Povežite se sa nama

FELJTON

DRAGUTIN PAPOVIĆ: KAKO JE UNIŠTENA JUGOSLAVIJA (III): Miloševićev udar na Crnu Goru

Objavljeno prije

11 godina

na

Slobodan Milošević je svoju taktiku primijenio i u Titogradu gdje je miting počeo 7. oktobra, ali se crnogorsko rukovodstvo u posljednjem trenutku odbranilo i razbilo demonstracije. Umjesto odlučnog obračunavanja s nacionalističkim snagama, Predsjedništvo CK SK Crne Gore i Predsjedništvo SR Crne Gore su izjavili da su demonstracije bile izraz opravdanog nezadovoljstva radnika i građana prema ekonomskoj krizi i da su u završnici mitinga nacionalističke snage pokušale da zloupotrijebe protest za svrgavanje vlasti. Crnogorsko rukovodstvo je potcjenjivalo ili nije uviđalo da je upravo to strategija Miloševićeve politike prema Crnoj Gori i da tu strategiju treba odlučno uništiti. Umjesto toga, okrenuli su se analizi svoje odgovornosti i ušli u proceduru ispitivanja povjerenja svim organima partije i vlasti. Na sjednici CK SK Crne Gore 14. oktobra zaključeno je da su se na mitinizima u Nikšiću i Titogradu čuli opravdani zahtjevi radnika i građana, i da su svi organi SK u svim sredinama dužni da postave pitanje svog povjerenja kod organa i pojedinačno svakog njegovog člana. Niko nije direktno osudio politiku Slobodana Miloševića, čak se niko nije usudio ni da ga imenuje kao glavnog inspiratora. Jedino je Vuko Vukadinović naveo da je to djelo „izvoznika revolucije”.

Među rijetkima koji su uviđali stvarnu pozadinu tih događaja bio je Vidoje Žarković koji je izjavio: „Popuštanje pod pritiskom takvih grupa značilo bi kapitulaciju koja bi imala dalekosežne negativne posljedice za sve tekovine naše revolucije. Takvu kapitulaciju crnogorski narod i crnogorski komunisti ne bi oprostili ni jednom rukovodstvu”.

Racionalniji i odlučniji pristup prema situaciji u Crnoj Gori imalo je Predsjedništvo CK SKJ. Ono je 8. oktobra održalo vanrednu sjednicu na kojoj su odlučno podržane mjere Predsjedništva CK SK Crne Gore i zaključeno da su nacionalističke snage pokušale da iskoriste protestni miting u Titogradu kako bi izvršile puč u Crnoj Gori i ugrozile položaj Crne Gore kao ravnopravne članice jugoslovenske Federacije. Predsjedništvo CK SKJ je navelo da militantne grupe sa svojim saveznicima u Crnoj Gori djeluju na platformi srpskog nacionalizma i sve agresivnije dovode u pitanje postojanje crnogorske nacije, njene istorije, kulture i pravo na ravnopravan i slobodan razvoj u SFRJ.

Predsjednik Predsjedništva SFRJ Raif Dizdarević se 9. oktobra preko televizije, u Kenedijevom stilu, obratio javnosti i naveo da se zemlja nalazi u teškom trenutku i da postoji realna opasnost da dalje pogoršavanje situacije dovede do vanrednih prilika. Dizdarević je izjavio: „Svako mora voditi računa, u svemu što čini, o interesima Jugoslavije kao cjeline i stabilnosti svakog njenog dijela. Ne zaboravimo ni za trenutak, i kad nam je teško, i kad smo s pravom nezadovoljni, pa i ogorčeni, na patriotsku dužnost da ne učinimo ništa što bi naškodilo stabilnosti naše domovine, sigurnosti i ravnopravnosti svih nas u njoj”.

Podršku Predsjedništvu CK SK Crne Gore su uputila partijska rukovodstva Slovenije, Hrvatske, BiH i Makedonije. Milan Kučan je izjavio da je Predsjedništvo CK SK Slovenije poslalo pismo podrške Predsjedništvu CK SK Crne Gore da legalnim putem i legitimnim institucijama razrješava probleme i zaštiti identitet crnogorskog naroda i suverenost njegove države od tendencija osporavanja od velikosrpskog nacionalizma.

Slovenačko Delo je napisalo da su dešavanja u Crnoj Gori samo predigra za početak dijaloga ili drame između Srbije, Hrvatske i Slovenije o sudbini Jugoslavije. Zagrebački Vjesnik je napisao da činjenica da je pokušaj rušenja rukovodstva Crne Gore uslijedio samo par dana nakon rušenja rukovodstva u Vojvodini pokazatelj da se sve to odigrava u sklopu jedinstveno sačinjenog scenarija, čije se ostvarivanje vodi iz jednog izvanredno dobro organizovanog centra.

Zbog podrške drugih republika crnogorskom i kosovskom rukovodstvu Milošević je odlučio da opstruira rad na promjeni Ustava SFRJ i odbacio je sve slovenačke amandmane. Kako bi se riješila politička kriza sazvana je 17. sjednica CK SKJ, koja je održana u Beogradu od 17. do 19. oktobra 1988. godine. Miloševiću je uručena posljednja opomena. Naime, prilikom izglasavanja o povjerenju svih članova Predsjedništva CK SKJ Dušan Čkrebić, tada blizak Miloševićev saradnik, nije dobio podršku, što je bilo upozorenje Miloševiću da se drži dalje od Crne Gore. S druge strane, Milošević je odnio stratešku pobjedu. Prihvaćene su promjene u Vojvodini i dato mu je pravo da isto uradi na Kosovu.

Ovaj dogovor su prihvatili predstavnici Slovenije, kojima je Milošević, u zamjenu, obećao podršku za izglasavanje ustavnih amandmana. Savezno vijeće Skupštine SFRJ je 23. oktobra gotovo jednoglasno usvojilo ustavne amandmane, koji su se prvenstveno odnosili na finansiranje JNA. Slovenci su mislili da će dopuštanjem Miloševiću da po svom nahođenju riješi pitanje Pokrajina zadovoljiti zahtjeve Srbije i da će se nakon toga Milošević vratiti principu dogovaranja i usaglašavanja o drugim pitanjima u Federaciji. Milošević je pristao a mediji su slavodobitno objavili da je 17. sjednica trijumf jugoslovenskog zajedništva. CK SKJ je tako iznevjerio kosovsko rukovodstvo, a Azem Vlasi je izjavio da ostaje dosljedan liniji SKJ i da su jasne namjere da se preko Kosova i kosovskog rukovodstva prelamaju stvari koje imaju druge, šire ciljeve.

O nagodbi između Srbije i Slovenije javno je govorio Predsjednik Predsjedništva SR Slovenije Janez Stanovnik. Stanovnik je izjavio da je razumni optimista jer su ga ohrabrili stavovi 17. sjednice i usvajanje amandmana u vezi finansiranja JNA. Za političku situaciju u Srbiji je naveo: „Što se tiče Vojvodine, problem je riješen na način koji mi se lično ne dopada, ali sada više nije problem. Moj stav o Kosovu je sljedeći. Mora vladati red i poredak u toj Pokrajini. Garant tog reda i poretka mora biti srpska vlada i Republika Srbija”. Stanovnik je rekao da ne voli da se miješa u stvari druge Republike, pošto ne voli ni da se oni miješaju u njegove poslove i da shvata da je pokret vezan sa problemom Kosova značajan za nacionalne interese Srbije.

(Nastavlja se)

Komentari

POVEZANE VIJESTI:
nastavi čitati

FELJTON

VELIZAR RADONJIĆ: HRONIKA GRADITELJSTVA U CRNOJ GORI (XXVI): Crkve i manastiri iz doba Petrovića

Objavljeno prije

1 sedmica

na

24 Juna, 2022

Objavio:

Monitor prenosi djelove iz Hronike graditeljstva Crne Gore, Velizara Radonića, priče o ,,kratkim trenucima raskošne svjetlosti i o ljudima koji su tu svjetlost stvarali”. Nastavljamo sa pričom o izgradnji vjerskih objekata koji predstavljaju posebno značajan dio graditeljskog i kulturnog nasljeđa Crne Gore

 

U slobodnim djelovima Crne Gore, u vrijeme dok su njome vladali mitropoliti i Petrovići, obnavljane su ranije sagrađene i porušene ili gradile  su se nove crkve i manastiri kao duhovni i svjetovni centri ili mjesto dogovora za dizanje ustanaka.

U Dajbabama kod Podgorice, 1897. godine podignut je manastir posvećen Uspenju Presvete Bogorodice; u Ždrebaoniku je 1818. godine, podignuta crkva Sv. Arhangela Mihaila; Manastir Podmaine je više puta obnavljan i spaljivan; Obnovljeni su Reževići; Manastir Duga, prvobitno sagrađen na ušću Male rijeke u Moraču, zbog opasnosti od turske pohare, premješten je polovinom XVIII vijeka, na lokaciju Duga na ulazu u kanjon Platije…

Posebno mjesto među crkvama i manastirima podignutim u doba Petrovića zauzima Manastir Ostrog, sagrađen krajem XVII vijeka. Poseban je po mnogo čemu. Manastir je ugrađen u Ostroške grede po kojima je i dobio ime. Posvećen je Svetom Vasiliju Ostroškom koji je pred kraj života službovao u ovom manastiru i obnovio ga, o čemu svjedoči zapis:

,,…сагради се сија свјатаја и свјаштенаја церков, во име часнаго и животворјашчаго креста во љето 7170. года, (1662. г. од Христова рођења) а пописа се в љето 7175. (1667.) са благословенијем всеосвјаштенаго митрополита Захумскаго Кије Василије, трудом и подвигом и платоју јеромонаха игумана Исаија ва унук перваго свјатаго и преподобнаго оца нашего Исаије, од Оногошта от села Попе. Бог да их прости, иже почеше и савршише“.

Život Svetog Vasila Ostroškog u pećinskoj crkvi – nekadašnjoj ćeliji isposnici, po vjerovanju ima višestruko iscjeliteljske moći, zbog čega vjernici svih konfesija dolaze da im se poklone i pomole za iscjeljenje bolesti, zatraže oprost od grjehova i spas duše.

Jedna od posebnosti Manastira Ostrog je i u tome što je u njemu, 8. i 9. januara 1942. godine, u organizaciji rukovodstva Narodno-oslobodilačkog pokreta Crne Gore i Boke, održana skupština crnogorskih i bokeljskih rodoljuba, poznata kao Ostroška skupština. Učestvovalo je 65 delegata – predstavnika svih političkih partija predratne Jugoslavije koje su djelovale u Crnoj Gori i Boki. Na dnevnom redu je bilo jačanje borbe za jedinstvo i slobodu naroda Crne Gore i Boke… Učesnici Skupštine, nakon usvajanja rezolucije, položili su Ostrošku zakletvu:

,,Na ovom mjestu gdje su se naši đedovi zakljinjali osveti i slobodi, mi, učesnici Konferencije crnogorskih i bokeljskih rodoljuba, zaklinjemo se da ćemo ostati vjerni duhu svoga naroda, koji je u borbi za junačku slobodu stvarao svoje junake, pjesnike i svetitelje, svoje tvrđave i svoje manastire – zaklinjemo se da nećemo objesiti svoje puške dok naša pobjeda ne satre posljednjeg fašističkog krvnika, dok naša pobjeda ne osreći život naše djece i ne ograne grobove naših predaka”.

Kad je riječ o crkvenim objektima sagrađenim u doba Petrovića, ne mogu a da ne pomenem crkvu Svetog Spasa na Grahovcu. Podignuta je kao spomenik u čast velike bitke koja se tu odigrala 1858. godine i pobjede crnogorske vojse u toj bici. Podignuta je na mjestu gdje se nalazio šator komandanta turske vojske Husein-paše.  Crkva je izgrađena 1864. godine po naredbi knjaza Nikole i njena izgradnja je počela u utorak, a završena u četvrtak – na Spasovdan, baš kao i sama bitka na Grahovcu.

 

CRKVENI OBJEKTI U BOKI

Istorija Boke je slična istoriji stare Crne Gore, samo su osvajači bili drugi. Boka je, najvećim svojim dijelom, tokom XV vijeka potpala pod mletačku vlast. U XVI i XVII vijeku pojedini djelovi Boke bili su i pod turskom vlašću. Od kraja XVIII vijeka u Boki se smjenjuju habzburška, ruska, francuska i na kraju austrijska vlast koja je ostala do 1918. godine.

Ovaj period je u Boki ostavio značajno graditeljsko nasljeđe, gdje se posebno izdvajaju palate, crkveni objekti i vojne tvrđave.

Najznačajnije crkve izgrađene u tom vremenu su Gospa od Zdravlja, podignuta u XV vijeku na brdu Sveti Ivan iznad Starog grada Kotora. U istom vijeku podignuta je i Gospa od Milosti u Tivtu. Kotorska crkva Sv. Eustahija u Dobroti sagrađena je u XVIII vijeku. Crkva u Prčanju, posvećena Rođenju Bogorodice, izgrađena je u periodu od 1789. do 1809. godine po projektu venecijanskog arhitekte Bernardina Makarucija. Crkva Svetog Nikole u Perastu, sa zvonikom visokim 55 m, podignuta je 1616. godine po  projektu koji je uradio mletački arhitekta Đuzepe Beati (Giuseppe Beati)…

Posebno mjesto u graditeljstvu sakralnih objekata zauzima Gospa od Škrpjela u Perastu. Podignuta na vještačkom ostvcetu, nastalom nasipanjem kamenja oko hridi (škrpjel), koje se obavlja 22. jula, a datira još od 1452. godine i traje do danas. Prvobitna crkva posvećena Uspenju Bogorodice sagrađena je polovinom XV vijeka.

Redovnim nasipanjem ostrvce se uvećalo pa je u periodu od 1710. do 1725. godine crkva dograđena i dobila sadašnji izgled. Dogradnju crkve je projektovao arhitekta Ilija Katičić, a radove su izvodili Vuk Kandijot iz Dobrote i Petar Dubrovčanin.

Na brdu iznad Kamenara u Boki, podignuta je 1704.  godine crkva Svete Neđelje. Vijek kasnije, 1804. godine u  Starom grtadu u Budvi podignuta je crkva Svete  Trojice. Nešto kasnije, 1831. godine, na Savini kod Herceg Novog, sagrađena je velika crkva posvećena Uspenju Presvete Bogorodice, koju je gradio Nikola Foretić sa Korčule…

(Nastaviće se)

 

Komentari

nastavi čitati

FELJTON

VELIZAR RADONJIĆ: HRONIKA GRADITELJSTVA U CRNOJ GORI (XXV): Najstarije džamije na području Crne Gore

Objavljeno prije

2 sedmice

na

17 Juna, 2022

Objavio:

Monitor prenosi djelove iz Hronike graditeljstva Crne Gore, Velizara Radonića, priče o ,,kratkim trenucima raskošne svjetlosti i o ljudima koji su tu svjetlost stvarali”. Nastavljamo sa pričom o izgradnji vjerskih objekata koji predstavljaju posebno značajan dio graditeljskog i kulturnog nasljeđa Crne Gore

 

U drugoj polovini XV vijeka Turci zaposijedaju najveći dio Balkana. Nakon zauzimanja Skadra zaključuju sporazum sa Venecijom 1479. godine napadaju Crnu Goru i osvajaju veći dio njenih teritorija. Uporedo sa osvajanjima počinje i izgradanja vjerskih objekata. Negdje su gradili nove, a negdje postojeće crkve pretvarali u džamije.

Po nekim izvorima najstarija džamija podignuta na prostoru sadašnje Crne Gore (sa teritorijama koje prije osvajanja nijesu pripadale Crnoj Gori) je džamija sultana Murata II (Gornja džamija) u Rožajama, podignuta 1450. (ili 1455). Nešto kasnije, 1471.  godine, sagrađena je  Gradska džamija u Bijelom Polju i  Stara (carska) džamija u Plavu.  Vijek kasnije, 1570. godine, podignuta je Husein-pašina džamija u Pljevljima.

Stara ili Drvena džamija, podignuta 1471. godine najstarija je građevina u Plavu i jedna od najstarijih džamija u Crnoj Gori. Podignuta u vrijeme vladavine sultana Mehmeda II Osvajača i po njemu dobila ime Carska džamija. Prednji dio džamije izgrađeni su od drveta, pa je poznata i pod imenom Drvena džamija.

Među najstarije na prostoru Crne Gore spadaju pljevaljske džamije:  Hadži Zekerija džamija – Serhat (1607.g.), Hadži rizvan Čauš džamija (1609.g.) i Hadži Ačijina džamija (1763.g.); zatim Kučanska džamija u Rožajama (1779.g.); Redžepagića džamija u Plavu (1774.g.); Džamija sultan Ahmeda I, sagrađena u Gusinju od 1603. do 1617.g., stradala u požaru 1746/7. godine; Čekića džamija (1687.g.) i Vezirova džamija (1765.g.) u Gusinju.

Najstarije ulcinjske džamije su Lamova u Novoj mahali (1689.g.), Kalaja u Starom gradu (1693.g.), Pašina na Pristanu (1719.g). Omerbašića džamija, podignuta 1662.  godine, najstarija je u Baru. Među najstarijim džamijama u ovom gradu je i Derviš Hasanova džamija u Starom Baru iz 1723. godine

Džamija sultana Ahmeda III, podignuta 1704. godine, prva je džamija u Spužu, a 1723.  godine podignuta je i džamija Husein-age Mićukućića.

Pred kraj XVII vijeka u Nikšiću je podignuta Donjogradska džamija, zatim Hadžidanuša koju je u prvoj polovini XVIII vijeka podigao hadži Husein Danević, Rišnjanin. Glavna i najveća džamija u Nikšiću bila je Pašina džamija, koju je podigao ,,izvjesni Mehmad-paša”. Četrvrta i jedina džamija u Nikšiću koja i danas postoji je Hadži Ismailova džamija, koju je ,,o svom trošku podigao nikšićki trgovac hadži Ismail Lekić, iz grudskog bratstva Mehmednikića 1807. godine (1219. po hidžri)”. U okolinI Nikšića (Onogošta) postojale su i džamije u Kazancima, Crkvicama, Goranskom i Grahovu. Nikšić je oslobođen od Turaka 1877. godine. To znači da su sve pomenute džamije sagrađene prije toga.

Najstarija podgorička i jedna od najstarijih džamija na području sadašnje Crne Gore bila je džamija Mehmed Fatiha. Pretpostavlja se da je izgrađenja 1474. godine u blizini ušća Ribnice u Moraču. Srušena je 1890. godine. Glavatovića džamija je podignuta početkom XVIII vijeka, Hadži Mehmed-paša Osmanagić sagradio je krajem XVIII vijeka Sahat kulu i džamiju, koju zbog toga što su je održavali Lukačevići, nazivaju i džamija Lukačevića. U njenom dvorištu je turbe graditelja, Mehmed-paše Osmanagića, gdje je i pokopan. Među najstarijim džamijama je i Nizamska džamija, za koju se pretpostavka da je sagrađena 1476. godine ispod brda Dećić kod Tuzi. U XVII vijeku je sagrađena Dračka džamija, a 1770.  godine džamija u Dinoši…

(Nastaviće se)

Komentari

nastavi čitati

FELJTON

VELIZAR RADONJIĆ: HRONIKA GRADITELJSTVA U CRNOJ GORI (XXIV): Cetinjski manastir

Objavljeno prije

3 sedmice

na

10 Juna, 2022

Objavio:

Monitor prenosi djelove iz Hronike graditeljstva Crne Gore, Velizara Radonjića, priče o „kratkim trenucima raskošne svjetlosti i o ljudima koji su tu svjetlost stvarali“. Nastavljamo sa pričom o izgradnji vjerskih objekata koji predstavljaju posebno značajan dio graditeljskog i kulturnog nasljeđa Crne Gore

 

Nakon preseljnja prijestonice na Cetinje i sređivanja stanja u državi, Ivan Crnojević je od 1483. do1844. godine podigao na Ćipuru Cetinjski manastir. „V ime Rožestva ti presveta Bogorodice, sazidah si sveti xram tvoj v leti 6992 (1483/1484)“, u kome je i sahranjen 1490. godine.

Ivan Crnojević je  4. januara 1485. godine izdao manastiru osnivačku povelju „u Rece“, to jest na Obodu, kojom je novu zadužbinu obdario posjedima i prihodima, „vrlo skromnim doduše, jer su i njegove mogućnosti bile male“. Osnivačkom poveljom, u sporazumu s ondašnjim mitropolitom zetskim Visarionom, Ivan je odredio da „sveštenejši otci arhijereji“ sa svom „bratijom“ moraju održavati „opštežitije“ bez obzira na visinu manastirskih prihoda i da niko ne smije „ništa stezati ni u svoju kjeliju držati“.

Krajem XVII vijeka, u doba Morejskog rata, skadarski paša Sulejman Bušatljia dva puta zauzima Cetinje. Prilikom prvog pohoda 1685. godine opljačkao je manastir, a 1692. godine ga porušio do temelja.

Slučaj je htio da je nekoliko mjeseci prije rušenja manastira, na Cetinju boravio mletački arhitekta Frančesko Barbijeri. Svoj boravak na Cetinju je iskoristio da snimi manastir i napravi situacioni plan koji se čuva u Mletačkom muzeju.

Crnogorske vladike su više puta obnavljale manastir, a skadarske paše ga uporno rušile. Vladika Petar I Petrović, poslije još jednog rušenja, obnavlja manastir 1786. godine. Nakon smrti i proglašenja za sveca vladike Petra I Petrovića 1834. godine, njegov ćivot je smješten u Cetinjskom manastiru gdje se i sada nalazi. Manastir je više puta obnavljan, a sadašnji izgled je dobio 1927. godine.

Na mjestu prvobitnog manastira na Ćipuru kralj Nikola Petrović je 1886. godine podigao dvorsku crkvu, posvećenu Rođenju Bogorodice. U njoj su zemni ostaci Ivana Crnojevića, a od 1989. godine i zemni ostaci kralja Nikole, kraljice Milene i princeza Ksenije i Vjere preneseni z San Rema.

U XV i XVI vijeku podignuti su Manastir Svete Trojice kod Pljevalja, Pivski manastir, Crkva Sv. Nikole u Nikoljcu kod Bijelog Polja, crkva u Tvrdošu…

Preseljenje Pivskog manastira: Pivski manstir je podignut između 1573. i 1586. godine na obali rijeke Pive, nedaleko od Plužina. Podigao ga je mitropolit hercegovački Savatije Sokolović. Manastirska crkva posvećena je Uspenju Presvete Bogorodice.

Manastir je 1982. godine, prilikom izhradnje HE Mratinje, razgrađen i preseljen na višu kotu, na lokaciji Sinjac.

Preseljenje je trajalo punih 13 godina. Izvršeno je detaljno snimanje i mapiranje kompletnog manastira. Svaki kamen je obilježen i svaki kvadratni santimetar fresaka. Nakon preseljenja svaki kamen je postavljen na označeno mjesto na kom je bio prije preseljenja.

Preseljenje manastira, poduhvat koji do tada nije bio poznat u svijetu, izveli su stručnjaci i radnici Republičkog zavoda za zaštitu spomenika kulture sa Cetinja, zajedno sa kolegama iz cijele Jugoslavije i svijeta, ekspertima UNESKO-a, Instituta za očuvanje kulturnih vrijednosti iz Rima. Pored institucija treba odati priznanje i pojedincima koji su ovaj projekat iznijeli na svojim leđima: Anika Skovran, Dušan Nonin, Ljubomir Ivanišević i čitava armija njihovih saradnika i neposrednih izvršilaca ovog izuzetno složenog projekta.

 

(Nastaviće se)

Komentari

nastavi čitati

Izdvajamo