “uklanjanje nezakonito postavljenog spomen-obilježja Jusufu Čeliću”, uz poruku da “nema izuzetaka, nema selektivne primjene, nema tolerancije”, izjednačavajući tako podizanje spomenika ratnom zločincu Pavlu Đurišiću pod okriljem SPC, sa spomen obilježjem Jusufu Čeliću u Vusinju. “ Ministarstvo kulture i medija će i dalje, u saradnji sa Upravom za inspekcijske poslove, lokalnim samoupravama, policijom i tužilaštvom, štititi kulturnu baštinu i istorijski integritet naše države”, saopštila je.

Polemika o Čeliću već je vođena u crnogorskom parlamentu prilikom izglasavanja Rezolucije o genocidu u Pivi i Velici, koju su inicirali poslanici Demokrata. Tada je poslanik Genci Nimanbegu  kazao da želi da demantuje poslanika Budimira Aleksića, jednog od najglasnijih u tvrdnjama da je Čelić bio ratni zločinac i saradnik okupatora.

“Jusuf Čelić se ne nalazi na spisku ratnih zločinaca u bivšoj Jugoslaviji, što pokazuju i dostavljeni podaci SUBNOR-u. Tvrdnja da je učestvovao u pokolju u Velici ne može biti istina, jer je on umro šest mjeseci prije pokolja u Velici”, kazao je tada Nimanbegu, predstavljajući podatke koje posjeduje, o čemu je, kako je kazao i ranije govorio.

Nimanbegu je kazao i  da je “general Mirko Krdžić imao samo lijepe riječi za njega”.

U jednoj od ranijih polemika, otvorenoj 2018, kada je takođe Budimir Aleksić osporavao spomen obilježje Čeliću, oglasio se predsjednik SUBNOR-a Zuvdija Hodžić. On je  kazao da SUBNOR nema podataka da se radi o ratnom zločincu. „ Koliko ja znam, i koliko sam čitao, Čelići su bili na strani partizanskog pokreta”, kazao je tada Hodžić, pozivajući se i na knjigu Mustafe Memića, u kojoj se navodi da je u Čerenima kod Jusufa i Mustafe Čelića, od januara do aprila 1944. bio sklonjen komandant Andrijevičkog partizanskog bataljona, major jugoslovenske vojske Mirko Krdžić, jer je bio bolestan i nije mogao da izdrži uslove života u zemunici.

Ove sedmice oglasio se i predsjednik Nacionalnog savjeta Albanaca Faik Nika, koji je ocijenio da “Kamer Čeljaj (Jusuf Čelić) nije bio saradnik okupatora, već uvaženi borac za slobodu svog naroda i mještana u Plavu i Gusinju”. Kazao je da  NSA posjeduje sasvim drugačije podatke i dokaze, “koji govore u prilog Jusufa Čeljaja kao branioca svoje zemlje i naroda, bez obzira na nacionalnu i vjersku pripadnost”.

U autorskoj emisiji Seada Sadikovića na RTCG ove sedmice objavljeno je svjedočenje Bogoslava Turkovića o tome kako je Čeljaj spasio njegovu porodicu i bratstvo Turkovića 1941. godine od fašista, te da i danas održavaju prijateljske veze sa porodicom Čeljaj.

Nakon podizanja spomenika Đurišiću, aktuelizovana je i priča o navodnoj ulici proglašenom  ratnom zločincu Osmanu Rastoderu u Petnjici. Mnistarka je pošla u Petnjicu da pronađe  ulicu. Ispostavilo se da takva ulica ne postoji.

Milena PEROVIĆ

Četnička dokumenta, svjedočenja Draže Mihailovića na sudu 1946. godine kao i knjige koje su preživjeli četnici objavljivali kasnije na Zapadu, daju suprotnu sliku od tvrdnji SPC o Pavlu Đurišiću

Malo koja istorijska ličnost se posljednjih godina toliko potencirala kao četnički komandant Pavle Đurišić. Srpska crkva (SPC) i država braće Vučić uz njihovu državnu bezbjednost (BIA) i kriminalne kartele svim silama nastoje da krečenjem izazovu nove podjele u ionako podijeljenoj Crnoj Gori. Istovremeno se radi i na ponovnoj zavadi sa susjedima, prije svega Hrvatskom. Cilj je jasan – da Crna Gora ne uđe u EU i da se utopi u tzv. Srpski svet predvođen organizovanim kriminalom.

Glavni SPC-ov vučićevac u Crnoj Gori Metodije Ostojić nedavno je u manastiru Podmalinsko govorio o svetačkom karakteru nacističkih kvislinga. Četnici su, po Metodiju, “istrajali na krstonosnom i krstovaskrsnom putu Hristovom do kraja čista obraza i svijetla lika, i generala Dragoljuba, i Pavla komandanta …ratnika i vojnika…čista obraza”. Za sva zla je kriva “titoističko-ustaška koalicija” koja do dan danas sprovodi genocid nad srpskim narodom, reče Metodije.

Za cetinjskog mitropolita Joanikija Mićovića (za sada nedovoljno lojalnog Prvoj familiji Srbije ali odanog Moskvi) Đurišić je  “junak nepobjedivog karaktera”. Po Joanikiju, u  proljeće 1945.,  Pavle “ima narod, nejač, bolesnike i ranjenike…čije živote štiti…sva muka narodna je pala na njegova pleća“. I onda je Sekula Drljević „takvog junaka prelastio (prevario)“ predavši ga ustašama. Joanikije i Metodije su puni hvale i za Čiča Dražu i sve ostale “služitelje Bogu i Kralju”.

Četnička dokumenta, svjedočenja Draže Mihailovića na sudu 1946. godine kao i knjige koje su preživjeli četnici objavljivali kasnije na Zapadu, daju suprotnu sliku od tvrdnji SPC-a. To se ne odnosi samo na četnički genocid nad muslimanima u istočnoj Bosni i Sandžaku 1943. kada je Pavle detaljno izvještavao Draži koliko je hiljada žena, djece i starih zaklao. Vučićevski revizionisti, među njima i Goran Danilović, tvrde da su ti izvještaji falsifikat jer Pavle piše ekavicom. Međutim, iz drugih nespornih depeša vidi se  isti stil pisanja ekavicom a na ratnim fotografijama Pavle ne nosi crnogorsku kapu već srbijansku šubaru. Tokom suđenja 1946. Mihailović nije sporio autentičnost tih izvještaja. Pravdao se da svi znaju koliko Crnogorci mrze muslimane.

Krajem 1944.,  Đurišićeve trupe odstupaju iz Crne Gore u Bosnu i dolazi do razlaza između njega i Draže. Mihailović je 2. marta 1945. poslao depešu Đurišiću, gdje optužuje đurišlije za pljačke i nasilje prema srpskom narodu u Bosni. Piše da “pojedinci i jedinice vrše nasilja i bez ikakve milosti oduzimaju sve što nađu za ishranu”. “Vaši vojnici, pa i starešine, izbacili su iz kuća bolesnike i ostavljeni su na putu na milost i nemilost sami sebi, a zdravi se uselili po kućama i razbaškarili” piše Draža. “Otvoreno se… propagira protivu Draže i naše organizacije, a naročito protivu srbijanskih jedinica”.

Draža 16. marta 1945. komandantu Rasinsko-topličke grupe korpusa piše:  “Kod meštana uvek naglašavati da smo mi srbijanske trupe; jer će prema Pavlovim upotrebiti i oružje; jer je toliko došlo do neraspoloženja i netrpeljivosti”. Draža piše 21. marta 1945. komandantima da je “Đurišić služeći Nemcima otišao sada dalje pa se sa ustašama udružio”. Depeša komandantima od 23. marta navodi da je “Đurišić izvršio formalnu izdaju prema narodu, Kralju i ovoj komandi” i da “trupe Crne Gore i Staroga Rasa idu pod ruku sa ustašama”. Draža naređuje da “ni jedan komandant od danas ne sme i ne treba da i dalje održava vezu radio putem s Pavlom” i da se ne daju “zavaravati lažima i separatističkim težnjama Pavla Đurišića”. Draža poručuje da će obrazovati “Ravnogorski sud, koji će sve ovo pretresti i utvrditi, na osnovu čega će Pavla Đurišića lišiti čina i oglasiti za izdajnika”.

Đurišić se 22. marta sporazumjeo sa Sekulom Drljevićem, bliskim Pavelićevom režimu, da njegove trupe pređu na lijevu obalu Save i stave se pod njegovu komandu kao Crnogorska nacionalna vojska. Međutim, nakon što je predao civile i ranjenike ustašama i riješio se “tereta” izigrao je dogovor i krenuo u proboj desnom obalom Save prema Vrbasu u namjeri spajanja sa Ljotićevcima u Sloveniji. Putem su njegove jedinice poklale oko 500 katolika i muslimana u selima Junuzovci i Donja Dolina. Pavle je zaustavljen na Lijevča polju od snaga NDH i do nogu potučen 7. apila. Đurišić i njemu najbliži (oko 150 ljudi) su prebačeni u logor u Staroj Gradišci. Ostali četnici koji su položili oružje su propušteni i opskrbljeni kroz ustašku teritoriju bez ikakvih problema. O tome svjedoči lični pratilac Đurišića Predrag-Mišo Cemović u Glasniku srpskoga istorijsko-kulturnog društva Njegoš u Čikagu 1961. godine.

I dok je Đurišića optužio za izdaju i saradnju sa ustašama, Mihailović će poslati delegaciju na pregovore sa Pavelićem. Svetozar Đukić, đeneral u štabu Vrhovne komande je 1955. u Srpskoj zastavi, u Argentini, objavio tekst pod naslovom: „Iz šume u emigraciju – Dražine poruke Paveliću”. Objavio je i dokument u kome ga Draža ovlašćuje da ga zastupa kod Pavelića. Osim njega u delegaciji su bili i advokat iz Beograda Ranko Brašić i generalštabni major Žika Andrić. Sa Pavelićem su imali tri sastanka: „nezvanični” 17. aprila i „zvanične” 18. i 22. aprila 1945. Na sastanku 18. aprila bio je i Maks Luburić, zloglasni zapovjednik Jasenovca. Tema je  po Đukiću, bila  „saradnja vojnih jedinica Pavelićevih i naših”. „Brašić je tražio, opet da se pošalje Dražinim odredima: nekoliko kamiona municije, lekova, konzervi hrane” piše Đukić. “Pavelić je to bez pogovora obećao…(i) posle sam doznao, da je bilo doista i ispunjeno”. Đukić onda navodi da je nakon sastanka Luburić “bio odsutan i išao na teren (u Bosnu ili u Jasenovac), gde se nalazio Pavle Đurišić, koji se bio odvojio od Draže”.

Interesantno je da se četnička delegacija u Zagrebu uopšte nije založila za Đurišića. Borivoje M. Karapandžić, iz Ljotićevog Zbora, je pisao Đukiću da li je njegova misija Paveliću, “išta učinila za spas vojvode P. Đurišića i njegovog ljudstva”. „Đen. S. Đukić, svojim privatnim pismom, od 17. aprila 1955. godine, odgovorio je, od reči do reči: – Nikakve veze nemam sa Pavlom Đurišićem niti mi je to stavljeno u zadatak”.  Karapandžić je to prenio u svojoj knjizi „Građanski rat u Srbiji 1941-1945” (izdatoj 1958. u Americi).

Za ubistvo Đurišića, Mihailo P. Minić optužuje Mihailovićeve emisare kod Pavelića. Minić, član Đurišićevog štaba i bivši sreski načelnik  Kolašina, je kasnije o tome puno pisao u Americi. Đukić navodi da od 18. do 22. aprila 1945. nije bilo sjednica sa Pavelićem jer je Luburić poslat na teren “da izvrši odluke sa prve zvanične sednice od 18. aprila 1945.” … u Pavelićevom dvorcu u Tuškancu”. Minić navodi da „izdvojenu grupu sa Pavlom, putem motornog broda, pod jakom stražom hrvatskih ustaša đeneral Luburić odvodi za Jasenovac”. „Čašu krvi” je, po Miniću, „doneo đen. Luburić na drugu zvaničnu sednicu, održanu 22. aprila 1945.”. Minić je dodao i da je „u znak zahvalnosti za saradnju, Pavelić darovao đeneralu Đukiću zlatan sat sa lancem, na koji je utisnut monogram Pavelića”. Pavelić je kasnije u Argentini potvrdio da mu je Draža slao delegaciju radi zajedničke borbe protiv partizana.

Još je interesantniji Minićev opis ubistva Sekule Drljevića u logoru Lihtenštajn kod Judenburga, Austrija. Minić upire prst na advokata Ranka M. Brašića i njegovog strica Iliju kao organizatore ubistva Drljevića. Oni su poslali četiri četnika iz američke u englesku zonu sa lažnim dokumentima i oružjem. Cilj je navodno bio zataškati priču o Dražinoj delegaciji kod Pavelića i dogovor o ubistvu Đurišića 18. aprila. Minić piše da su se ubice prijavile kod Sekule preko ustaških funkcionera od kojih je jedan ranije obezbjeđivao advokata Brašića u Zagrebu. „Posle ubistva, ubice su mirno i bez smetnje od ustaša i članova Pavelićeve vlade, izašli iz Sekuline sobe, prešli skver, došli do druma, slobodno se udaljili” piše Minić. „Istih dana, objavljeno je u emigrantskoj štampi da su Crnogorci ubili Sekulu” ali, po Miniću, to su  uradili “oni, koji su sa Pavelićem pravili sporazum o zajedničkoj saradnji”. Minić se poziva na svjedočenje Krsta Sparavala, tada prebjeglog u Kanadu, koji mu je detaljno opisao kako su ubili Drljevića. Drljević je imao dokumente koje je namjeravao objaviti o tome da je 18. aprila 1945. u Zagrebu donesena odluka da se smakne Đurišić i većina Komande za Crnu Goru, Boku i Stari Ras. Brašić je nakon rata negirao da ima veze sa ubistvom Đurišića iako je priznao da je išao kod Pavelića.

Činjenice svakako neće spriječiti Vučićeve emisare u episkopskim odorama da šire mržnju i četnička žitija po zadatku.

Jovo MARTINOVIĆ