Povežite se sa nama

FELJTON

MIRKO ĐORĐEVIĆ: SJAJ I BEDA UTOPIJE (VI): Vraćanje ulaznice

Objavljeno prije

13 godina

na

I disidentstvo i veliki talas studentske pobune 1968. godine su nesumnjivo najkrupniji društveni fenomeni koj su prethodili slomu ruskog modela totalitarnog komunizma; oni su već po svojoj prirodi složeni, i do danas mnogo što od toga što čini njihovu prirodu nije sasvim razjašnjeno. Disidentstvo nije bilo politički homogen pokret, činili su ga usamljenici-pobunjenici, a u studentskom pokretu je bilo i „utopije” i sasvim realno pobune protiv okoštalih struktura. Danas, sve naglašenije traje borba za nasleđe, u kojoj se prepoznaju i „elita” i „crkva” pri čemu je nesporno da su u toku široka gibanja koja svi učesnici različito definišu. U našim prilikama, pak, borba za nasleđe te vrste tek počinje i ne bi se moglo reći – to je skoro sigurno – da ona mnogo obećava.

Nisu disidenti jedini pokret ili grupa koje je istorija „upotrebila”, kako se to naglašava, jer istorija u tom smislu sve upotrebljava. Nije nepoznato – o tome smo govorili napred – ni to da je pobedu odnela „nomenklatura”, ali idejno nasleđe nije nikako sasvim nestalo već po samom zakonu da nešto slično nikada ne nestaje bez traga. Disidentsvo nije samo stvar disidentske „elite” već kretanje koje je otvaralo u najširem smislu nove prostore slobode i podsticalo moć kritičkoga rasuđivanja. U tom smislu se disidenstvo ne bi moglo odvajati od studentske i radničke pobune iz godine 1968. koja je obeležila evropski krug događanja.

Danas „šezdesetosmaši” – izraz je bukvalni prevod francuske reči – pišu memoare i iz njih se vidi i ono što se u vreme same pobune nije ni moglo jasnije sagledati. Ispod „diskretnog šarma buržoazije” i utopijskog zanosa za promenom sveta skrivalo se relno saznanje da se u okoštalim strukturama nešto mora menjati.

„Vi koji najčvršće držite komandne poluge vlasti” – stoji u jednom sećanju – „u ime jedne najviše istine morate znati da je svaka istorijska istina, ako je vizija samo nekolicine ljudi a ne istina koja se dugo otkriva, obična mitomanija”.

U jednom drugom prisećanju – u knjizi memoarskih zapisa – ispovest učesnika tih zbivanja je još preciznija – „Ja sam vanbračno dete iz jednog đavolskog braka – braka između fašizma i staljinizma. „U ovim zapažanjima ima mnogo onoga o čemu bi sada, nakon trideset godina, moralo razmišljati. Po mnogim znacima uistinu je to bila „utopija na ulicama” čiji su pločnici – kao i zidovi i zdanja – „procvetali grafitima” no – jer su kretanja bila evropskih razmera – situacija nije bila isti na Istoku i na Zapadu; mit o Revoluciji je bio ideja vodilja jedne pobunjene generacije koja je za pobunu samu imala dosta razloga – nevolja je u tome što na komunističkom Istoku trajnijih institucija nije ni bilo pa se mitologija ukorenjivala dublje, sa posebno čuvanih kultom Vođe i jedne i jedine Partije koja je „kolektivni um istorije”.

Ta protivurečnost, međutim, ne bi trebalo da bude apsolutizovana – iz duha pobuna rađao se širi prostor slobode, slobode štampe, recimo, te slobode okupljanja, što je idejno nasleđe koje smo pomenuli koje će trajati i dotrajavati do velikih građanskih pokreta poslednjih godina protiv autoritarnog nacionalističkog totalitarizma. To znači zapravo da se ni disidenstvo ni studentska pobuna ne mogu pojednostavljivati – što se u famoznoj bici za nasleđe jednako čini. Neki znaci toga vremena još nisu – kako mi verujemo – dobro čitani ni dovoljno protumačeni.

Oni su vezani za mito o Revoluciji i za pojam oppositio u klasičnom smislu reči; kada je svojevremeno – to je prvi znak – studentska pobuna u Jugoslaviji bila u punom zamahu; jedan istaknuti studentski prvak iz Vojvodine objavio je svoj credo pod naslovom Neću u opoziciju; on je želeo kao i čitav niz učesnika da bude kritičar stanja, čak i famozni kritičar „svega postojećeg” ali da istovremeno ostane i veran član svoje – tada jedine – Partije, u čemu se prepoznaje glasovita maksima mađarskoga marksiste-staljiniste Lukača – „Kakva je da je, to je moja Partija”.

Drugi primer je još jasniji – o njemu govori mit o kubanskom revolucionaru Če Gevari koji je kultno negovan u publicistici ne samo kod nas nego i u svetu. Presudnu ulogu su imali kliše i stereotipi koji se i danas koriste kada se baci pogled na idejne tokove toga vremena, pa se u tom smislu i nastavljalo trajanje mita o Revoluciji, usamljeni pobunjenici, opsednuti „kompleksom Antigone” su u kubanskom pobunjeniku videli inkarnaciju Istorije, smećući s uma elementarne činjenice koje se saopštavaju biografi kubanskog revulucionara koje i on sam u svojim beleškama potvrđuje. „Ja ne mogu da budem prijatelj”, ispoveda se Če Gevara, „sa onim ko ne deli moje mišljenje”, a svoje je uverenje obrazlagao kao nužnu potrebu, kao etički stav „efikasne mržnje koja od čoveka stvara mašinu za ubijanje; u kojem cilju je na Kubi prvi formirao”logore za prevaspitavanje” (…)

U studentskim i disidentskim pokretima osnovni tok bi valjalo čitati i po liniji osnovnog motiva, a to je pobuna u ime novih prostora slobode, pobuna koja se odvajala od poznatog sredstva – od terora koji je već po doktrini proglašavan kao „babica novod društva”. Tu se valja još jednom prisetiti F. M. Dostojevskog, ali ne ostrašćenog publiciste već umetnika i mislioca koji sledi nit najdublje intuicije – o utopiji, o harmoničnom uređenju ljudske zajednice, o budućnosti koju treba- ili ne treba – platiti po svaku cenu (… )

Koliko god i kako sve mi proširivali disidenstvo kao fenomen, ili vrednovali istorijski „učinak” generacije iz ’68, ostaje činjenica da je i jedno i drugo u znaku vraćanja ulaznice – u smislu koji podrazumeva parabola velikog ruskog pisca; različito će se tumačiti i jedno i drugo – ali neki znaci ostaju nesporni. Sa generacijom pobunjenih studentata mi smo bili u krugu evropskih kretanja, u smeru traženja puteva iz čvrstih okvira okoštalih struktura; već u prvim porukama studentima Sorbone zahtevano je pravo na ispoljavanje svojih političkih uverenja, tražena je autonomija Univerziteta i – ono najvažnije u tadašnjim prilikama – puna sloboda štampe – istina sve u senci vraćanja čistim, izvornim idealima, kako su još uvek – po zakonu trajanja stanja mitološke svesti – doživljavani ideali i ciljevi SKJ.

O kakvoj se razmeđi između ideala i stvarnosti radi, najbolje će pokazati način kako su u Francuskoj i ondašnjoj Titovoj Jugoslaviji okončani protesti. Obraćajući se javnosti – svestan da su okoštale institucije zaista uzdrmane – De Gol je upotrebio dva jaka argumenta. On je, najpre, revolucionarnom i utopijskom zanosu ponudio reforme kao sredstvo, ali je izvukao i jasne konsekvence što se tiče mita o revoluciji, podsetivši na opasnost od „totalitarnog modela komunizma”. To rešenje danas priznaju kao vidovito čak i oni koji su u samom De Golu videli oličenje institucije koje se ne mogu reformisati. Kod nas je bilo uveliko drugačije – režim nije odustao od komunističke formule. Institucija u demokratskom smislu nije ni bilo osim patrijske „nomenklature” na čijem se vrhu nalazio harizmatski Vođa, pa je „revolucija” okončana kombinacijom nasilja i klasičnih staljinističkih „čistki”. Međutim, dobro je poznato da ništa ne prolazi bez traga – seme nade posejano tada ostalo je živo, u nekom vidu i obliku, sve do vremena nenasilnog građanskog otpora Miloševićevoj vladavini.

Ti se znaci ne mogu zanemariti, bez obzira na sve sporove među disidentima čije „elite” nastavljaju borbu za nasleđe.

(Kraj)

Komentari

POVEZANE VIJESTI:

FELJTON

ŽENE CRNE GORE (II): Dvije dukljanske vladarke

Objavljeno prije

5 dana

na

26 Septembra, 2025

Objavio:

Monitor prenosi djelove iz monografije Žene Crne Gore, u izdanju UNDP-a i Narodne biblioteke „Radosav Ljumović” koja je urađena sa željom da mapira žene i ulogu žena u vertikali crnogorske istorije. Autorke su  Olivera i Tijana Todorovic, urednik Dragan B. Perović

 


Kosara Teodora VOJISLAVLJEVIĆ bugarsko/makedonsko carstvo krajem X vijeka – 1016, Manastir Sv. Marije/Ostros, Duklja/Crna Gora Dukljanska knjaginja, princeza bugarsko/makedonska.

Najmlađa šćer slovenskog cara Samuila (kojega svojataju i Bugari i Makedonci), supruga kneza Vladimira Dukljanskog.

Krajem X vijeka prostorima Balkana vladale su dvije države – Bugarsko carstvo i Vizantija, koje su među sobom bile u miru, sa sporadičnim ratovanjima. Na prostoru između Jadranskoga mora i Skadarskoga jezera nalazi se kneževina Duklja koja je bila vizantijska tema.

Dukljanski knez Vladimir vladao je Dukljom od 970. do 1016. godine. Dvorac mu je bio na prostoru Skadarskoga jezera u mjestu Ostros i Koštanjice (današnji toponim „Kraljić”).

Prema Ljetopisu Popa Dukljanina: „…Petrislav izrodi sina koga nazove Vladimir, i umrije u miru”. Sahranjen je u Crkvi Svete Marije, u mjestu koje se zove Krajina. To je bila porodična zadužbina – crkva posvećena Uspenju Bogorodice.

Osnivač Manastira bio je knez Vladimir, prvi dukljanski svetitelj, Sveti Vladimir Dukljanski, koji je prema zapisivanju vizantijskoga istoričara bio „miroljubiv i pravedan, pun vrlina”. Njegov se kult, osim u Duklji, poštovao u Dalmaciji, Albaniji, Makedoniji i Bugarskoj.

Prema legendi (Ljetopis Popa Dukljanina) u ratu sa carem Samuilom, 997. godine, Vladimir je zarobljen i odveden u tamnicu u Prespi.

Najmlađa šćer cara Samuila, Kosara, zaljubljuje se u kneza Vladimira i kaza ocu da će skočiti u jezero ukoliko se ne uda za Vladimira.

„U tamnici ga je upoznala Samuilova kćer Kosara, viđela da je lijep i saznala da je vladarskoga roda, pa je uspjela ubijediti oca da joj ga dâ za muža i da mu vrati državu”.

Vjenčali su se i živjeli u dvorcu nedaleko od Manastira Prečista Krajinska na Skadarskome jezeru.

Cara Samuila nasljeđuje Vladislav, koji na prevaru dozove kneza Vladimira u Prespu, i ubije ga na vratima crkve. U tom momentu knez Vladimir imao je drveni krst u rukama s kojim je i sahranjen u Prespi.

Kosara, Vladimirova supruga, prenosi njegovo tijelo u Manastir Prečista Krajinska. Donosi odluku da se više nikada ne uda, zamonaši se i umre u Manastiru. Sahranjena je, prema sopstvenoj želji, u dno nogu kneza Vladimira.

Time je pokazala odanost i veliku ljubav prema Vladimiru čovjeku i prema Knezu dukljanskom i Duklji kao kneževini.

Crnoj Gori je ostavila najljepšu ljubavnu priču koja živi u legendama do danas.

 

Jakvinta od Barija VOJISLAVLJEVIĆ dukljanska/zetska/crnogorska kraljica, napuljska princeza.

Jakvinta Vojislavljević (Jakvinta od Barija) rođena je oko 1060. godine u Bariju, tadašnja Kraljevina Napulj. Bila je supruga Bodina Vojislavljevića, čija je vladavina dovela Zetu do najsnažnijeg razvoja.

O njenom uticaju i vladavini doznajemo iz djela „Kraljevstvo Slovena” – djela koje ima dvije linije: hroničarsku (rodoslovnu) i pripovjedačku. Za nas je ovđe od važnosti cjelina: „Bodin i njegova žena i braća”.

Jakvinta od Barija ili Jakvinta Dukljanska bila je kraljica Duklje od 1081. do 1130. godine. Jakvinta nije samo vladala i uticala na Bodinove odluke. Njene savjete tražili su svi Vojislavljevići, izuzev Branislava. Zato je on postao meta i kamen spoticanja.

Kao književni lik, Jakvinta je predstavljena kao originalna i složena ličnost. Njen lik se očituje kroz niz zamršenih postupaka u kojima se ona pokazuje prije svega kao majka, a potom vladarka. Stoga se i plaši Branislava i njegovih sinova. Plaši se potčinjenosti i poraza. Njena ličnost je dramatična.

Književnu ličnost prate istorijski izvori koji potvrđuju da je vladavina Jakvinte okarakterisana kao veoma loša. I dok je bila supruga kralja Bodina, nametala je svoje interese.

Jakvinta je nastavila da vlada nakon Bodinove smrti. Kada je Mihalj Vojislavljević stupio na prijesto, brzo je bio i zbačen zbog Jakvintine zlobe. Umjesto Mihalja postavljen je Dobroslav koji je, radeći za korist Jakvinte, radio protiv naroda i ubrzo se našao u okovima.

Potom je Bodinov bratanac, Vladimir, došao na vlast. Đorđe se sa svojom majkom kraljicom Jakvintom suprotstavio kralju Vladimiru i raškom uticaju u Duklji. Vladimira je kraljica otrovala i tako došla do cilja – da njen sin Đorđe postane kralj Duklje.

Đorđe je 1118. godine postao kralj, ali se njegova vladavina završila te iste godine, s vlasti ga je svrgnula vizantijska ekspedicija.

Jakvinta i njeni sinovi bili su protiv ujedinjena s Raškom i u toj borbi nijesu prezali ni od čega. Jakvinta je uhvaćena u Kotoru i poslata u Carigrad đe je ostala do smrti.

(Nstaviće se)

Komentari

nastavi čitati

FELJTON

ŽENE CRNE GORE (I): Primjeri žena koje su gradile svoju državu, životom i radom

Objavljeno prije

2 sedmice

na

20 Septembra, 2025

Objavio:

Monitor prenosi djelove iz monografije Žene Crne Gore, u izdanju UNDP-a i Narodne biblioteke „Radosav Ljumović” koja je urađena sa željom da mapira žene i ulogu žena u vertikali crnogorske istorije. Autorke su autorke su Olivera i Tijana Todorovic, urednik Dragan B. Perović

 

 

Monografija „Žene u Crnoj Gori“ urađena je sa željom da mapira žene i ulogu žena u vertikali crnogorske istorije. Ovim istorijskim pregledom prikazujemo činjenice o ličnostima koje portretišemo.

Poseban akcenat ove publikacije stavljen je na originalne portrete – ilustracije žena, a neke naše žene su prvi put dobile vidljiv lik, na osnovu dostupnih zapisa o njima. Kao autori i priređivači, trudili smo se da monografiju učinimo razumljivom i dostupnom svima, bez obzira na uzrast ili pol.

Knjiga „Žene u Crnoj Gori“ prije svega je identitetska priča, a nakon toga i emancipatorska u smislu borbe za prava žena u društvu.

Ovaj odabir portretiranih žena predstavlja naš autorski doprinos u sagledavanju milenijumskog trajanja Crne Gore kroz žensko postojanje i njen nepobitan uticaj na razne istorijske tokove. Ovo su primjeri žena koje su gradile svoju državu, životom i radom.

Odabrali smo i one žene koje su iz drugih sredina gradile crnogorsko društvo, a tu su i naše Crnogorke koje su svojim talentom i djelovanjem gradile i emacipovale sredine u kojima su živjele.

Zastupljene su i žene koje su bile prve u nečemu, ne samo kod nas nego i u svijetu, i mi ih ovom knjigom stavljamo u naš istorijski i kulturni kontekst.

Naš je cilj i želja da motivišemo i ohrabrimo savremenu ženu da slobodno i hrabro nastavi borbu za lični i društveni progres i da pri tome imaju svijest da je ta borba istorijski kontinuitet.

Knjigu posvećujemo svim ženama na putu modernog i emancipatorskog djelovanja u svim sredinama.

TEUTA 231-228. p.n.e.

Ilirska kraljica Teuta, vladala je od 231. godine p. n. e. do 228. godine p. n. e. Njena vladavina zapravo je bila u znaku regent-vladavine umjesto maloljetnog posinka Pinesa, a nakon smrti njenog muža Agrona, koji je vladao od 250. godine p. n. e. do 231. godine p. n. e, za čije je vladavine Ilirija bila na vrhuncu moći.

Kraljevstvo Ilira prostiralo se od rijeke Neretve na śeveru do rijeke Aous (Vjosa, Albanija) na jugu. Teuta je vladala iz Skadra, ilirske prijestonice. uz pomoć savjetnika kralja Agrona.

Za vrijeme vladavine Teuta je pokušala da proširi kraljevstvo osvajanjem preostalih grčkih kolonija i djelova Epira. Početak njene vladavine obilježili su napadi i pljačkanje savezničkih brodova. Mornarica i vojska napale su Elidu i Meseniju na Peloponezu 230. godine p. n. e, iskrcali se u Epir i osvojili Foiniku. Epirani su prihvatili savez sa Kraljevstvom Ilira, dok je Rim poslao braću Korunkami da pregovaraju s Teutom.

Regentkinja Teuta naređuje svojoj gardi ubistvo rimskog izaslanika, o čemu je pisao Polibije koji je i zabilježio Teutin odgovor izaslanicima: ,,Kraljevima ne dopušta zakon da sprečavaju Ilire da se na privatan način obogate plodovima mora”.

Godine 229. p. n. e, kraljica Teuta naredila je napad na Krf. Iliri su osvojili ostrvo, a zapovjednik garnizona postao je Demetrije Hvarski.

Iste godine otpočeo je Rimsko-ilirski rat. Rimljani su prvo napali osvojeni Krf. Nije poznato da li je Demetrije Hvaranin (Demetriusa) izdao Teutu ili se jednostavno predao, ishod toga napada bio je poražavajući za Teutu. Rimljani su osvojili Krf, a Demetrije Hvaranin je zapovijedao Ilirima, oženio je Triteutu (prvu ženu kralja Agrona), oduzeo vlast Pineusu. Rimska vojska osvajala je dio po dio Ilirskog kraljevstva i došla do Skadra. U međuvremenu, Teuta se sklonila u Rhizon (Risan).

Na proljeće 227. godine p. n. e. prihvatila je poraz, odstupila s prijestola i pristala na uslove mira. Ilirsko kraljevstvo je opstalo, ali je teritorijalno bilo ograničeno na dio oko Skadra.

Vjeruje se da je utvrđenje koje se nalazi na ostrvu Svetcu, hrvatskom dijelu Jadranskog mora, pripadalo ilirskoj kraljici Teuti, stoga se i zove Krajicin, odnosno Teutina kula ili Teutin grad.

Prema legendi, kraljica Teuta je nakon brojnih pohoda svoje gusarske flote u Jonskom, Egejskom i Jadranskom moru, sakupila veliko bogatstvo. Bila je veoma mudra, pa se skrasila u tvrđavi iznad Risna u Bokokotorskome zalivu. Kad su rimske imperije zapośele Risan i otvorile kapije grada i njene tvrđave, Teute više nije bilo. Prema jednom kazivanju, Teuta se bacila sa stijene brda Orjen iznad Risna, dok je prema drugim kazivanjima, nastavila da živi u brdima iznad grada.

(Nastaviće se)
Ilustracija: Lina Leković

Komentari

nastavi čitati

FELJTON

GOVOR SRETENA PEROVIĆA PRILIKOM DODJELE AKADEMSKOG ZVANJA DOCTOR HONORIS CAUSA (II): Nemam povjerenja u budućnost društva koje nudi samo božanstvo kapitala

Objavljeno prije

3 sedmice

na

12 Septembra, 2025

Objavio:

Državni univerzitet evropskih studija političkih i ekonomskih nauka „Konstantin Stere“ iz Kišinjeva, Republika Moldavija, visoko ocjenjujući pjesničko i kulturološko djelo akademika Sretena Perovića, predsjednika Dukljanske akademije nauka i umjetnosti (DANU), dodjelio mu je 2014. godine najviše akademsko zvanje  Doctor Honoris Causa. Monitor prenosi riječi zahvalnosti koje je tom prilikom uputio Perović

 

Veliki crnogorski pjesnik Petar II Petrović Njegoš (1813-1851), poglavar autokefalne Crnogorske crkve i Crnogorske Države, jedan od najvećih evropskih pjesnika XIX vijeka, mnogo je polagao u duhovno zdravlje svojega malobrojnog crnogorskog naroda. On nije završio visoku školu, ali je bio univerzalno obrazovani duhovnik i poliglota, mislilac i modernizator svoje malene, sa svake strane ugrožavane Države. A prije svega bio je genijalni pjesnik.

Po svojoj suštini, po svojoj prirodi lirska poezija je bliska snovima. Ma koliko da formalno traje treptaj zagonetna mistika sjenije,  (sa više ili manje stihova), lirska pjesma odražava samo jedan kreativni, jedno magnoveno duševno ili misaono stanje, ponekad i ambivalentnog smisla. Ne samo zato, njene metafore i druge stilske figure djeluju prisnije ako su prožete semantičkom ili kontekstualnom sumaglicom, kao da su upravo potekle iz pretkomora sna. Lirska poezija nije obavezno zagonetka, ali i kad je čine jasne riječi i njihov uobičajeni, prirodni međuodnos – pjesma i tada jeste. Stara je istina da bez mistike, makar i u sasvim blagom stanju, nema trajnije poezije. Nekad, u mojoj mladosti, u doba jugoslovenskog, mekšeg socijalističkog realizma – i sama riječ mistika bila je žigosana. Ali, ako za nju nije bilo blagonaklonosti u „teoriji“, ona je imala svoj udio u pjesničkoj praksi – čak i kod onih koji su pjevali samo o srećnom društvu i još srećnijoj budućnosti. Misterioznost riječi  sama po sebi je neke vrste poezije. Pjesnik, dakle, nije misterija, poezija uglavnom jeste. Kako nastaje pjesma, zašto nastaje pjesma, kad je najbolji trenutak da se zapiše pjesma, ili pojedini stih neke u tren izgubljene, nestale  neke pjesme – to nijesu odgonetnuli ni autori koji su doživjeli duboke godine i još vide svijet u slikama, u metaforama, u sunčevom spektru emocija.

Vraćam se na početak ovog zapisa. Korijenje i stablo moje duhovnosti hrani i brani NADA. Više takvih ili sličnih, apstraktnih a frekventnih riječi – Vjera, Ljubav, Istina, Pravda i slično – pokazuju da su svi pravi pjesnici, pjesnički zavjerenici – neke vrste vlasti, i sama vlast, kakav je bio naš Njegoš, kakav je bio Gete, kakav je moj Sengor, a naš danas.

Nijesu, naravno, svi pjesnici blage naravi, humanisti, altruisti, pacifisti; neki su bili ili jesu i antihumanisti – militaristi, pučisti, nacisti, šovinisti, fašisti, pa i teroristi – ne samo riječima no i djelima, ali ja i njih vidim kao metafore zla koje su prolazne kao i naši životi.

Ne vjerujem u trajnu nadmoć materijalnog bogatstva, kao što ne vjerujem ni u zagrobni život, ali u mom narodu, u Crnoj Gori, kroz mučne vjekove oslobodilačke borbe crnogorskog naroda – POEZIJA, ona usmena, ona borbena, ona mobilizacija, ona epska, često opora ali i viteška, poezija-tovanja, poezija-sloboda, poezija-sloboda, poezija-sloboda, poezija-sloboda… južnoslovenski narod – sve do modernih vremena. A da li će moji sunarodnici nastaviti tu vitešku tradiciju, zasnovanu na obilju ideala, a na premalo ili nimalo kapitala ? E, to već nije samo stvar poezije, a jeste stvar moralne kondicije.

Zbog svega toga, i bez toga, nemam povjerenja u pjesnike bez NADE i morala, ni u budućnost društva koje nudim samo božanstvo kapitala.

Visokopoštovani gospodine rektore, cijenjeni profesori, duhovnici i ekselencije, uzorni studenti, uvažene kolege i dragi prijatelji – svima vama još jedno trajno HVALA!  Svima vama još jedno trajno HVALA!

(Kraj)

Komentari

nastavi čitati

Izdvajamo