Monitor prenosi djelove iz monografije Žene Crne Gore, u izdanju UNDP-a i Narodne biblioteke „Radosav Ljumović” koja je urađena sa željom da mapira žene i ulogu žena u vertikali crnogorske istorije. Autorke su  Olivera i Tijana Todorovic, urednik Dragan B. Perović

Božana VUČINIĆ – Revolucionarka, borkinja za prava žena, jedna od prvih žena – komunista (Rogami, Piperi, 26. februara 1908 – 1937., umrla i sahranjena).

Božana je bila jedna od prvih borkinja za prava žena i organizovanja ženskog pokreta u Crnoj Gori. Svojom agilnošću i ličnim autoritetom, u ime Komunističke partije Jugoslavije, okupljala je veliki broj đevojaka, učenica, studentkinja, radnica i seljanki. U periodu 1935-1937. godine u podgoričkom srezu, a i u cijeloj Grnoj Gori, nastaju revolucionarne i demokratske snage i aktivnost žena pod rukovodstvom KPJ-a. Čak su formirane i legalne forme rada žena od marta 1936. godine u okviru ženskih sekcija u sindikatima, a posebno u duvanskoj i teksilnoj djelatnosti. Formiraju se i organizuju krojački i sanitetski kursevi kao legalna forma okupljanja žena koji se usput koriste za kulturni i politički rad sa ženama.

Od 1923. godine, na pragu mladosti, angažuje se u Trezvenjačkom društvu „Gavrilo Princip”, preko kojega je KP vršila uticaj na narod. Tu je bila blagajnica. Primljena je u KPJ 1926. godine u partijskoj ćeliji podgoričke gimnazije kao jedna od prvih žena komunista i osnivačica ženskog pokreta. Zbog istaknutog revolucionarnog rada postala je član Mjesnog komiteta KPJ-a Podgorica.

Svoje aktivnosti nastavila je na Cetinju, đe je bila zapošljena kao činovnica finansijske direkcije. Zbog partijske aktivnosti je hapšena, progonjena i mučena u zatvorima. Posljednje hapšenje bilo je 24. maja 1936. godine kada je sprovedena u zatvor u Dubrovnik, a odatle u Beograd đe je izdržala najteža mučenja i razboljela se od tuberkuloze. Sahranjena 30. marta 1937. godine u Rogamima.

Njena sahrana predstavljala je veliki masovni protestni zbor koji je organizovala Partija, na kojoj su prisustvovale mnoge partijske ličnosti i veliki broj građana. ,,Slobodna misao” u broju od 21. jula 1937. godine detaljno je pisala o ovom pogrebu: ,,Prilikom njenog pogreba sakupila se ogromna masa seljaštva i podgoričkog radništva. Položeno je oko 30 vijenaca crvenih kao krv.” Drugovi su odru prilazili u najsavršenijem redu i pravili krug oko odra i minutom ćutanja sa stisnutom pesnicom odavali su joj poslednju počast. Govorilo je više govornika, najznačajniji i najvatreniji govor održala je njena drugarica Jelena Ćetković i student Branko Božović. U istom tekstu se navodi kako se Jelena u govoru osvrnula na Božanin rad kao rijetko plemenite i kulturne radnice i jednog od najljepših primjera ženskih boraca za slobodu i pravdu. Izlila je u govoru sav gnijev zbog zločinstva koje je u Dubrovniku počinjeno nad pokojnicom i rekla je da je to skrhalo i prekratilo život. Poslije toga vatrenoga govora masa je zapjevala ,,Počivaj mirno…” (prepjev Jesenjinove pjesme ,,Doviđenja druže”).

Iako je život gubila i izgubila u tamnicama ondašnjeg režima, Božana je nalazila dovoljno snage i načina da radi i vrši snažan uticaj ličnim kontaktima i putem štampe. Njeni novinski članci najčešće su objavljivani pod pseudonimom, rado su čitani i usvajani kako kod omladinaca tako i kod žena.

Božana Mitrova Vučinić je ostavila trajni spomen i primjer za ponos, zbog nesebične i velike žrtve u borbi za slobodu i bolji položaj žena. U spomen na Božanu i njeno djelo jedan trg u Podgorici nosi njeno ime.

Stoja MARKOVIĆ – Komitkinja, prva revolucionarka, borkinja za prava žena.

Stoja je osnovnu školu učila u Drezgi. Za vrijeme austro-ugarske okupacije tokom Prvog svjetskog rata odmetnula se u planinu Kamenik i kao komitkinja borila protiv okupatora. Kada se revolucionar dr Vukašin Marković, učesnik Oktobarske revolucije, vratio 1921. godine u Crnu Goru, da s komitama diže ustanak i bori se za stvaranje Sovjetske Crne Gore, njegovoj grupi odmah se pridružila Stoja, sa bratom Jolom i sestrom Zarom. Za revolucionarne ideje Stoja je nadahnuće nalazila u životu i djelovanju Vukašinove supruge, francuske revolucionarke Žane Laburb, koja je hrabro poginula u Rusiji 1919. godine.

Stoja zbog hrabrosti i nepokornosti dobija nadimak Hajdučica. Počeli su borbu protiv režima, koja je bila dvostruko zabranjena i opasna. Komiti su proglašavani teroristima i donešen je Zakon o zabrani Komunističke partije. Komunisti su proglašavani odmetnicima po dekretu Obznana, od 3. XII 1920. godine i Zakonom o zaštiti države (2. VIII 1921.). Represalije i teror nad Crnogorcima bili su svakog dana sve veći.

U piperskom kraju grupa oko dr Vukašina Markovića imala je veliku pomoć i podršku stanovništva. Tokom 1922. godine velike snage žandarmerije krenule su da likvidiraju ovu grupu. Bili su opkoljeni u planini Živa i poslije sukoba, u kome je Stoja ranjena, uhvaćena je i sa bratom sprovedena u podgorički zatvor. Odatle je prebačena na Cetinje, đe je čekala suđenje. Nakon istrage koja je trajala dvije godine održano je suđenje. Hajdučica Stoja osuđena je na 15 godina zatvora. Uspjela je da pobjegne i stigne do Pipera, đe su je poslije 15 dana opet uhapsili. Sproveli su je u zatvor u Zenici, đe je Veliki sud u martu 1926. godine povisio kaznu na 20 godina robije. Stoja je izdržavala kaznu u Zagrebu, u ženskom kaznenom zavodu. Uz pomoć zagrebačke partijske organizacije, Stoji je organizovano bjekstvo iz zatvora. Zajedno sa sestrom Zarom i bratom Radulom prelaze granicu i odlaze preko Beča u Moskvu. Iz Beča Stoja je poslala dopisnicu Okružnom sudu na Cetinju, đe je prkosno i prijeteći napisala: „Nevini po tamnicama trunu, ali će doći dan kada će biti pravde za one koji su potlačeni i to skoro!“

Stoja je u Moskvi završila Komunistički univerzitet i postala član boljševičke partije. Posebno se zanimala za ženska prava. Učestvovala je u proslavi desetogodišnjice Oktobarske revolucije i utiske sa proslave je zapisala i poslala roditeljima, u stvari PK KPJ-a za Crnu Goru i Boku. Stojinu majku su strijeljali Italijani 1943. godine, a kuću im zapalili.

U Moskvi se udala za Miloša Blagojevića. Sa sestrom i đecom vratila se u Jugoslaviju poslije oslobođenja 1945. godine. Umrla je 1947. godine.

(Nastaviće se)
Ilustrovala: Tijana Todorović

Monitor prenosi djelove iz monografije Žene Crne Gore, u izdanju UNDP-a i Narodne biblioteke „Radosav Ljumović” koja je urađena sa željom da mapira žene i ulogu žena u vertikali crnogorske istorije. Autorke su  Olivera i Tijana Todorovic, urednik Dragan B. Perović

Amelija Stefanova GVOZDENOVIĆ – Borkinja za pravo, čast i slobodu Crne Gore, „Crnogorska Jovanka Orleanka“.

Milena-Mileva Amelija S. Gvozdenović je, uz svoju sestru od tetke Olgu Ivanović, odnosno Olgivanu Lojd Rajt, jedna od najpoznatijih unuka vojvode Marka Miljanova. Markove šćeri Anđelija, Milica i Joka, kao i unuke, naslijedile su taj borbeni, slobodarski impuls. Markova šćer Joka, u braku sa Stefanom Gvozdenovićem, imala je sedmoro đece. Tokom ili pred kraj Prvog svjetskog rata Joka se sa četiri šćeri i sinom Velimirom (koji je kasnije poginuo u vojsci SAD-a) uputila za Ameriku. Pošli su kod Jokine sestrične Olge.

U Americi se Milena Amelija, za koju poneđe piše da je Mileva, uključila u borbu za pravo, čast i slobodu Crne Gore. Veliku podršku i podstrek našla je u borcu za iste ideale, Nikoli Petanoviću Naiadu, pjesniku i filozofu, koji je u San Francisku 1927. godine pokrenuo časopis Crnogorsko ogledalo („Montenegrin Mirror“). Uz saradnju, bio je to i početak ljubavi (prikrivene) između Milene i Naiada.

Otmena i hrabra Crnogorka, ponosna na svoje porijeklo, obratila se Petanoviću pismom, koje je datirano 3. juna 1927. godine, pismo glasi: „Tek sam jutros pročitala prvo izdanje Crnogorskog ogledala i u trenutku sam se ispunila sa toliko lijepih osjećanja koja su me inspirisala da Vam odmah napišem pismo. Čitajući časopis shvatila sam da se naša herojska, Slavna Crna Gora ponovo uzdiže iz mrtve tišine… Kao Crnogorka i unuka Vojvode Marka uvijek sam bila ponosna kao i danas što sam na moje crnogorsko ime… Od sada moj dragi brat i ja ćemo Vas pomagati svim našim snagama. Šaljem najljepše pozdrave Vama i svoj mojoj braći Crnogorcima. Iskreno i sa poštovanjem, Vaša Amelija (Milena) Gvozdenović.“

Kako je i obećala, Milena Gvozdenović je stigla u San Francisco da nastavi rad i agitaciju za uspješno djelovanje „Odbora za suverenu i samostalnu Crnu Goru“ i časopisa. Naiad piše o njoj, pjesnički, nadahnuto, nazivajući je često „Crnogorskom Jovankom Orleankom“ i „moja američka princeza“.

Hrabrim istupom Milena Gvozdenović dospjela je u centar pažnje zbog filma „Vesela udovica“ (snimljen 1925. godine). Po istoimenoj opereti, film snimljen u Holivudu, u potpunosti je preradio osnovnu priču, ubacujući Crnu Goru i porodicu kralja Nikole u negativan kontekst. Prikazivanje filma dovelo je do protesta naše emigracije širom Amerike. Milena Gvozdenović, „Crnogorska Jovanka Orleanka“, u Holivudu prekida jednu predstavu, uz oštre proteste, tražeći da se zabrani prikazivanje filma.

Svojom srčanošću i odvažnošću Milena je ličila na svoju tetku Anđeliju (kasnije udatu za Filipa Petrovića Njegoša), koja se prateći oca, a imala je samo sedamnaest godina, borila cijeli dan u prvim redovima u najžešćim okršajima u boju s Turcima, na Fundini 2. avgusta 1876. godine. Za iskazano junaštvo vojska joj je poslije bitke poklonila pušku.

Kada je Nikola Petanović Naiad 1932. godine umro u svojoj četrdesetoj godini, uz sumnje da je otrovan od strane agenata Kraljevine Jugoslavije, Milena Gvozdenović se, na groblju „SrpskoCrnogorskog literarnog i dobrotvornog društva“ iz San Franciska, dirljivim govorom oprostila od njega. Kasnije se udala i živjela u Fresnu.

Đurđa Đuka MILATOVIĆ – Partizanska majka, strijeljana 27. decembra 1943. godine u Farmacima kod Podgorice.

Đurđa je odvažni lik patrizanske majke, koja je sav svoj život vezala za KPJ, poklanjajući partiji i svome narodu cijeli svoj porod. U borbi protiv fašizma i za ideale slobode, zajedno sa svojim mužem dala je i svoj život. Pošto joj je jedan sin bio član Partije prije rata, a jedan član SKOJ-a, ona je uz njih postala vjerni saputnik omladinskog pokreta SKOJ-a i Partije.

U kući učitelja Milosava i Đuke (roditelja Veljka Milatovića, nekadašnjeg predśednika Crne Gore), održan je veliki broj omladinskih, skojevskih  i studentskih sastanaka. U njihovom domu svi su nalazili utočište i sklonište. Njih dvoje svoju djecu vaspitavali su ,,na principima slobodarske etike, pravdoljubivosti, uzajamne solidarnosti i crnogorske tradicije”. Đuka je svima ostala u śećanju kao odvažan i vjeran prijatelj napredne omladine i hrabra majka. U njihovoj kući je održana konferencija žena, na kojoj je KPJ ženama isticala značaj i neophodnost borbe protiv okupatora i pozvala ih na saradnju i borbu. Ovom konferencijom rukovodila je Dara Čokorilo.

Od početka Trinaestojulskog ustanka Đurđina đeca, osim troje najmađih, pošla su u borbu. Neki u partizanske jedinice, a neki su ostali kao ilegalci u Nikšiću.

Đurđa je pokazala odvažnost u prikupljanju i skrivanju oružja i municije i drugih potrepština za NOP, čuvajući ilegalce u najtežim danima. Postala je prekaljenja ilegalka i nepomirljiva u odnosu prema okupatorima i izdajnicima. Početkom 1942. godine, poslije masovnog interniranja pripadnika NOP-a za Albaniju (među kojima su bili njen muž i šćer). Đuka je ostala sama u kući sa troje sitne đece na milost i nemilost neprijatelja. Ponižavanja i maltretiranja nije dozvoljavala, već je istim tonom vraćala, a znala se i fizički obračunati s neprijateljima.

U ljeto 28. jula 1942. godine poginuo joj je sin Milo u Bosni. Gubitak je hrabno podnijela i nastavila je ilegalne akcije, krijući partizane u svojoj kući.

Često je hapšena i puštena radi male đece. U junu 1943. godine bilo je njeno posljednje hapšenje, dok je u Broćancu tražila ranjenog Milja. Odvedena je u zatvor pod Bedem, đe je doćekala i kapitulaciju Italije i uspostavljanje potpune četničke vlasti. Tih dana joj je i muž bio uhapšen, odmah po dolasku iz logora, i odveden je u isti zatvor.

Krajem oktobra, poslije uništenja četničkog vojnog rukovodstva u manastiru Ostrog, Đuka i Milosav su iz Nikšića prevedeni u Jusovaču, u Podgoricu i predati Njemcima.

U grupi koja je određena za strijeljanje našao se i Milosav Milatović, dok je supruga Đuka ostala u grupi zatvorenika koje su bile pošteđene. ,,Đuka, hrabra nikšićka heroina, jurnula je iz ženskog stroja ka grupi osuđenika, uzela pod ruku svog supruga i viknula: Ovako smo stajali na vjenčanju, ovako ćemo i umrijeti”. Zagrljeni, pokošeni su rafalima na Farmacima, njihov primjer borbe, prkosa, ljubavi i odanosti, ostao je da živi.

(Nastaviće se)
Ilustrovale: Tijana Todorović i Svetlana Lola Miličković

Monitor prenosi djelove iz monografije Žene Crne Gore, u izdanju UNDP-a i Narodne biblioteke „Radosav Ljumović” koja je urađena sa željom da mapira žene i ulogu žena u vertikali crnogorske istorije. Autorke su  Olivera i Tijana Todorovic, urednik Dragan B. Perović

Vida MATJAN – Pedagogica, kompozitorka, osnivačica i direktorica prve privatne muzičke škole u Kotoru.

Rođena je u Sloveniji odakle potiču i njeni roditelji. Odrastala je uz svoju majku Antoniju Učak, dramski sopran. Uz majku je Vida naučila prve note okarine i klavir, te je tako još kao djevojčica i sama Vida stupila u muzičke vode. Sa druge strane Vidin otac Franc Hribar je u vaspitavanju i podizanju Vide bio strog. Vida je željela da pokaže ocu njenu spremnost i odgovornost u radu i bavljenju muzikom: ,,Majka je nastojala da ja učim klavir. Mama je imala mali klavir sa žutim dirkama. Otac nije dao. Međutim u trećem gimnazije donijela sam svjedočanstvo. Velikim rukopisom je bila ispisana ocjena ‘pravo dobro’. Mama je bila presretna i pitala je: što hoćeš? Ja sam joj rekla: Da učim klavir! Majka je tada uticala na oca” – (1883.). Osnovnu školu i gimnaziju pohađala je u Sloveniji. Uporedo sa gimnazijom, učila je i na Glazbenoj matici đe je sticala muzičko obrazovanje (1911.). Iako je planirala da studira u Beču, početak Prvog svjetskog rata je omeo u planovima.

Pred sam kraj rata 1917. godine udala se za Alojza Matjana, studenta arhitekture. Njihova porodična kuća bila je centar za skupljanje umjetnika poput slavnog književnika Ivana Cankara, vajara Lojze Dolinara, slikara Antona Kosa i mnogih drugih. Godine 1920, Vida i Alojz dobili su šćerku Sonju. Zbog Vidine želje da završi svoje muzičko obrazovanje porodica se 1930. godine seli u Beograd. U periodu između 1935. i 1940. godine Vidino poznavanje dekorativnih umjetnosti je preporučilo za rad u mnogim pozorištima, od Slovenije pa do krajnjeg juga. Početkom Drugog svjetskog rata, bračni par odlučuje da se preseli u Kotor, đe se tokom rata nije bavila pedagoškim radom.

Pri kraju rata, Vida u Kotoru osniva prvu privatnu muzičku školu. Ova škola je nakon dvije godine rada pridružena novoosnovanoj Državnoj nižoj muzičkoj školi. Uporedo sa pedagoškim radom, Vida Matjan je vodila hor AFŽ-a i Pionirski hor. Vida je pośedovala i naročito znanje iz dekorativne umjetnosti što joj je služilo u radu sa različitim pozorišnim i folklornim grupama u Kotoru. Ansambl AFŽ-a izvodio je djela koja je Vida Matjan izučavala kao dio folklora i tradicije narodnih i građanskih igara Boke Kotorske (studiozni terenski rad i obrada Dobrotske svadbe i Škaljarskog kola). Dekore za predstave je radila sama.

Odlaskom u penziju uspijeva da podatke uredi u materijal za knjigu koja je objavljena tek 1984. godine – Igre i pjesme Dobrote i Škaljara. Knjiga je poklon gradu Kotoru. Iste godine završila je Dječiju operu U susret ribama na tekst Miloša Miloševića, poklon omladini Kotora. Savez kompozitora Jugoslavije, povodom dvadesete godišnjice postojanja dodijelio joj je zlatnu medalju i povelju 1970. godine (Pobjeda, 15. oktobar 1970).

Od 1949. godine do penzionisanja bila je direktorica Muzičke škole u Kotoru. Aktivno se bavila komponovanjem i autorka je više kompozicija za đecu.

Za svoj rad u Crnoj Gori, posebna zalaganja i doprinos, Vida Matjan dobila je više nagrada, zahvalnica i priznanja. Dobitnica je ordena za zasluge za narod sa srebrnim zracima koji joj je uručio predśednik opštine Kotor, zatim novčane nagrade Ministarstva prosvjete Cetinje, Nagrade 21. novembar, Zlatne medalje Saveza kompozitora Jugoslavije. Dobitnica je i priznanja povodom 30 godina I kongresa AFŽ-a Crne Gore i Boke i još mnogih nagrada.

Muzička škola za osnovno i srednje muzičko obrazovanje u Kotoru od 2007. godine nosi ime Vida Matjan, a povodom obilježavanja sedam decenija od postojanja škole 2017. godine je snimljen i dokumentarni film, koji je predstavljen na KotorArt festivalu i Don Brankovim danima muzike.

Olga Ivanova LAZOVIĆ (Olgivanna LLOYD WRIGHT) – Plesačica, kompozitorka, spisateljica, filozofkinja.

Olga Ivanova Lazović imala je filmski zanimljivu karijeru i životnu putanju, od rodne Crne Gore, preko Rusije do Amerike, đe je imala sudbonosni susret sa Frenkom Lojd Rajtom, svjetski najpoznatijim arhitektom, koji je, između ostalog, projektovao i muzej Gugenhajm.

Olga je druga od najpoznatijih unuka Marka Miljanova Popovića Drekalovića, uz Milenu Ameliju Gvozdenović. Markova šćer Milica, koja se kao dobrovoljac kasnije borila u Prvom svjetskom ratu, udala se za Ivana Lazovića i na Cetinju im se rodila Olga. Olga je veoma mlada pošla za Rusiju, tačnije za Batum u Gruziji, kod svoje starije sestre koja je tamo studirala fiziku. Odatle je prešla za Tiflis, đe se udala za arhitektu Valdemara Hinzenberga i dobila šćer Svetlanu. Tamo se upoznala i sa filozofom i mistikom Georgijem Gurđijevim i postala njegov sljedbenik. Po izbijanju Oktobarske revolucije odselila se za Pariz, odakle je pošla za Ameriku.

Sudbonosan je bio njen susret sa arhitektom Frenk Lojd Rajtom, u novembru 1924. godine. Počeli su da žive zajedno, dobili šćer Jovanu 1925., a vjenčali su se 1928. godine. To je bio njen drugi, a Rajtu treći brak. Otada je Olga, koju je Rajt nazvao Olgivana, učestvovala u svim Rajtovim programima i postala njegova muza i poslovni partner. Govorilo se da su njena predanost i snaga dale novi impuls Rajtovoj genijalnosti. Njih dvoje su 1932. godine osnovali Društvo Talijesin, svojevrsnu ekscentričnu komunu za studije „organske” arhitekture i filozofskog pristupa životu. Uz to su 1940. godine osnovali Fondaciju Frenka Lojda Rajta, čiji je cilj bio da inspiriše ljude da otkriju i prihvate arhitekturu za bolji život, kroz smislene veze s prirodom i umjetnošću. Nakon Rajtove smrti 1959. godine Olgivana je postala predśednica Fondacije i na toj poziciji je ostala do kraja života. Njenim zalaganjem Američki institut arhitekata proglasio je Rajta za najvećeg arhitektu svih vremena.

Olgivana je uz organizaciju rada Fondacije dosta vremena posvećivala plesu i pisanju. Pisala je kolumne, koje je u raznim časopisima objavljivala od 1950. godine, pod nazivom „Naša kuća” i sve je publikovala pod istim naslovom. Objavila je još četiri knjige: Sjajno čelo: Frank Lloyd Wright (1960), Korijeni života (1963), Frank Lloyd Wright: Njegov život, njegovo djelo, njegove riječi (1966) i Unutrašnja borba (1971).

Sa Rajtom je bila rijedak spoj uspješnosti i kreativnosti. Preminula je 1985. godine u Skotsdejlu, država Arizona. Olgivana Lojd Rajt, stasita, lijepa i mudra Crnogorka, brinula je o nasljeđu svoga muža Frenka i poštovala svoje ishodište.

Koliko je Olgivana bila vezana i cijenila rodni kraj govori i podatak da je prisustvovala svečanom otvaranju Muzeja Marka Miljanova 1971. godine i često je bila viđena u crnogorskoj narodnoj nošnji i obilježjima. Tu ljubav je prenijela na šćer Jovanu Rajt, koja je po sopstvenoj želji sahranjena na Medunu 2016. godine.

(Nastaviće se)
Ilustrovala: Tijana Todorović