Razoreni Alep je pao 14. decembra, a more istraumiranog naroda još čeka da svoje porušene domove zamijeni izbjegličkim životom.
Iza ruševina i slika ljudske bijede, oko analitičara u padu Alepa vidi ključni događaj u sirijskom ratu. Alep je pokoren ili oslobođen, u zavisnosti od političog ugla, poslije nekoliko godina kontrole od strane pobunjenika i nekoliko mjeseci uličnih borbi i bombardovanja od strane Putinove avijacije.
Tragična priča Alepa je priča o stradanju običnih Sirijaca uhvaćenih u unakrsnoj vatri između sirijske vojske, pomognute Rusijom, Iranom i borcima Hezbolaha i koktela raznih stranih paravojski, uglavnom radikalnih islamskih boja, koje uključuju i ISIS i Nusra Front, ekspozituru Al Kaide u Siriji.
Sudbina Alepa je i priča o diktatoru koji je svojom brutalnošću mirne zahtjeve za demokratizacijom koje je donio talas Arapskog proljeća, pretvorio u oružani ustanak, ali i o upetljavanju stranih sila, kao što su SAD, EU i njihovih bliskoistočnih saveznika, koje su Siriju iskoristile kao poprište za obračun sa Rusijom i Iranom i za prekrajanje ekonomske i političke mape ovog važnog regiona. Prljava politika je zahtjeve za demokratijom transformisala u sektaški sukob između sunita i šita koji, izvjesno, neće ostati u granicama Bliskog istoka.
Teško je pojmiti logiku Zapada koji je do skoro finansijski i vojno podržavao svoje smrtne neprijatlje ISIS i Al Kaidu u cilju obaranja Al Asada. Ali, to se dešavalo ispod slojeva propagande. Zvaničnici iz Pentagona su već 2012. godine u tajnom izvještaju iznijeli da Al Kaida Irak stoji iza oružane „pobune” u Siriji.
Priča o Alepu je priča i o prljavom novinarstvu. Zapadni mediji su praktično stavljeni na raspolaganje pobunjenicima. U istočnom Alepu prisustvo nezavisnih novinara je od 2012, bilo rizično, a postalo je nemoguće kada su 2014, pred kamerama novinarima Džemsu Foliju i Stivenu Sotlou ritualno odsječene glave.
Poznati bristanski novinar Patrik Kokburn je pišuci o padu Alepa rekao da su vijesti koje dobijamo uglavnom propaganda. Džihadisti su, po njemu, profesionalne novinare zamijenili „lokalnim aktivistima” koje kontrolišu i svaki pokušaj kritičnosti kažnjavaju torturom ili smrću.
Ističući da je stovoren model za isključivanje nezavisnih novinara u budućim ratovima, on tvrdi da Zapad u velikoj mjeri orkestrira propagandu tako što organizuje i finansira medijsko treniranje aktivista. Navodi izjavu novinara sirijskog porijekla kome je ponuđen posao trenera za enormnu platu.
Ričard Falk, stručnjak za međunarodno pravo i međunardne odnose, profesor na Prinstonu, je ukazao: „Nije pretjerana tvrdnja da u dosadašnjoj istoriji nijesmo imali rat koji je do ove mjere bio multi-dimenzionalan i hibridan.”
Kokburn smatra da je ekstremno nasilje rezultat činjenice što na ratištima Sirije i Iraka brojne sile potkusuruju račune. Kaže: „Od druge polovine 2011, uspjeh svake strane u sukobu je zavisio od podrške, u ljudstvu, novcu, oružju, municiju, vazdušnim napadima, koje su dobijali od svojih stranih pokrovitelja – ustanici od Turske, Saudijske Arabije i Katara, a Asadova strana od Rusije, Irana, Iraka i Hizbolaha”.
Alep je važna pobjeda za Asada. Radi se o najvećoj urbanoj cjelini koja je od početka rata bila pod kontrolom opozicije. Većina civila kao i desetine hiljada boraca su prebačeni na jug u 60-ak kilometara udanjeni Idlib, koji postaje prijestonica opozicije. Pretpostavlja se da ce Idlib biti sledeći na meti Asadove vojske, ali ima i mišljenja da će on proritet dati predgrađima Damaska pod kontrolom izolovane i napuštene opozicije.
Alep je izbacio na površinu bitne činjenice: Asadova vlast je stabilizovana i Rusija je povratila značaj svjetske sile. Nusra i Ahrar al-Šam su pobijeđeni jer su ostavljeni na cjedilu od inostranih sponzora. Obama je već duže rezervisan u vezi podrške islamistima, što je glavni razlog za izostajanje NATO intervencije. SAD su vukle poteze koji su je učinili nedjelotvornom. Putin i Erdogan trenutno rade na mirovnim pregovorima u koje nijesu uključili SAD i EU.
Neizvjesna je budućnost Srije i čitavog regiona. Dosadašnji razultat su stotine hiljada mrtvih i izbjeglištvo za više od polovine sirijske populacije od 27 miliona. Posijana je klica budućih neprijateljstava. Jedini spas za sve je radikalna promjena u vođenju međunarodne politike. Prelazak na pregovaračke stolove i aktvnosti zasnovane na međunarodnom pravu.
Radmila STOJANOVIĆ