Kao i prije dvije godine, mještani rožajske mjesne zajednice Biševo opet intenziviraju aktivnosti sa ciljem da izdejstvuju da njihov kraj postane opština. Taj status su, podsjećaju, imali sve do 1956, a razloga za „otcjepljenje” od Rožaja je, tvrde, previše

U Mjesnoj zajednici (MZ) Biševo tvrde da su ponestali svi razlozi da budu dio rožajske opštine. U tom kraju Odluku o osnivanju Incijativog odbora za sprovođenje postupka i formiranje nove opštine donijeli su poodavno. Kako je Monitoru kazao predsjednik odbora Mersudin Redžović izrađena je i Studija opravdanosti formiranja nove opštine. Pozivaju se na član 16 Zakona o teritorijalnoj organizaciji Crne Gore. Formiranje Opštine, objašnjava Redžović, bilo bi „konačno vraćanje onog što pripada i mještanima i dijaspori”. On podsjeća da je opština Biševo formirana 1918. godine i da je funkcionisala sve do 1955. godine kada je ukinuta”. Početkom te godine, spajanjem opština Biševo i Ibara osniva se opština Rožaje.  U selu s ponosom podsjećaju na istorijsku činjenicu da je Biševo, u vrijeme Osmanske vladavine, imalo svog Pašu-Biševca koji je bio i zet Sultana Abdulah Hamida II.

„Biševo sa bogatom istorijom, gdje žive ljudi različitih vjera i nacija, kroz istoriju imalo je puno poznatih ličnosti. Svi oni su dali doprinos i Biševu i Crnoj Gori. Kroz istoriju, ovo mjesto je imalo revolucionare, narodne heroje, nosioce Partizanske spomenice. Pokret otpora protiv fašizma upravo je krenuo iz Biševa 1941. godine. Prvi magistralni put, put koji je spajao Crnu Gori i Srbiju, prošao je kroz Biševo početkom 30-ih god prošlog vijeka. Biševo je 1918. godine imalo i svoju poštu i telefon, krajem 40-ih godina prošlog vijeka Dom kulture i svoje kino, zemljoradničke zadruge, hotel, fabrike tekstila, bolnicu, osnovnu školu…”, kaže saogovornik Monitora.

Biševo se nalazi na tromeđi Crne Gore, Srbije i Kosova. Prema posljednjim zvaničnim podacima, ima 450 domaćinstava i oko 1.800 stanovnika. To je najveća rožajska MZ, koja je okružena vrhovima Hajle, Vršine, Čukara i Gospođinim vrhom. Prvi trag o naselju Biševo sreće se u popisu stanovništva iz 1453. godine. U srednjem vijeku taj kraj je poznat kao „konačište” trgovaca, jer je bio na karavanskom putu od Dubrovnika do Carigrada. Danas ima 13 zaselaka.

Mještani tvrde da je njihova MZ prije 70 godina imala oko 9.000 stanovnika, ali i da je je tokom minule dvije decenije „opštinska vlast u Rožajama namjerno i ciljano radila na urušavanju Biševa i njegovog stanovništa”. Za to vrijeme, objašnjavaju, iz Biševa se iselilo blizu 2.000 mještana. Takav odnos, kaže Redžović, razlog je i zbog čega brojna dijaspora ne želi da ulaže u svoje rodni kraj. Kad se formira opština, tvrde u toj MZ, biće drugačije.

„Skoro 1.800 Biševaca živi na području Zapadne Evrope. Oni žele da svoj kapital i svoje projekte ulože u svoje mjesto. Kako je sada stanje, niko od njih ne želi da ulaže, zato smo svi mi iz Biševa jednoglasni i odlučni da vratimo status opštine”, poručuju iz Incijativnog odbora.

Ne kriju razočarenje vladajućom Bošnjačkom strankom (BS), koja će vladati Rožajama i naredne četiri godine. Kažu da lokalna vlast „do sada nije marila za svoje građane”. Biševci ukazuju na, kako tvrde, očigledan nepotizam, luksuzne stanove lokalnih funkcionera, enormno bogaćenje… Kažu da je BS „obezvrijedila sve koji nisu članovi te partije”. Oštre kritike iz na račun rožajske vlasti sitzale su iz Biševa i minulih godina. Misle i da je incijativu trebalo pokrenuti mnogo ranije, jer su mještani tih prostora „žrtve nakaradne politike koju vodi vlast u Rožajama posljednjih godina”.

„Ta vlast ne čini ništa da zaustavi iseljavanje građana niti otvaraju radna mjesta. Da je sve manje stanovništva govore podaci iz OŠ „Milutin Ivanović“ u Biševu, koja je svojevremeno, brojala na stotine đaka. Sada se mogu izbrojati na prste jedne ruke. Ukoliko se pod hitno ne riješi status Biševa, na tim prostorima će ostati samo starci”, upozorava Redžović.

On podsjeća na podatak da je 125 porodica iz Biševa već kupilo grobna mjesta širom Njemačke i drugih zemalja. To, kako tvrdi, daje do znanja da se oni više nikad neće vratiti na svoja nekadašnja ognjišta. Biševci su uvjereni da će sa dobijanjem statusa opštine svom kraju vratiti nekadašnji sjaj.

Sagovornik Monitora tvrdi da su inicijativu podržali mještani zaselaka Bijele Crkve, Radetine, Razdolja, Paučine, Vuče, Bukovice, Malindubrave, Crnče, Baća, Jablanice, Čokrlija, Donjeg Biševa, Sinanovića Luka… Ideji da se Biševu vrati status opštine pridružilo se oko 470 Biševaca koji žive u Njemačkoj, Švajcarskoj, Švedskoj i drugim zapadnim zemljama. Povodom inicijative u Njemačkoj je već osnovan Fond za razvoj Biševa.

Iz Opštine Rožaje su, komentarišući incijativu iz te MZ, podsjetili da su „Zakonom o teritorijalnoj organizaciji Crne Gore, definisani uslovi kao i sam postupak za teritorijalnu promjenu odnosno osnivanje, ukidanje i promjena teritorija opštine”. Objašnjavaju i da „mišljenje na inicijativu daje nadležno ministarstvo, uz procjenu organizacionih, kadrovskih i tehničkih mogućnosti”. Tvrde i da za incijativu Biševaca nema objektivnih razloga, a optužbe iz te MZ nazivaju zlonamjernim.

Prema Zakonu o teritorijalnoj organizaciji, nova opština se može osnovati na teritoriji „koja predstavlja prirodnu i geografsku cjelinu, kao i ekonomski povezan prostor sa sjedištem opštine kao gravitacionim centrom”.

Članom 16 tog zakona, kao jedan od načina za osnivanje opštine predviđeno je i izdvajanje dijela jedne opštine u novu opštinu.

„Teritorijalna promjena vrši se radi podsticanja ekonomskog razvoja određenog područja, pružanja višeg nivoa usluga, kao i efikasnijeg vršenja poslova u cilju zadovoljenja potreba lokalnog stanovništva i privrednih subjekata na području opštine. Teritorijalne promjene ne smiju ugroziti ekonomski razvoj nekog područja niti kapacitet opština da uspješno vrše svoje funkcije”, piše, između ostalog u Zakonu.

Prema istom aktu, inicijativu za teritorijalnu promjenu može podnijeti najmanje 30 odsto građana koji imaju biračko pravo sa područja za koje se zahtijeva teritorijalna promjena,  skupština opštine ili predsjednik Opštine. Inicijativu sa studijom podnosilac dostavlja Ministarstvu radi davanja mišljenja, koje se odnosi na ispunjavanje formalno-pravnih pretpostavki. Kad ocijeni da je to potrebno, Ministarstvo može od drugih organa državne uprave tražiti stav u vezi podnijete Inicijative i studije, koji će uzeti u obzir prilikom davanja mišljenja.

Dragana ŠĆEPANOVIĆ

Komentari

Osim na društvenim mrežama, teorije zavjere protiv vakcina šire se i putem pojedinih medija u regionu, koji su lako dostupni i našoj publici zbog poznavanja jezika. Urednik platforme Raskrinkavanje.me Darvin Murić kazao je da je protiv HPV vakcine vođena otvorena dezinformacijska kampanja

„Odvela sam ćerku da primi vakcinu, ali sam se ispred ordinacije predomislila. Prosto, uhvatio me je neki strah, pomislila sam šta ako stvarno izaziva neplodnost ili paralizu”, ispričala nam je Podgoričanka Biljana koja ima devetogodišnju djevojčicu.

Na pitanja gdje je pročitala da vakcina HPV izaziva neplodnost, odmah je odgovorila: „Na društvenim mrežama, naravno, gdje bih drugo…”. Naša sagovornica je visokoobrazovana, zaposlena, majka dvoje djece. Svjesna je da na društvenim mrežama ima dosta lažnih vijesti, teorija zavjere, ali ipak je, kaže, strah bio jači.

U Crnoj Gori je 26. septembra počela vakcinacija protiv HPV (humana papiloma virus) infekcije, a prve vakcine dobijaju djevojčice od devet godina.

HPV je jedan od glavnih uzročnika karcinoma grlića materice, koji je jedan od pet vodećih uzroka malignih bolesti žena u Crnoj Gori. Epidemiolozi kažu da HPV vakcinacija može pružiti zaštitu od šest vrsta raka i od genitalnih bradavica, ali da je njena glavna namjena sprečavanje obolijevanja od raka grlića materice.

Vakcinacijom protiv HPV-a Crna Gora se pridružila zajednici od oko 100 država svijeta koje tu djelotvornu i visokobezbjednu vakcinu primjenjuju već 15 godina. Posljednji zvanični podaci govore da je u Crnoj Gori za godinu dana registrovano 106 novootkrivenih slučajeva raka grlića materice, od čega je preminulo 46 žena, saopštilo je Ministarstvo zdravlja početkom septembra.

Iako je naša sagovornica sve ovo pročitala u etabliranim medijima u Crnoj Gori, njenu sumnju su probudile razne objave na društvenim mrežama. Dovoljno da se vrati ispred Doma zdravlja i da joj ćerka ne primi vakcinu.

Društvene mreže su skoro pa potpuno neregulisane, iako u posljednje vrijeme postoje napori tehnoloških kompanija koje njima upravljaju da, pod pritiskom, uvedu neku vrstu kontrole. U Crnoj Gori sva istraživanja nevladinih organizacija pokazuju da oko 60 odsto građana koristi društvene mreže, posebno mladi kojima to često bude jedini izvor informisanja.

Iz Instituta za javno zdravlje nam je 29. oktobra, za potrebe ovog teksta, saopšteno da je prvu dozu vakcine primilo 550 djevojčica uzrasta devet godina (starosne grupe kojoj je taj vid prevencije za sada jedino i ponuđen u našoj zemlji). „Za samo mjesec dana već je nešto više od 10 odsto roditelja djevojčica ciljne grupe vakcinisalo svoje ćerke. Ovo su podaci koji ohrabruju, ali i obavezuju na dalji predan i naporan rad da se unapređuje povjerenje i postižu dobri rezultati”, naveli su iz Instituta.

Informacije o tome koliko je roditelja odbilo da zaštiti svoje dijete ovom vakcinom se, međutim, ne prikupljaju, niti se to, kako ističu u Instititu rutinski radi za bilo koju vakcinu. Podaci se prikupljaju o tome koliko je djece zaštićeno određenom vakcinom i sa koliko doza.

„Početak HPV vakcinacije je dobar i to ohrabruje, tako da smo fokusirani i bavimo se pozitivnim aspektom Programa HPV imunizacije u Crnoj Gori. Nema mjesta nikakvoj negativnoj priči, defetizmu ili slično”, navode u Institutu. Međutim, najjednostavnijom pretragom na Internetu, naići ćete i na tekst naslova – Anketa: Da li ćete vakcinisati vaše dijete. Preko 70 odsto navodnih ispitanika kaže da neće. Vijest je naravno generisala komentare čitalaca u kojima domira narativ da je riječ o otrovu.

Komentari slične sadržine mogu se sporadično naći i na platformama većine portala u Crnoj Gori. Pa ipak teorije zavjere se dominatno šire na društenim mrežama, u objavama i komentarima. Na jednu od objava koja se širila društvenim mrežama o tome da vakcina izaziva paralizu ukazala nam je sagovornica s početka teksta. Tom objavom bavila se platforma Raskrinkavanje.me i označili su je kao teoriju zavjere.

„Krajem septembra crnogorski dušebrižnici žele pozivati telefonom roditelje da dovedu svoje djevojčice da im zabodu HPV vakcinu. Koliko je ova vakcina opasna, spremio sam video od par minuta. U datom video materijalu, koji prati objavu, prikazana je izjava žene čiji je sin uslijed vakcinacije navodno obolio od paralize. Kao argument kojim je potkrijepio tvrdnje o štetnom uticaju HPV vakcine, autor je u video materijalu naveo mišljenje jednog bivšeg ljekara.

Na snimku je Colton Berrett, koji je bio 13-godišnjak kada je obolio od transverzalnog mijelitisa. Njegova majka je za njegov transverzalni mijelitis okrivila to što je primio HPV vakcinu. Tragičnom pričom Coltona Barreta i njenom zloupotrebom od strane antivakserske propagande su se već bavili autori na blogu Science-Based Medicine, koji pokriva probleme nauke i medicine, posebno medicinske prevare i prakse.

Osim društvenih mreža, teorije zavjere protiv vakcina šire se i putem pojedinih medija u regionu, koji su lako dostupni i našoj publici zbog poznavanja jezika. Urednik platforme Raskrinkavanje.me Darvin Murić kazao je da je protiv HPV vakcine vođena otvorena dezinformacijska kampanja u isto vrijeme kada je počela vakcinacija djevojčica i dok je trajala kampanja za njihovu vakcinaciju.

„Dezinformacije o HPV vakcini širili su na društvenim mrežama ljudi iz antivakserskog pokreta, dakle isti oni koji su širili neistine o kovidu, vakcini protiv kovida… To su uglavnom umreženi nalozi na društvenim mrežama koji dijele isti sadržaj i tako dolaze do hiljada korisnika što može biti jako opasno. Neka samo jedan dio onih koji vide objave o navodnoj štetnosti vakcina pomisli da je u pitanju istina – to je već problem. A da taj problem u Crnoj Gori imamo, govori nam poražavajuća statistika o MMR vakcinama”, kazao nam je Murić.

On kaže da su crnogorski mediji, kada su u pitanju zdravstvene teme, u najvećoj mjeri odgovorni i ne plasiraju dezinformacije. „Uz pojedine izlete koji se češće mogu pripisati nepažnji i greškama, nismo imali ozbiljnih slučajeva širenja teorija zavjere o bilo kojim vakcinama, pandemiji koronavirusa i sličnim pitanjima”, kazao je Murić. Ali, zato, ukazuje da odgovor države na dezinformacije bilo koje vrste nije adekvatan.

„Crna Gora se još uvijek ne bori protiv dezinformacija. Svakako postoje pozitivni primjeri poput nekih zdravstvenih institucija i zdravstvenih radnika koji su učestvovali u kampanjama kroz koje se građanima ukazivalo na dezinformacije o vakcinama, ali ozbiljnog odgovora države na dezinformacije i dalje nema”, kaže Murić. „Borbu protiv dezinformacija ne prepoznaje nijedan zakon, strategija, institucija. Državne institucije kao da ignorišu taj ozbiljan problem, čini se da nismo priznali da problem postoji, iako je cjelokupno društvo moglo da ga vidi, sa Mjeseca, tokom pandemije, ali i prilikom drugih turbulentnih događaja.”

Crna Gora se prvi put ovim problemima detaljnije bavi u dokumentu Medijska strategija za period od 2022. do 2026. godine, čiji je nacrt objavljen u martu ove godine, ali ni u njemu ne postoje konkretni predlozi, niti precizni mehanizmi za borbu protiv spornih medijskih sadržaja. „Najbolja evropska praksa ukazuje na to da se protiv ovog problema nije moguće boriti samo represijom ili regulacijom, već je neophodan minimum konsenzusa u novinarskoj zajednici”, navodi se u Vladinom dokumentu, koji bi tek trebalo da se usvoji.

Edukovati zdravstvene radnike i roditelje

„Naporno smo radili posljednjih 10 mjeseci, pažljivo planirali početak i u skladu sa tim nastavljamo dalje sa posvećenim radom. Cilj je da se roditelji učine samopouzdanim da donose ispravne odluke i štite svoje ćerke od raka koji su povezani sa HPV infekcijama”, saopštili su nam iz Instituta za javno zdravlje.

„Nastavljamo sa kontinuiranim radom i promocijom, kako preko sajta Instituta, oficijelnih stranica na društvenim mrežama, brojnih medijskih objava i nastupa u štampanim i elektronskim medijima. Fokus je jačanje kapaciteta kroz osnaživanje zdravstvenih radnika koji sprovode vakcinaciju, edukacije roditelja ciljne grupe i jačanje povjerenja. Izgradnja povjerenja kroz interpersonalnu komunikaciju zdravstvenih radnika i roditelja je najvažnija karika u sprovođenju Programa svih rutinskih vakcinacija, a naročito preporučenih programa.”

Vesna RAJKOVIĆ NENADIĆ

Komentari

Aktuelni direktor rudnika, Nikola Šćekić  podsjeća da su od početka globalne krize i krize energenata mnoge kompanije iskazivale interesovanje za ugalj iz Berana, među kojima i poznata firma iz Poljske, Karbon mejning

Potpuno hamiltonovska slika miholjskog sunčanog dana na Limu i čovjeka koji gazeći, s macolom i metalnom štangom u rukama, vadi iz vode grumenje uglja, ostala je, nažalost, nezabilježena, ali je otvorila apsurdnu priču o Beranama, gradu koji leži na rudi i rudniku koji godinama ne radi.

Ovaj čovjek to danas čini baš kao nekada u najsirotinjskijim vremenima, kada je ugalj izvađen iz Lima za mnoge porodice u naselju Hareme, s desne strane rijeke,  značio opstanak za vrijeme dugih zima.

Stariji i vremešniji Beranci se prisjećaju kako su se nekada skoro sve haremske, starogradske porodice time bavile. Neko za svoje potrebe, a neko i za prodaju.

,,Odozgo od mosta kod Hotela Berane pa sve dolje do novog magistralnog mosta, i niže, svuda je ugalj u vodi. Naročito ga ima u godinama velikih vodostaja, kada Lim spere površinski šljunkoviti sloj i otkrije ga. Onda bi svi navalili i vadili”, priča taj stanovnik naselja Hareme.

U poratnim godinama, kako se prisjeća,  postojao je pored Lima i prvi rudnik, odnosno organizovana površinska eksploatacija.

,,Radila je to tada država prije početka podzemne eksploatacije. Onda je nadošao Lim. Bila je to najveća povodnja koja se u ovom kraju pamti. Uništila je taj rudnik. Odnijela je i tada jedini gradski most”, prisjeća se ovaj čovjek.

I ne samo u Limu. Ugalj je, kako pričaju, ispod čitavog naselja Hareme. Veliki broj kuća porodica Efović, Đurišić, Beganović, Ćeranić, Folić, kao i mnogih drugih, leže upravo na uglju. U tom naselju možete čuti priče i o tome kako su ljudi, kopajući temelje, dolazili do uglja na jedva metar dubine.

Iskusni rudarski inženjeri stručno i precizno objašnjavaju kako, zapravo, čitavo Berane leži na velikoj ugljenoj ploči.

,,To na šta se nailazi, u Limu, u Haremima i na nekim drugim mjestima u gradu, samo su takozvani izdanci.  Čitav grad, naime,  leži na velikoj ugljenoj ploči debljine četiri i po,  do devet metara, pa i više na pojedinim mjestima, kao što je to slučaj u selu Dapsići. Ploča ispod grada je na dubini od oko dvjesta metara. Upravo na toj dubini su i rudarski hodnici današnje jame Petnjik”, kažu stručnjaci.

Prema njihovim riječima ukupne rezerve uglja u takozvanom beranskom basenu procijenjene su na 167 miliona tona.

,,To su geološke rezerve. Bilansne rezerve, ili drugim riječima ono što je dostupno,  iznosi oko trideset miliona tona. Od toga, opet, eksploatacione rezerve iznose dvadeset pet miliona tona. Bilansne rezerve samo jame Petnjik su oko šesnaest miliona tona, dok su dubinska nalazišta na obližnjem selu Polica devet i po, a u selu Zagorje oko tri i po miliona tona”, dodaju.

Rudarski inženjeri objašnjavaju i da ukupni resursi nijesu bukvalo nedostupni, već da kopanje ispod samog grada, koje se u Evropi odavno radi, kod nas nije isplativo, pri činjenici da su i tako velike zalihe lako dostupne.

Jama Petnjik beranskog Rudnika mrkog uglja, s druge strane brda Jasikovac, grada i naselja Hareme, otvorena je 1980. godine kada je završena eksploatacija u starom rudniku u Budimlji.

,,To je jedna od najbezbjednijih jama, sa najboljim uslovima. Pravo bogatstvo. Ima osam polja od kojih su otkopana samo tri. Sve smo pripremili i očistili. Samo da se pojavi neko ko bi bio zainteresovan da vadi ugalj, i proizvodnja bi mogla odmah da počne”, kaže aktuelni direktor ovog rudnika, Nikola Šćekić.

On podsjeća da su od početka globalne krize i krize energenata mnoge kompanije iskazivale interesovanje za ugalj iz Berana, među kojima i poznata firma iz Poljske, Karbon mejning.

,,Čini se da su oni bili najzagrijaniji da uđu u partnerski posao sa našom matičnom kompanijom. Poljaci su trebali da ulože svoje iskustvo i novu tehnologiju, ali nažalost, nijesu bili spremni da u potpunosti preuzmu i vlasništvo, i tako od tog posla nije bilo ništa. Dolazile su ove jeseni i neke takođe poznate rudarske firme iz Turske, ali opet ništa”, priča Šćekić.

Jedini preživjeli privredni kolektiv iz nekadašnje industrijske zone Rudeš u Beranama, Rudnik uglja, kroz proces tranzicije promijenio je dosta vlasnika.

Beranski rudnik uglja bio je 2001. godine prodat mješovitom vojvođansko-slovačkom preduzeću Gradeks HBP, sastavljenom od kompanija Gradeks iz Kule i HBP iz slovačkog grada Providza. Poslije nešto više od godinu između ova dva partnera izbili su nesporazumi koji su završeni tako što su Slovaci najprije preuzeli kompletno upravljanje, da bi se potom i sami nenajavljeno povukli iz posla i otišli iz Berana.

Tako je proizvodnja u jami Petnjik utihnula u novembru 2002. godine. Prodaja Rudnika uglja oglašavana je nakon toga devet puta prije nego ga je kupila kompanija Balkan enerdži, sa velikim planovima vezanim za izgradnju termo bloka i investicijama od 120 miliona eura.

Grčka firma Balkan enedži je malo prije kupovine rudnika u Beranama, avgusta 2007. godine, registrovana u Podgorici za poslove proizvodnje, prometa i usluga. Tada je zvanično saopšteno da je to podružnica grčkog koncerna Restis Group čiji je vlasnik milijarder Viktor Restis.

Početkom 2014. godine od grčkog biznismena Petrosa Statisa kupio ga je Metalfer iz Sremske Mitrovice.

Metalfer je krenuo ambiciozno i već poslije treće godine od početka privatizacije našao se na vrhuncu poslovanja, kada su imali tri smjene i 157 radnika. Tadašnji menadžment je čak najavljivao upošljavanje još stotinu radnika i proširenje proizvodnje.

A onda je u aprilu 2019. godine došlo do prekida proizvodnje i priče o tome kako vlasnici iz Srbije više ne mogu da pokrivaju gubitke koje rudnik pravi. Od tada se vode pregovori da se nađe model da se rudniku pomogne da radi bez gubitaka i da se pokrene proizvodnja.

Rudnik uglja za Berane ima posebnu vrijednost, jer osim što je u jednom trenutku zapošljavao stotinu i pedeset radnika, za njega je u reprolancu bilo vezano još dvadeset manjih firmi i njihovih zaposlenih.

Nove geopolitičke okolnosti, ekonomska i energetska kriza, aktuelizovale su pitanje aktiviranja ove jame i učinile posao podzemnog kopanja uglja isplativijim nego što je to bilo do prije energetske krize.

,,Već nekoliko mjeseci gajimo nadu da će se pronaći neko ko će pokrenuti mašine, ali to nikako da se desi. Mi smo učinili sve što je bilo do nas. Sačuvali smo jamu, održavamo je i čekamo da se učini nešto konkretno”, kaže direktor rudnika.

Konkretna nada beranskim rudarima data je još u vrijeme Vlade Zdravka Krivokapića, koji je prilikom posjete ovom gradu saopštio da je to skoro gotova stvar i samo pitanje dana. Da će se ruda odvoziti za Pljevlja gdje sa Termoeletranom postoji od ranije ugovor o preuzimanju proizvedenih količina. Kazao je i da će Rudnik u Beranama raditi koliko i termoelktrana. I nakon toga ništa.

I dok grad  leži na uglju, Rudnik mrkog uglja u Beranama i dalje ne radi. Ugalj u ovom gradu vade jedino rijetki „limski rudari“, mada i taj zanat polako odlazi u zaborav. Osim ako cijene energenata i njihova nedostupnost ove godine, kao i neizvjesnost pred pitanjem i nepoznanicom šta donosi ova zima, ne pokrenu ponovo vodene kopače da se vrate tom poslu.

                                                                                                                             Tufik SOFTIĆ

Komentari