Povežite se sa nama

FELJTON

STANKO CEROVIĆ: NJEGOŠEVE TAJNE STAZE (X): Enigma nasilja

Objavljeno prije

9 godina

na

Istorija Crne Gore me stalno vraća enigmi nasilja. Mi živomo u izrazito nasilnom svijetu i današnja Crna Gora je posebno nasilno društvo, puno agresivnosti, u gestovima, držanju, glasovima ljudi. Kukavice su uvijek nasilne. Sadizam u bosanskom ratu nije bio posljedica agresivnosti, nego servilnosti. Iz našega ugla stara Crna Gora izgleda još mnogo nasilnije: stalni izazovi i stalna borba. Ali ja mislim da u staroj Crnoj Gori nije bilo nasilja i da bi se ondašnji Crnogorci zgrozili u nasilju sadašnjega svijeta. Junak ljudima uliva osjećanje sigurnosti, ne straha.

Vjerovatno bi im sadašnja Crna Gora izazivala odvratnost u svakom detalju, od govora i gesta do vrijednosti i djela. U staroj Crnoj Gori je nezamisliva neopravdana agresivnost, ili slabo smišljena riječ, ili ton u pogrešnom trenutku i vještački podignut. Današnji čitaoci Gorskog vijenca su primijetili da je to pjesma o genocidu, da zapravo slavi genocid. U pravu su, to jeste pjesma o genocidu gledano iz našega ugla, iz ugla osjećanja i djela koji su na raspolaganju našoj svijesti. Hoću da kažem da, kad bi moderni čovjek, Crnogorac ili neko drugi, radio tačno ono što rade Crnogorci u Gorskom vijencu, to bi bio genocid, fanatizam, glupost i ludost. Ali ničemu od svega toga nema ni traga ako ta djela izvodi Vuk Mićunović sa društvom i ako se ta djela radjaju u sumnji Vladike Danila i ako ih je Iguman Stefan smjestio u najdublje slojeve procesa stvaranja svijeta. Kad različiti ljudi rade isto djelo, onda ta dva djela nemaju veze.

Metafizički, Crnogorci bi se užasnuli pred idejom o jednakosti ljudi. Svi su jednaki, jer se podvizi izvode samo u jednakim uslovima, ali niko nije kao ostali jer svak sebe unosi u ono što radi i cio svijet sobom iznova odmjerava. Vuk Mićunović i njegovi Crnogorci naprosto ne znaju šta je nasilje, sve što oni rade preobražava njihova duhovnost, zato i teže što većem izazovu, što rizičnijem djelu, sve do preobražaja najvećeg zločina u trijumf duha: riječ je o iskupljenju čovjekovog svijeta, o prevaranju glibine u čistu stvar. Preobražaj se vrši kroz čovjeka, ne po objektivnim zakonima, jer objektivni svijet ne postoji, a duh, koji svemu daje izgled i značenje, djeluje samo kroz surovu ,,slobodu” čovjeka. Riječ je ovdje o ,,vlijanju tajnoga promisla”. Nije uzalud Njegošev poetski genije običnu riječ ,,uticaj” zamijenio rusizmom koji u kontekstu njegovog stiha dobija značenje ostvarivanja tajnih poruka, sazrijevanja, neodoljive sile koja se u tišini samoostvaruje. ,,Uticaj tajnoga promisla” je običan stih, a u “vlijanju” je prisutna božja ruka.

Pod vlijanjem tajnoga promisla čovjek osvaja i gubi svijet, nekad ruši zidove smrtnosti, nekad je u njima nemoćan, nekad stupa snažnim korakom u život, nekad mu se čini da je u njega zakasnio.

Kakav je odnos duha, i nasilja? Misleći na nasilje modernoga svijeta u kojem se svaki gest, svi odnosi medju ljudima, mimo njihove volje pretvaraju u nasilje, sve do intimne sfere života, čini mi se da je nasilje, kao neko prokletstvo vezano za odsustvo duha. Materija, prepuštena samoj sebi, kao čovjek prepušten toj materiji u svojoj viziji “objektivnog” bezličnog svijeta, po svom zakonu raspadanja prosto pulsira nasiljem, svaki pokret čovjeka joj služi kao izgovor za samouništavanje formi i smisla.

Kad smo već kod ,,vlijanja tajnoga promisla”, ovo je ,,njegoševska” enigma: kako to da idu skupa dva njegoševska psihološka stanja: koncepcija svijeta kao sna i opsesija ,,realnošću” svijeta?. Ništa nije toliko anegdotski tipično za crnogorsko ponašanje kao ismijavanje uobraženja snova, fantazija, maštarija, ili svakog govora koji ima uzdignutih riječi, izvještačene dikcije. Kao da ovaj kvaliatet dolazi iz bliskosti kamenog pejzaža koji ne trpi proizvode romantične estetike. Ali su izvori dublji. Očito je u obrnutoj proporciji ova osobina odbacivanja ,,Maštarija” i zanosa, sa shvatanjem same realnosti kao sna – kako je to Njegoš formulisao, ili shvatanja realnosti kao čovjekovog proizvoda, svijeta koji se prelama kroz svakog čovjeka -kako je to spontano podrazumijevala stara Crna Gora. Poimajući svijet kao san, Njegoš – i Crna Gora prije njega – je spontano razvijao psihološku sklonost da odbacuje snove i traži tu uskraćenu realnost kao sveti zavjet. Podavati se snovima u životu koji je shvaćen kao varka, san, iluzija, to bi bila imoralna diskvalifikacija i metafizička izdaja čovjeka i Boga, i na kraju, fiziološka osuda samog organizma koji je prilagodjen borbi sa takvom “reealnošću”, a ne bježanju od nje u sopstvene izmišljotine. Sklonost ka izmišljanju se pokazuje kao otužna, slabićka imitacija prvog i jedino pravog sna koji je čovjekov život. To je onaj skriveni, mastrubatorski smisao sna Vuka Mandušića. ,,Iznaodjenje” je u Crnoj Gori pouzdan znak nesoja. Svijet je san i baš zato ,,čoek” ne bježi u snove, to bi bilo bježanje sa onoga sudbinskog poprišta, sa posljednje bitke, sa dvoboja o kojem se sanjalo i za koji se živjelo.

Druga strana iste enigme je da moderni svijet ne razumije njegoševsku koncepciju života kao sna, nego je naprotiv definitivno uvjeren u materijalnu objektivnost svijeta, u njegovu objektivnu istinu koja sa čovjekom nema nikakve veze, koja bezlično traje i trajaće, sa čovojekom ili bez njega, dok su uticaj Duha na tu istinu ne može ni pretpostaviti, osim u pričama za djecu. Malo uprošćeno, to je naučna vizija svijeta kao nepromjenljive,bezlične realnosti čiju istinu nauka polako utvrdjuje i stavlja na raspolaganje svim ljudima koji se školuju, ta koncepcija svijeta radja psihološku sklonst bježanja u maštarije i snove koja poprima tako čudesne razmjere da je sasvim opravdano govoriti o modernom svijetu kao o ,,fabrici snova” i o Holivudu kao najboljoj metafori planetarnog razvoja, posljednjoj najmoćnijoj ideologiji umornog i umorenog bića. Neobično je dakle što ova koncepcija objektivnog svijeta koji je navodno na raspolaganju ljudima sa svim svojim istinama, rezultira pravim gubljenjem toga svijeta, radikalnim odbacivanjem ,,realnosti” od strane čovjeka i nizom psiholoških deformacija koje su posljedica ovoga bježanja u snove iz ,,Objektivnog svijeta”. Duh koji je shvatio svijet kao san, i u tom prokletstvu život proveo, kao Njegoš, taj duh je imao snažnu unutrašnju stabilnost. Dok je moderni duh, koji je shvatio svijet kao objektivnu datost, u istom činio izvršio neki čin samouništenja i iščezao je u isparenjima snova.

Slična je razlika izmedju njegoševske samoće i samoće modernog čovjeka. Njegoševa je bila totalna i nepremostiva: posljedica zatočenosti svakoga čovjeka u iluziji svoje svijesti, posljedia nesavršenosti misli i riječi preko kojih pokušava da stvori zajedničko polje svijesti sa ljudima; ali u toj samoći su se smjenjivali i utrkivali svjetovi u takvoj gustini da Njegoš nije ni tražio izlaz iz svoje samoće, nikakvu komunikaciju sa ljudima, a meni se čini da je tako bogata samoća sinonim srećnog života. Moderna samoća je posljedica bježanja od zajedničke, ali bezlične realnosti, poslejdica bježanja u potpuno proizvoljne snove, čija nekreativnost izaziva neizlječive krize. Nekreativnost je jedina nužnost u ovakvoj slici svijeta – sve je drugo proizvoljno, ,,ravnopravno” u gluposti. Prijetiće mrtvilo ,,Objektivne” realnosti iz koje je materija protjerala duh nepobjedivo gasi iskre života svuda gdje se skrivaju i tu ništa ne pomaže profesorska erudicija, ili inercija naučnih otkrića: Što su briljantniji njihovi rezultati, to je očiglednije tužno odsustvo lljudskog duha u njima.

(Kraj)

Komentari

POVEZANE VIJESTI:
nastavi čitati

FELJTON

VELIZAR RADONJIĆ: HRONIKA GRADITELJSTVA U CRNOJ GORI (XXVII): Period poratne obnove i izgradnje

Objavljeno prije

6 dana

na

1 Jula, 2022

Objavio:

Monitor prenosi djelove iz Hronike graditeljstva Crne Gore, Velizara Radonjića, priče o „kratkim trenucima raskošne svjetlosti i o ljudima koji su tu svjetlost stvarali“. Nastavljamo sa pričom o izgradnji vjerskih objekata koji predstavljaju posebno značajan dio graditeljskog i kulturnog nasljeđa Crne Gore

 

Po završetku Drugog svjetskog rata prioritet je bio obnova i izgradnja porušene Crne Gore, a potom izgradnja prioritetnih puteva, željeznica, škola, bolnica… svega onog što Crna Gora nije imala. U sakralne objekte se, shodno prioritetima, ulagalo samo u krajnjoj nuždi i radi zaštite kulturnog blaga i graditeljskog nasljeđa, što je posebno došlo do izražaja poslije katastrofalnog zemljotresa iz 1979. godine, u kome su stradali mnogi vjerski objekti. U ovom periodu, pored pomenutog preseljenja Pivskog manastira, iz istih razloga preseljen je i manastir Kosijerevo.

Istina,1972. godine završena je davno započeta izgradnja crkve Svetog Save u Tivtu i izgrađena dva reprezentativna crkvena objekta katoličke crkve u Crnoj Gori: Katolička crkva u Nikšiću i Katolička katedrala u Titogradu.

Nekadašnja katolička crkva u Podgorici, posvećena Presvetom Srcu Isusovom, podignuta 1901. godine, zajedno sa samostanom i župskim uredom, stradala je prilikom savezničkog bombardovanja u maju 1944. godine. Zemljište na kome se crkva nalazila, par godina nakon rata je nacionalizovano i na njemu podignut Dom Jugoslovenske narodne armije.

Crkveni velikodostojnici katoličke crkve u Crnoj Gori su pune dvije decenije vodili pregovore oko nadoknade za izvršenu eksproprijaciju i dobijanja nove lokacije i odobrenja za izgradnju nove crkve. Pregovaralo se u Titogradu, Beogradu i Vatikanu. Pregovori su urodili plodom pa je 1967. godine počela njena izgradnja.

Crkva je sagrađena prema projektu koji su uradili profesor na Arhitektonskom fakultetu u Zagrebu Zvonimir Vrkljan i Boris Krstulović, asistent na istom fakultetu. Izvođač radova je bilo GP ,,Prvoborac” iz Herceg Novog. Crkva je otvorena 29. juna 1969. godine. Novac za izgradnju obezbijeđen je iz donacija Crne Gore i Titograda, međunarodne humanitarne organizacije „Caritas internationalis” i doborovoljnih priloga vjernika iz Crne Gore i dijaspore. Kao i prethodna koja je porušena prilikom bombardovanja, i ova crkva je posvećena Presvetom Srcu Isusovom.

Kuća u kojoj je bila župna crkva u Nikšiću, koja potiče iz 1933. godine, porušena je 1971. godine jer se nije uklapala u novi urbanistički koncept centra grada. Pet godina kasnije, po projektu arhitekte Slobodana Vukajlovića, počela je izgradnja nove crkve u Rastocima. Izgradnja je trajala 10 godina pa je crkva svečano blagosiljana 25. jula 1986. godine.

Promjena političkog sistema nastala raspadom nekadašnje Jugoslavije karakteristična je i po ekspanziji izgradnje vjerskih objekata, koja je zahvatila sve države koje su nastale njenim raspadom.  Religija je dobila primat u političkom odlučivanju, unutrašnjoj i spoljnoj politici, prosvjeti i obrazovanju… pa i onda kad se odlučivalo o ratu ili miru. Vjerski objekti niču kao pečurke poslije kiše. Njihovu izgradnju finansiraju Vatikan, Beograd, Bliski Istok, vjernici, dijaspora, vlada, lokalne samouprave, državna preduzeća, biznismeni… i grešnici. Svi grade i svuda po Crnoj Gori, sa dozvolom i bez dozvole. Često i bez valjane tehničke dokumentacije. Dovoljan je blagoslov crkvenog velikodostojnika. Novca za njihovu izgradnju uvijek ima, a za ostalo ni danas ne smije ni da se pita. Jedino nije bilo novca za izgradnju svetilišta Crnogorske pravoslavne crkve u Podgorici.

Tako su nastale i nastaju i dalje desetine novih bogomolja. Neko gradi crkvu, neko džamiju, sjemenište, hram, medresu… Podignut je Hram Hristovog Vaskrsenja u Podgorici, Medresa u Milješu kod Tuzi, Hram Svetog Vladimira, Džamija Selimija i Katedrala u Baru i… U isto vrijeme nije sagrađena ni jedna nova bolnica, ni jedan kilometar nove željeznice, a nove škole i vrtiće možemo izbrojiti na prste…

Saborni hram u Podgorici: Idejno rješenje Hrama Hristovog Vaskresenja uradio je poznati arhitekta iz Beograda, prof. dr Predrag- Peđa Ristić.

Idejni projekat je urađen 1994. godine na Građevinskom fakultetu u Podgorici a njegova revizija na Građevinskom fakultetu Univerziteta u Beogradu. Idejni projekat je uradio stručni tim u sastavu: Koordinator projekta  prof. dr Mitar Čvorović, dipl.inž. geod.; rukovodioci projekta prof. dr Božidar Milić, dipl.inž.arh i prof. dr Radenko Pejović, dipl.inž.građ;  odgovorni projektant arhitekture prof. dr Božidar Milić, dipl.inž.arh.; projektanti arhitekture: mr Dušan Vuksanović, dipl.inž.arh. i Dušan Lazarevski, dipl.inž.arh; odgovorni projektant konstrukcije Radivoje Mrdak, dipl.inž.građ; projektant konstrukcije Zvonko Tomanović, dipl.inž.građ; odgovorni projektant vodovoda i kanalizacije prof. dr Aleksandar Ćorović, dipl,.inž.građ a odgovorni projektant elektro instalacija Ranko Radulović, dipl.inž.el.

(Nastaviće se)

Komentari

nastavi čitati

FELJTON

VELIZAR RADONJIĆ: HRONIKA GRADITELJSTVA U CRNOJ GORI (XXVI): Crkve i manastiri iz doba Petrovića

Objavljeno prije

2 sedmice

na

24 Juna, 2022

Objavio:

Monitor prenosi djelove iz Hronike graditeljstva Crne Gore, Velizara Radonića, priče o ,,kratkim trenucima raskošne svjetlosti i o ljudima koji su tu svjetlost stvarali”. Nastavljamo sa pričom o izgradnji vjerskih objekata koji predstavljaju posebno značajan dio graditeljskog i kulturnog nasljeđa Crne Gore

 

U slobodnim djelovima Crne Gore, u vrijeme dok su njome vladali mitropoliti i Petrovići, obnavljane su ranije sagrađene i porušene ili gradile  su se nove crkve i manastiri kao duhovni i svjetovni centri ili mjesto dogovora za dizanje ustanaka.

U Dajbabama kod Podgorice, 1897. godine podignut je manastir posvećen Uspenju Presvete Bogorodice; u Ždrebaoniku je 1818. godine, podignuta crkva Sv. Arhangela Mihaila; Manastir Podmaine je više puta obnavljan i spaljivan; Obnovljeni su Reževići; Manastir Duga, prvobitno sagrađen na ušću Male rijeke u Moraču, zbog opasnosti od turske pohare, premješten je polovinom XVIII vijeka, na lokaciju Duga na ulazu u kanjon Platije…

Posebno mjesto među crkvama i manastirima podignutim u doba Petrovića zauzima Manastir Ostrog, sagrađen krajem XVII vijeka. Poseban je po mnogo čemu. Manastir je ugrađen u Ostroške grede po kojima je i dobio ime. Posvećen je Svetom Vasiliju Ostroškom koji je pred kraj života službovao u ovom manastiru i obnovio ga, o čemu svjedoči zapis:

,,…сагради се сија свјатаја и свјаштенаја церков, во име часнаго и животворјашчаго креста во љето 7170. года, (1662. г. од Христова рођења) а пописа се в љето 7175. (1667.) са благословенијем всеосвјаштенаго митрополита Захумскаго Кије Василије, трудом и подвигом и платоју јеромонаха игумана Исаија ва унук перваго свјатаго и преподобнаго оца нашего Исаије, од Оногошта от села Попе. Бог да их прости, иже почеше и савршише“.

Život Svetog Vasila Ostroškog u pećinskoj crkvi – nekadašnjoj ćeliji isposnici, po vjerovanju ima višestruko iscjeliteljske moći, zbog čega vjernici svih konfesija dolaze da im se poklone i pomole za iscjeljenje bolesti, zatraže oprost od grjehova i spas duše.

Jedna od posebnosti Manastira Ostrog je i u tome što je u njemu, 8. i 9. januara 1942. godine, u organizaciji rukovodstva Narodno-oslobodilačkog pokreta Crne Gore i Boke, održana skupština crnogorskih i bokeljskih rodoljuba, poznata kao Ostroška skupština. Učestvovalo je 65 delegata – predstavnika svih političkih partija predratne Jugoslavije koje su djelovale u Crnoj Gori i Boki. Na dnevnom redu je bilo jačanje borbe za jedinstvo i slobodu naroda Crne Gore i Boke… Učesnici Skupštine, nakon usvajanja rezolucije, položili su Ostrošku zakletvu:

,,Na ovom mjestu gdje su se naši đedovi zakljinjali osveti i slobodi, mi, učesnici Konferencije crnogorskih i bokeljskih rodoljuba, zaklinjemo se da ćemo ostati vjerni duhu svoga naroda, koji je u borbi za junačku slobodu stvarao svoje junake, pjesnike i svetitelje, svoje tvrđave i svoje manastire – zaklinjemo se da nećemo objesiti svoje puške dok naša pobjeda ne satre posljednjeg fašističkog krvnika, dok naša pobjeda ne osreći život naše djece i ne ograne grobove naših predaka”.

Kad je riječ o crkvenim objektima sagrađenim u doba Petrovića, ne mogu a da ne pomenem crkvu Svetog Spasa na Grahovcu. Podignuta je kao spomenik u čast velike bitke koja se tu odigrala 1858. godine i pobjede crnogorske vojse u toj bici. Podignuta je na mjestu gdje se nalazio šator komandanta turske vojske Husein-paše.  Crkva je izgrađena 1864. godine po naredbi knjaza Nikole i njena izgradnja je počela u utorak, a završena u četvrtak – na Spasovdan, baš kao i sama bitka na Grahovcu.

 

CRKVENI OBJEKTI U BOKI

Istorija Boke je slična istoriji stare Crne Gore, samo su osvajači bili drugi. Boka je, najvećim svojim dijelom, tokom XV vijeka potpala pod mletačku vlast. U XVI i XVII vijeku pojedini djelovi Boke bili su i pod turskom vlašću. Od kraja XVIII vijeka u Boki se smjenjuju habzburška, ruska, francuska i na kraju austrijska vlast koja je ostala do 1918. godine.

Ovaj period je u Boki ostavio značajno graditeljsko nasljeđe, gdje se posebno izdvajaju palate, crkveni objekti i vojne tvrđave.

Najznačajnije crkve izgrađene u tom vremenu su Gospa od Zdravlja, podignuta u XV vijeku na brdu Sveti Ivan iznad Starog grada Kotora. U istom vijeku podignuta je i Gospa od Milosti u Tivtu. Kotorska crkva Sv. Eustahija u Dobroti sagrađena je u XVIII vijeku. Crkva u Prčanju, posvećena Rođenju Bogorodice, izgrađena je u periodu od 1789. do 1809. godine po projektu venecijanskog arhitekte Bernardina Makarucija. Crkva Svetog Nikole u Perastu, sa zvonikom visokim 55 m, podignuta je 1616. godine po  projektu koji je uradio mletački arhitekta Đuzepe Beati (Giuseppe Beati)…

Posebno mjesto u graditeljstvu sakralnih objekata zauzima Gospa od Škrpjela u Perastu. Podignuta na vještačkom ostvcetu, nastalom nasipanjem kamenja oko hridi (škrpjel), koje se obavlja 22. jula, a datira još od 1452. godine i traje do danas. Prvobitna crkva posvećena Uspenju Bogorodice sagrađena je polovinom XV vijeka.

Redovnim nasipanjem ostrvce se uvećalo pa je u periodu od 1710. do 1725. godine crkva dograđena i dobila sadašnji izgled. Dogradnju crkve je projektovao arhitekta Ilija Katičić, a radove su izvodili Vuk Kandijot iz Dobrote i Petar Dubrovčanin.

Na brdu iznad Kamenara u Boki, podignuta je 1704.  godine crkva Svete Neđelje. Vijek kasnije, 1804. godine u  Starom grtadu u Budvi podignuta je crkva Svete  Trojice. Nešto kasnije, 1831. godine, na Savini kod Herceg Novog, sagrađena je velika crkva posvećena Uspenju Presvete Bogorodice, koju je gradio Nikola Foretić sa Korčule…

(Nastaviće se)

 

Komentari

nastavi čitati

FELJTON

VELIZAR RADONJIĆ: HRONIKA GRADITELJSTVA U CRNOJ GORI (XXV): Najstarije džamije na području Crne Gore

Objavljeno prije

3 sedmice

na

17 Juna, 2022

Objavio:

Monitor prenosi djelove iz Hronike graditeljstva Crne Gore, Velizara Radonića, priče o ,,kratkim trenucima raskošne svjetlosti i o ljudima koji su tu svjetlost stvarali”. Nastavljamo sa pričom o izgradnji vjerskih objekata koji predstavljaju posebno značajan dio graditeljskog i kulturnog nasljeđa Crne Gore

 

U drugoj polovini XV vijeka Turci zaposijedaju najveći dio Balkana. Nakon zauzimanja Skadra zaključuju sporazum sa Venecijom 1479. godine napadaju Crnu Goru i osvajaju veći dio njenih teritorija. Uporedo sa osvajanjima počinje i izgradanja vjerskih objekata. Negdje su gradili nove, a negdje postojeće crkve pretvarali u džamije.

Po nekim izvorima najstarija džamija podignuta na prostoru sadašnje Crne Gore (sa teritorijama koje prije osvajanja nijesu pripadale Crnoj Gori) je džamija sultana Murata II (Gornja džamija) u Rožajama, podignuta 1450. (ili 1455). Nešto kasnije, 1471.  godine, sagrađena je  Gradska džamija u Bijelom Polju i  Stara (carska) džamija u Plavu.  Vijek kasnije, 1570. godine, podignuta je Husein-pašina džamija u Pljevljima.

Stara ili Drvena džamija, podignuta 1471. godine najstarija je građevina u Plavu i jedna od najstarijih džamija u Crnoj Gori. Podignuta u vrijeme vladavine sultana Mehmeda II Osvajača i po njemu dobila ime Carska džamija. Prednji dio džamije izgrađeni su od drveta, pa je poznata i pod imenom Drvena džamija.

Među najstarije na prostoru Crne Gore spadaju pljevaljske džamije:  Hadži Zekerija džamija – Serhat (1607.g.), Hadži rizvan Čauš džamija (1609.g.) i Hadži Ačijina džamija (1763.g.); zatim Kučanska džamija u Rožajama (1779.g.); Redžepagića džamija u Plavu (1774.g.); Džamija sultan Ahmeda I, sagrađena u Gusinju od 1603. do 1617.g., stradala u požaru 1746/7. godine; Čekića džamija (1687.g.) i Vezirova džamija (1765.g.) u Gusinju.

Najstarije ulcinjske džamije su Lamova u Novoj mahali (1689.g.), Kalaja u Starom gradu (1693.g.), Pašina na Pristanu (1719.g). Omerbašića džamija, podignuta 1662.  godine, najstarija je u Baru. Među najstarijim džamijama u ovom gradu je i Derviš Hasanova džamija u Starom Baru iz 1723. godine

Džamija sultana Ahmeda III, podignuta 1704. godine, prva je džamija u Spužu, a 1723.  godine podignuta je i džamija Husein-age Mićukućića.

Pred kraj XVII vijeka u Nikšiću je podignuta Donjogradska džamija, zatim Hadžidanuša koju je u prvoj polovini XVIII vijeka podigao hadži Husein Danević, Rišnjanin. Glavna i najveća džamija u Nikšiću bila je Pašina džamija, koju je podigao ,,izvjesni Mehmad-paša”. Četrvrta i jedina džamija u Nikšiću koja i danas postoji je Hadži Ismailova džamija, koju je ,,o svom trošku podigao nikšićki trgovac hadži Ismail Lekić, iz grudskog bratstva Mehmednikića 1807. godine (1219. po hidžri)”. U okolinI Nikšića (Onogošta) postojale su i džamije u Kazancima, Crkvicama, Goranskom i Grahovu. Nikšić je oslobođen od Turaka 1877. godine. To znači da su sve pomenute džamije sagrađene prije toga.

Najstarija podgorička i jedna od najstarijih džamija na području sadašnje Crne Gore bila je džamija Mehmed Fatiha. Pretpostavlja se da je izgrađenja 1474. godine u blizini ušća Ribnice u Moraču. Srušena je 1890. godine. Glavatovića džamija je podignuta početkom XVIII vijeka, Hadži Mehmed-paša Osmanagić sagradio je krajem XVIII vijeka Sahat kulu i džamiju, koju zbog toga što su je održavali Lukačevići, nazivaju i džamija Lukačevića. U njenom dvorištu je turbe graditelja, Mehmed-paše Osmanagića, gdje je i pokopan. Među najstarijim džamijama je i Nizamska džamija, za koju se pretpostavka da je sagrađena 1476. godine ispod brda Dećić kod Tuzi. U XVII vijeku je sagrađena Dračka džamija, a 1770.  godine džamija u Dinoši…

(Nastaviće se)

Komentari

nastavi čitati

Izdvajamo