Smrt mladog reprezentativca Njemačke Sebastijana Hertnera, prilikom pada sa žičare na Savinom kuku, aktuelizovala je pitanje  problematične žičare, stare preko 30 godina. I (ne)odgovornosti

Fudbaler i nekadašnji mladi reprezentativac Njemačke Sebastijan Hertner (34) poginuo je u subotu prilikom pada sa žičare na Savinom kuku. U nesreći je povrijeđena i njegova 30-godišnja supruga.

,,S velikom tugom objavljujemo tragičnu smrt našeg kapitena Sebastijana Hertnera tokom odmora. Skrhani smo i duboko ožalošćeni”,  saopštili su iz fudbalskog kluba ETSV Hamburg na društvenim mrežama.

Par je došao u turistički obilazak Crne Gore, a do nesreće je došlo u subotu 20. decembra nakon 13 časova kada je korpa u kojoj su se nalazili udarila u praznu korpu ispred. Prilikom sudara Hertner je ispao sa visine od nekoliko desetina metara i pao na kamenito tlo. Kasnije je utvrđeno da je smrt bila trenutna.

Nakon tragedije još troje turista je bilo četiri sata zaglavljeno na žičari. ,,Može se reći da je ovo možda igra sudbine. Godinama se bavim skijanjem rekreativno, ali ovakav slučaj nisam video da je dečko ispao iz korpe i tolikom brzinom preleteo sa te visine i poginuo na licu mesta”, izjavio je za Novosti Aleksandar Todorović. On je istakao da je sa još dvoje turista bio zaglavljen u korpi na nepristupačnom terenu Durmitora čak četiri sata.

Nakon incidenta ponovo je aktuelizovan slučaj problematične žičare stare preko 30 godina kao priče o najavljenoj tragediji. Mediji su prenijeli ogorčenje pojedinih Žabljačana zbog nebrige odgovornih za održavanje žičare. Kao i negodovanje građana zbog ćutanja Vlade  i ministara koji bi se nijesu pojavili  na Durmitoru nakon nesreće.

Građanski i ekološki aktivista Aleksandar Dragićević je naglasio da je za Crnu Goru posebno poražavjuće to što se ni nakon 24 sata od nesreće, niko iz Vlade nije oglasio. ,,Nije se oglasio ni vlasnik objekta Razvojna banka, nijedna ostavka nije ponuđena,a iz Vlade nije upućeno ni zvanično saučešće, niti prema porodici stradalog, niti prema Ambasadi Savezne Republike Njemačke”, kazao je on.

Predsjednik Jakov Milatović je u ime građana Crne Gore uputio porodici nastradalog i građanima Njemačke izraze iskrenog saučešća i izrazio nadu da nadležni preduzimaju potrebne mjere kako bi se u najkraćem roku utvrdile sve okolnosti ovog tragičnog događaja.

Uslijedila je i ostavka. Marinko Purić podnio je ostavku na mjesto direktora Turističkog centra Durmitor zbog nesreće koja se desila na skijalištu Savin kuk.  ,,Ovu odluku sam donio onog trenutka kad sam došao na lice mjesta nesreće i vidio da je jedna osoba nesrećno stradala. Sačekao sam da se završi uviđaj i izviđaj kako bih obavijestio javnost o ostavci. Tragični događaj u kojem je izgubljen jedan ljudski život predstavlja izuzetno težak osjećaj za svaku instituciju u okviru koje se desio i svakog čovjeka koji je dio te institucije. Iako, prema svim raspoloživim činjenicama i dokumentaciji, ne postoji lična niti profesionalna krivica u mom radu, iz prethodno navedenih razloga donio sam pomenutu odluku”,  saopštio je Purić.

On je kazao da za rad žičara i skijališta posjeduju svu propisanu dokumentaciju. Uprkos tome, prema njegovim riječima, odlazi sa direktorske funkcije uz duboko žaljenje zbog tragičnog događaja, sa izraženim saučešćem porodici stradalog i sa nadom da će institucije do kraja rasvijetliti sve okolnosti ovog slučaja.

Iz Uprave policije su saopštili da su prikupili obavještenja od više lica: ,,Odgovornih i zaposlenih u Ski centru ‘Savin kuk’, izuzeli potrebnu dokumentaciju, a naložena su i odgovarajuća vještačenja”.

Po nalogu tužiteljke  Osnovnog državnog tužilaštva u Pljevljima Merime Obućine, vještaci mašinske struke će utvrditi uzrok zbog kojeg je korpa sa mladim parom udarila u onu ispod nje, nakon čega je Hertner  ispao sa visine od oko 40 metara.

Skupštinski odbor za antikorupciju jednoglasno je donio odluku o održavanju kontrolnog saslušanja više zvaničnika radi „utvrđivanja odgovornosti i provjera upravljanja, održavanja i bezbjednosti skijališta”. Biće saslušani – ministarka turizma Simonida Kordić, ministarka javnih radova Majda Adžović, predstavnik Razvojne banke u čijem je vlasništvu žičara, predsjednik opštine Žabljak Radoš Zugić, te predstavnik Turističkog centra Durmitor .

Žičara na Savinom kuku građena je od 1989. do 1992. godine. Prva upozorenja na problematično stanje dobijena su u analizi ,,Koncept strategije razvoja zimskog turizma u Crnoj Gori”, koju je 2011. godine, uz podršku Njemačkog društva za međunarodnu saradnju (GIZ), objavio Mihael Štajnbah.

U toj analizi navodi se da bi žičare na Savinom kuku morale biti zatvorene da se nalaze bilo gdje u Zapadnoj i Centralnoj Evropi. ,,Svi liftovi i žičare na skijalištu Savin kuk, na Žabljaku, bez izuzetka se nalaze u bijednom stanju i jedva zadovoljavaju međunarodne sigurnosne uslove. Ako se želi obezbijediti budućnost tog skijaškog područja, neophodno je investirati u potpuno nove, savremene ski liftove, jer u takvom stanju, skijaško područje neće moći dugo da funkcioniše”, upozoreno je još 2011.
Upozorava se i da je ,,tokom zime 2009/2010. godine lavinom uništen drugi potporni stub gornje žičare, ali preduzetnik/operator ga nikad nije zamijenio. Ipak, žičara još radi”, navodi se.

Uz preporuke hitnih i mjera za naredne tri do pet godina, Štajnbah je poručio i da će, “ako postoji želja da na Žabljaku narednih godina i dalje opstane skijaška djelatnost… već u kratkom roku biti potreban investicioni obim od oko 10 miliona za zamjenu žičara sa sjedalima, koje su manje-više zrele za otpad”.

Dragićević je podsjetio da je Vlada i prije 11 godina objavila informaciju o stanju skijališta u Crnoj Gori, te da je tada ukazano da žičara “Savin kuk 2” mora biti zamijenjena.

,,U oktobru 2014. godine Vlada Crne Gore objavila je informaciju o stanju skijališta u Crnoj Gori, u kojoj se, između ostalog, navodi da je za potrebe Vlade angažovana slovenačka kompanija ProAlpina, specializovana za skijališta.Ta kompanija je jasno ukazala da bilo kakva rekonstrukcija, revitalizacija ili dalje korišćenje postojeće žičare nije moguća, te da se ona mora u potpunosti zamijeniti novom ili polovnom žičarom koja je usklađena sa evropskim standardima bezbjednosti. Uprkos tom jasnom upozorenju, u prethodnih 11 godina ništa nije učinjeno”, kazao je Dragićević.

Prema mišljenju UNESCO-a iz 2019., svaka nova dogradnja ili izgradnja dodatnih ski-liftova ugrozila bi status zaštićene baštine, ali je dozvoljena potpuna rekonstrukcija postojeće žičare Savin kuk u istim gabaritima.

U decembru 2020. tada odlazeća Vlada Duška Markovića donijela je odluku da novu žičaru, namijenjenu ski centru Savin kuk, prebaci skijalištu Žarski u Mojkovcu, koji je i dalje čeka izgradnju. Oprema propada nakon oštrog protivljenja Žabljačana. Tada je iz odlazeće vlasti objašnjeno da im je iz UNESCO rečeno da se ne može graditi žičara šestosjed i da je to isključivi razlog zbog čega se odustalo od njenog postavljanja na Savinom kuku.

Vijesti su 2019. godine pisale o stanju žičara na Savinom kuku. U zapisniku o tehničkoj ispravnosti, koji je tada dostavljen redakciji, navedeno je da žičare nisu ispravne i da ne bi smjele da se upotrebljavaju, ,,jer bi to moglo dovesti do fatalnih posljedica”.

I pored brojnih upozorenja, nadležni tvrde da su žičara i skijalište imali svu propisanu dokumentaciju za rad: važeća rješenja i dozvole za prevoz putnika žičarom, zapisnike inspekcijskih nadzora, izvještaje o ispitivanju čeličnih užadi, urednu evidenciju rada instalacija, izvještaj o elektroinstalacijama, privremeno odobrenje za rad skijališta za 2025. godinu, kao i izvedbeni projekat rekonstrukcije žičare Savin kuk 2 iz 2015. godine.

Tokom ljetnjih mjeseci žičarom je prevezeno više od 100.000 putnika. Jedn od očevidaca nesreće izjavio je ,,Ne smijem da zamislim šta bi se desilo za vrijeme praznika, kada bi na žičari bilo na stotine turista”.

Predrag NIKOLIĆ

Kako god da završi  botunska epizoda, Podgorica neće bankrotirati zbog toga. I gradonačelnik će, gotovo izvjesno, ostati na svojoj funkciji. To ne znači da će stanovnici Glavnog grada imati manje problema  nego do sada. Naprotiv

Nešto više od 60 odsto stanovnika opštine Zeta sa pravom glasa iskoristilo je, u nedjelju, mogućnost da odgovori na referendumsko pitanje: “Da li ste za izgradnju sistema za prečišćavanje otpadnih voda u Botunu?”. Ogromna većina glasača (98,5 odsto) zaokružila je “ne”. Po zatvaranju birališta, uslijedilo je slavlje koje je, povremeno nošen na rukama i ramenama najvatrenijih sljedbenika, predvodio Milan Knežević.

“Neizgradnjom kolektora spasićemo živote”, poentirao je predsjednik SO Zeta Mihailo Asanović. Mnogo manje dramatično, pa zato i manje vidljivo, bilo je obraćanje Delegacije EU u Crnoj Gori. “Daleko od toga da predstavlja zagađivača, postrojenje (za prečišćavanje otpadnih voda – prim. Monitora) pruža ključno rješenje za dugogodišnji problem neprečišćenih otpadnih voda oko 150.000 građana, koje zagađuju rijeku Moraču, Zetsku dolinu, područje Skadarskog jezera i Jadransko more”, navedeno je u saopštenju kojim se, još jednom, priča o izgradnji postrojenja za prečišćavanje otpadnih voda u Botunu (PPOV) pokušava vratiti u racionalne okvire.  Uzalud, čini se.

Moglo bi se analizirati koliko je odluka stanovnika Zete činjenično (ne)utemeljena, ekološki (ne)opravdana ili, iz perspektive zdravlja ljudi i javnih finansija, (ne)održiva. Onda bi na red moglo doći i to da li je odluka s lokalnog referenduma u opštini Zeta obavezujuća za Glavni grad i državu. Ali, sve to smo čuli već nebrojeno puta. Pa je, možda, vrijeme da se okrenemo budućnosti, pokušavajaći da – kroz moguća scenarija – sagledamo posljedice višegodišnje drame u Botunu.

Iako djeluje kako su vrata za dogovor definitivno zatvorena, gradonačelnik Podgorice Saša Mujović ne gubi nadu da će se PPOV ipak graditi na planiranoj lokaciji, “jer je to nešto što je dobro i za Podgoricu, i za Zetu, i za cijelu Crnu Goru“.

Mujović ostaje neodređen na pitanje da li se pristup gradilištu može obezbijediti upotrebom sredstava prinude prema mještanima na barikadama, navodeći da je on pristalica stava da svi treba da rade svoj posao i ponesu svoje parče odgovornosti.  “Ako nam je zaista cilj da budemo dio Evrope, nemam dilemu da li treba graditi kolektor na definisanoj lokaciji i da li treba postupiti onako kako se postupa u Evropi”, kazao je, insistirajući da planirana i davno ugovorena gradnja mora početi u narednih desetak dana, do 31. decembra. U suprotnom, srušiće se postojeća finansijska konstrukcija projekta čija je vrijednost veća od 70 miliona eura.

Međunarodni finansijeri koji su obezbijedili kredit i grant za ovaj projekat insistiraju da novo odlaganje nije moguće, kazao je Mujović za Monitor. “Na sastanku početkom juna, kada smo se izborili za još jedno, ko zna koje po redu, pomjeranje rokova, jasno nam je predočeno da novih razgovora na tu temu više neće biti”.

Kako se kraj godine bliži, oprez nalaže da razmotrimo i slučaj da radovi u Botunu ipak ne počnu u roku koji nam je predočen kao poslednji trenutak. Ili, da ih uopšte ne bude na planiranoj lokaciji. U tom slučaju: Moračom će, nizvodno od postojećeg podgoričkog kolektora, nastaviti da teku otpadne vode iz gradske kanalizacije; sanacija bazena crvenog mulja sa svim mogućim otrovima koji su pratili rad nekadašnjeg Kombinata aluminijuma ostaće obećanje na dugom štapu; u Botunu i komšiluku nastaviće se ilegalna eksploatacija (krađa) šljunka iz rječnog korita i sa priobalnih parcela; zatrovana rijeka devastiranog korita nosiće probleme nizvodno,  u Skadarsko jezero i na obalu Jadranskog mora; EU će nastaviti da žmuri na evidentne ekološke probleme ili, možda, neće… Ništa novo, uglavnom.

Stvarna novina mogle bi biti finansijske posljedice nerealizovanog projekta. I to ne one dugoročne, u koje bi bili uračunati troškovi liječenja bolesti izazvanih zatrovanim okruženjem ili nedostatak vode u cjevovodima Regionalnog vodovoda od koje zavise mještani i gosti duž crnogorske obale. Nego konkretne posljedice nerealizovanih ugovora o finansiranju, projektovanju i izgradnji PPOV.

Postrojenje za prečišćavanje otpadnih voda, uz postrojenja za tretman i spaljivanje  ostataka kanalizacionog mulja (spaljivanje svih organskih ostataka) projektovani su kao dio sistema za tretman otpadnih voda na teritoriji Podgorice. Projekat je započet još u vrijeme kada je Podgoricom upravljao Miomir Mugoša i do sada je urađeno dosta toga. Uz poprilične troškove.

“Završili smo tri od četiri faze projekta”, pohvalio se nedavno Ivan Vuković, nekadašnji gradonačelnik Podgorice (DPS) i potpisnik važećeg ugovora za projektovanje i izgradnju postrojenja u Botunu. “ Izgradili smo više od 20 kilometara kanalizacione mreže tamo gdje je nije bilo, novi most u blizini postojećeg postrojenja i položili smo novu kolektorsku cijev, koja se nalazi blizu lokacije na kojoj bi novo postrojenje trebalo da se nalazi”, precizirao je.

Prema dostupnim informacijama koje nijesu kompletne, urađen je i projekat planiranog postrojenja u Botunu i kupljen dio opreme koju bi trebalo instalirati na toj lokaciji. “Iz kredita i grantova je, ukupno, do sada povučeno oko 29 miliona eura”, predočio je ljetos Aleksandar Nišavić, izvršni direktor preduzeća Vodovod i kanalizacija Podgorica koje je nosilac ovog projekta.

Ukoliko se odustane od projekta u Botunu većina tog novca otišla bi u vjetar, odnosno niz Moraču. Novi projekat morao bi se raditi ispočetka, od ispitivanja zemljišta do uticaja projekta na okruženje. Značajan dio već nabavljene opreme ostao bi neupotrebljiv, pošto se ona proizvodi po narudžbi, u skladu sa lokalnim specifičnostima projekta.

Za očekivati je i da bi izvođači, turski konzorcijum Kuzu-Alkatas, zahtijevao da im se isplati ugovorena cijena za posao koji su dobili na međunarodnom tenderu. U pitanju je 47,3 miliona eura koji pokrivaju projektovanje, izgradnju, puštanje u rad, obuke zaposlenih i tehničko upravljanje u prvim godinama rada.

Sa naše strane bi se, vjerovatno, insistiralo da se izvođaču ne isplati kompletan ugovoreni iznos, pa bi se čekao sudski epilog te priče. Ili bi se tražio kompromis, recimo, u vidu nastavka saradnje na nekoj drugoj lokaciji. Nekad.

Ugovor o izgradnji i projektovanju PPOV Botun sklopljen je po modelu FIDIC Svjetske banke i u njemu nema kalendarskog roka (konkretan datum) kada radovi moraju početi, već je početak ugovora vezan za datum “uvođenja u posao” koji formalno određuje naručilac (tzv. Commencement Date). Prema tome,  taj ugovor ne bi trebao biti ni razlog za prekid započetih aktivnosti ako radovi ne počnu u preostalih desetak dana.

Problem je finansiranje projekta. Novac je obezbijeđen kreditom  KfW banke (35 miliona) i donacijama EU preko programa Investicioni okvir za Zapadni Balkan (WBIF) u ukupnoj vrijednosti od, približno, 33 miliona.

Kredit od KfW uzela je vlada Duška Markovića 2017. godine uz fiksnu kamatu od dva odsto, na 20 godina, sa početkom otplate 2027. (grejs period 10 godina). Javnosti nijesu poznati podaci o tome da li su realizacija ili naplata tog kredita vezani za rokove početka/završetka radova u Botunu. Znamo da je Vlada ta sredstva prenijela opštini Podgorica, većim dijelom bez obaveze vraćanja. Ono što je trebao da vrati u državnu kasu (oko petine kredita), Glavni grad je kompenzovao ustupajući državi prostor nekadašnje kasarne Morača.

Proizilazi da, ako nema klauzula nepoznatih javnosti, kredit KfW ne proizvodi direktne finansijske posljedice za Podgoricu i njene građane. Čak ni u slučaju da se zvanično odustane od radova u Botunu.   Pretpostavka je, pošto dokumenta nijesu javna, da je najveći problem u doniranim sredstvima WBIF.

Slični grantovi, uobičajeno, funkcionišu po principu roka prihvatljivosti troškova: ako se poslovi ne realizuju u ugovorenom periodu, EU ne refundira potrošeni novac. Ali, ni to nijesu penali ili kazne o kojima govore ovdašnji političari, već gubitak bespovratnih sredstava. Uz neizbježne reputacione rizike i vjerovatnoću da bi reprizu projektovanja i izgradnje PPOV na nekoj drugoj lokaciji morali platiti isključivo svojim novcem.

„Ako ne želimo bankrot Glavnog grada, ne postoji zamjena za Botun“, insistira Mujović ponavljajući da radovi moraju početi do kraja godine. Gradonačenik i njegovi saradnici navode kako bi, u slučaju  odustajanja ili premještanja planiranog postrojenja na drugu lokaciju, Podgorica mogla izgubiti do 200 miliona eura. Uz pomenuta potraživanja izvođača za projektovanje, već isporučenu opremu i izgubljenu dobit, gubitak evropskog granta, nove troškove planiranja, projektovanja, preusmjeravanja izgrađene kanalizacione infrastrujture ka novoj lokaciji, iz gradske uprava straše nas  i “potencijalnom tužbom drugorangiranog ponuđača”. Kako je njihova ponuda težila  oko 97 miliona eura, sabiranjem svih tih stavki zaista se može doći do iznosa od 200 miliona. Pa i više.

Ali, taj scenario ne djeluje realno. I treba ga posmatrati kao dio pritska na oponente i javnost, ne bi li se ojačale vlastite pozicije.

“Ili ću ja staviti tačku na kolektor  ili kolektor na mene. Borba je neizvjesna”, kazao je gradonačelnik Podgorice u septembru, najavljujući ostavku ukoliko misija Botun doživi neuspjeh.  Sada slušamo revidiranu verziju tog iskaza.

“U slučaju da ne počne gradnja i da Podgorica bude u obavezi da plati penale i odštetu, pa da budžet za 2026. godinu bude desetkovan, da umjesto 160 miliona koliko je projektovano, Grad ima na raspolaganju 10-20 miliona ili ni toliko, apsolutno nisam spreman da nastavim moju funkciju”, rekao je Saša Mujović pojašnjavjajući raniju izjavu: “Ne želim da budem gradonačelnik sa vezanim rukama, sa minornim budžetom, prljavim ulicama, lošom infrastrukturom i bez mogućnosti da se bilo šta uradi…”.

Jedino što je sada izvjesno u priči o projektu izgradnje postrojenja za prečišćavanje otpadnih voda je da, kako god da završi njena botunska epizoda, Podgorica neće bankrotirati zbog toga. I gradonačelnik će, gotovo izvjesno, ostati na svojoj funkciji. To ne znači da će stanovnici Glavnog grada imati manje problema  nego do sada. Naprotiv.

Zoran RADULOVIĆ

Kada predsjednik Opštine Budva bez pravnog osnova blokira izgradnju jednog hotela, za koji su opštinske i državne nadležne službe izdale potrebna odobrenja za gradnju, to predstavlja poseban vid samovolje koji može zadesiti i druge neposlušne građane Budve. Predsjednik  to radi  na račun građana koji će na kraju snositi troškove odštetnog zahtjeva porodice Slovinić kojoj je onemogućen nastavak gradnje objekta

Slučaj budvanske porodice Slovinić i blokade državnog preduzeća Luka Budva, pokazuju da je politička lojalnost predsjedniku Jovanoviću i njegovim koalicionim partnerima – uslov nesmetanog poslovanja u Budvi.

Porodica Slovinić, nastanjena u Budvi duže od 200 godina, posjedovala je dvije stare porodične kuće na veoma atraktivnoj lokaciji u blizini Starog grada, na šetalištu Slovenska obala. Donijeli su odluku da kuće poruše i da na istoj lokaciji sagrade hotel mješovitog načina poslovanja sa stanovima i apartmanima za prodaju. Njihova kompanija Anchor d.o.o., kao investitor dobila je sva potrebna odobrenja za gradnju od nadležnih opštinskih i državnih institucija u skladu sa planskim dokumentom DUP Budva centar – izmjene i dopune, na osnovu kojih su započeli gradnju Hotela Avangard, površine 5.980 m2, sa 10 etaža. Priprema terena i gradnja temeljne jame trajala je bez smetnji tokom prošle godine, sve do 15. maja 2025.

Nastavak radova 1. oktobra, kada u Budvi počinje građevinska sezona, Slovinićima nije omogućen, jer je jedini prilazni put za građevinsku mehanizaciju, ulica Slovenska obala, blokiran rampom opštinskog preduzeća Parking servis. Od tog datuma počele su nevolje za investitora luksuznog hotela, investiciju procijenjenu na oko 14 miliona eura. Gradilište je bukvalno blokirano jer opštinska administracija ne dozvoljava prolaz kamiona i drugih građevinskih mašina za nastavak gradnje objekta.

Uslijedilo je dopisivanje investitora sa nadležnim Sekretarijatom za komunalno stambene poslove, kome kompanija Anchor krajem avgusta upućuje zahtjev za izdavanje saglasnosti za prolazak građevinske mehanizacije ulicom Slovenska obala, kao jedinim prilazom do lokacije.

Sekretarka  Desa Vlačić obavijestila je podnosioca zahtjeva SMS porukom da je na godišnjem odmoru, te da je njihov zahtjev proslijedila kabinetu predsjednika Jovanovića.Ni u naredna tri mjeseca ona nije postupila po zahtjevu stranaka, niti se o tome izjašnjavao Jovanović. Nije pomoglo ni  pet urgencija upućenih Sekretarijatu. Rampa za gradilište Slovinića ostala je spuštena u jeku građevinske sezone koja traje do 1. maja.

Ćutanje budvanske administracije na zahtjeve porodice Slovinić, majke Đorđine i braće Gorana i Vedrana Slovinića, da im se omogući nastavak radova i spriječi nastanak milionske štete zbog prekida radova i obaveza prema izvođačima, može se tumačiti kao politička odmazda. Jedan od članova porodice, Goran Slovinić,  bio je politički angažovan u nekada zajedničkom budvanskom ogranku Demokratskog fronta.

Prilikom raskola ove koalicije u Budvi, Slovinić je podržao Mladena Mikielja i listu Za budućnost Budve a ne Jovanovićevu grupu Budva naš grad. Politički rat Jovanovića i Mikielja obilježio je formiranje vlasti u Budvi, i period nakon toga.

Kada predsjednik Opštine Budva bez  pravnog osnova blokira izgradnju jednog hotela, za koji su opštinske i državne nadležne službe izdale potrebna odobrenja za gradnju, to predstavlja poseban vid samovolje koja može zadesiti i druge građane Budve. Predsjednik  to radi na račun građana koji će na kraju snositi troškove odštetnog zahtjeva porodice Slovinić kojoj je onemogućen nastavak gradnje objekta.

Opština je pri tom naplatila oko 500.000 eura na ime komunalne takse od investitora hotela Avangard. Izdata je potvrda da su obaveze investitora na ime naknade za komunalno opremanje građevinskog zemljišta u potpunosti izmirene. U opštinsku kasu uplaćeno je i više od 200.000 eura na ime PDV za unaprijed prodate apartmane u objektu. Situacija oko izgradnje hotela postala je apsurdna jer se Opština naplatila i onda gradnju zaustavila.

Na naše pitanje upućeno predsjedniku Jovanoviću da objasni zašto je zabranjen prolaz građevinske mehanizacije za izgradnju hotela porodice Slovinić i koji je razlog za ćutanje njegove administracije u ovom slučaju, on je uzvratio pitanjem:

„Da li se vaši upiti odnose na Gorana Slovinića koji se u SOCTA dokumentu Uprave policije vodi kao jedan od vođa organizovne kriminalne grupe BUDVANSKA?“.

Na ovakav stav predsjednika Jovanovića i razlozima zbog čega blokira njihovo gradilište, Goran Slovinić je uzvratio kako nije vođa nikakve kriminalne grupe i kazao kako bi volio da zna kada je on to za Jovanovića bio. „Da li u vrijeme izborne kampanje za parlamentarne izbore 2020., kada smo zajedno mjesecima radili u izbornom štabu Demokratskog fronta za listu Za budućnost Budve, čiji je šef bio Jovanović. Ili sam to sada, neka se odluči“, kazao je Slovinić

On tvrdi da njegova porodica u Budvi trpi diskriminaciju, kršenje osnovnih ljudskih prava i prava na rad. „Nama je prolaz zabranjen, a svjedoci smo da se svakog dana ulicom Slovenska obala mogu vidjeti kamioni i teške dizalice. Ovo je  politički revanšizam osionog i bahatog predsjednika Opštine Budva“, kazao je Slovinić.

Hotel Avangard  u centru Budve nije jedini objekat na kojem opštinska administracija demonstrira moć.  Predsjednik Jovanović  ometa rad državne firme Luka Budva, kojom upravlja JP Morsko dobro. Opština je blokirala prolaz na rampi kod zgrade Perla za mehanizaciju i kamione Luke,  neophodne za pružanje lučkih usluga.

Direktor Luke Budva Nemanja  Kuljača, odbornik liste Za budućnost Budve, navodi da Sekretarijat za komunalno-stambene poslove odbija da izda dozvole za prolaz njihovih kamiona do luke, zbog čega trpe ogromnu materijalnu štetu.

Prije desetak dana lokalna uprava nije dala saglasnost JP Morsko dobro da kamioni za transport lučke opreme priđu marini zbog čega su bili prinuđeni da ga organizuju pomorskim putem. U Luku Budva uplovio je veliki trajekt Grbalj kako bi djelove pontona transportovao u zimovnik u Boki.

Prethodno je morskim putem dopremljen novi plutajući ponton za privez plovila. Uprava Luke Budva angažovala je alpiniste za postavljanje reflektora na stubove, jer nije dobila dozvolu za pristup kamionima sa korpama za postavljanje rasvjete.

Na dopise i mejlove upućene iz Morskog dobra i Luke niko iz opštine ne odgovara, jednako kao i u slučaju porodice Slovinić.

Porodica Slovinić uputila je otvoreno pismo predsjedniku lokalnog parlamenta, Petru Odžiću i predstavnicima svih odborničkih klubova upozoravajući da je egzistencija njihove porodice ugrožena, a investicija vrijedna 14 miliona eura dovedena u pitanje. Pisali su premijeru Milojku Spajiću, predsjedniku Jakovu Milatoviću, predsjedniku Skupštine Andriji Mandiću, ambasadoru EU u Crnoj Gori Johanu Satleru.  Obratili su se za pomoć i evropskom izvjestiocu za Crnu Goru Marjanu Šarecu. Sa slučajem kršenja njihovih prava upoznali su i ambsadora republike Hrvatske Veseljka Grubišića, jer porodica posjeduje i hrvatsko državljanstvo.

Branka PLAMENAC