Sinod SPC osudio ,kako tvrde, neistinite izjave „o broju žrtava  koncentracionog logora smrti Jasenovac“ . Problem je,  kaže se u saopštenju , što takve neistine emituju razna glasila po bivšoj Jugoslaviji i u „onim krugovima Crne Gore koji funkcionišu kao Antisrbija

Sinod Srpske pravoslavne crkve (SPC) je 14. septembra izdao saopštenje „povodom revizionističke kampanje o broju žrtava koncentracionog logora smrti Jasenovac“ kojim se osuđuje jedna „stara, inače potpuno netačna i krajnje štetna – izjava o broju srpskih žrtava u genocidu… na teritoriji NDH“. Problem je što takve neistine emitiraju razna glasila po bivšoj Jugoslaviji i u „onim krugovima Crne Gore koji funkcionišu kao Antisrbija“. Saopštenje Sinoda je potpisao i crnogorski mitropolit Joanikije Mićović kao njegov član.

Povod za ovakvu reakciju Sinoda su ranije izjave episkopa pakračko – slavonskog Jovana Ćulibrka koji je doveo u sumnju zvanični narativ lansiran od komunističkih vlasti poslije Drugog svjetskog rata da je u konc-logoru Jasenovac stradalo 700 hiljada Srba. Vladika Jovan je rekao da je na sceni revizionizam u suprotnom pravcu, tj. da „mi imamo sada slučaj revizionizma u Srbiji i Republici Srpskoj koji je masivan s naše strane“.  Radi se o „podršci lažnoj priči sa profesorom Gideonom Greifom…svi istoričari znaju ko je on, da je cirkus, jer Greif govori o 1.4 miliona žrtava Jasenovca“.  Vladika Jovan je kritikovao i tvrdnje pokojnog istoričara Milana Bulajića koji je u svojim „radovima“ govorio o 1.1 miliona žrtava jasenovačkog logora, što je više nego što je sva Jugoslavija izgubila u ratu, bilo civila, bilo pripadnika dvije sukobljene strane. Pozvao je na to da se postavi „pitanje etike u struci istoričara“ jer „u Srbiji struka ne postoji“ i „imamo državni projekat revizije, nemojmo se zavaravati“. Episkop je objasnio da „govori kao neko ko je realno upućen u stanje nauke u tom pogledu“ te da „broj žrtava Jasenovca u budućim enciklopedijama genocida i holokausta… neće biti 600 ili 700 hiljada“. „Fizička granica ispod koje ne može da se ide su pobrojane žrtve po imenu i prezimenu… oko 90 hiljada” zaključio je Ćulibrk.

Reakcije prije sinodskog saopštenja su brzo stigle od dežurnih čuvara srpstva i mitomanija, prije svega Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU). U pismu koje je upućeno patrijarhu, Sinodu, Arhijerejskom saboru i Vladi Republike Srbije izražena je razočarenje u „nečasnu rabotu… i postojan angažman vladike slavonskog Jovana Ćulibrka“ gdje se traži da se on „razriješi svih dužnosti vezanih za Jasenovac i stradanje Srba u NDH, prije svega sa mjesta predsjednika Odbora za Jasenovac i ostala stratišta”. U pismu se se postavlja i pitanje „da li je Ćulibrk dostojan vladičanskog čina” jer je „stolovanje vladike Jovana blizu Jasenovca neka vrsta ponovnog klanja”. Apel su potpisali kao „vjerna čeda svetosavske nam majke crkve“ zbog „revizije stradanja Srba u NDH i srpskog umanjivanja žrtava zloglasnog logora Jasenovaca“ akademici Vasilije Krestić, Danilo Basta, Radomir Saičić i više desetina drugih aktivista „srpskoga sveta” i svetosavlja, uključujući i nastavnika istorije iz Berana Gorana Kikovića.

U svom saopštenju Sinod ističe da istorijska istina o genocidu u NDH poslije rata nije dovođena u pitanje jer je o njoj „svedočio ostatak zaklanog naroda“. U tom kontekstu on je  „prije više godina iznio svoju privatnu- po nama proizvoljnu, istorijski neutemeljenu procjenu o broju jasenovačkih žrtava“ pa mu je Sveti Arhijerejski Sinod  „zvanično svojom odlukom oduzeo pravo da se u javnosti oglašava po tom pitanju“ kako ne bi neprijatelji SPC-a i srpskog naroda „izvršili zamjenu teza i usamljeno lično mišljenje prikazali kao stav  same naše Crkve“. Na isti način je ranije naređeno episkopu Maksimu da ućuti nakon izjave da SPC nema dokaza o tomosu i autokefalnosti koju je navodno dobio Sveti Sava 1219.godine.

Sinod je dodao i da „poštenja radi treba dodati da se pomenuti episkop svih ovih godina doslovno držao sinodske odluke“. Sinod je i naglasio da je „Crkva vjekovna budna čuvarka autentičnog istorijskog narodnog pamćenja“, pogotovo onih koji su stradali „za krst časni i slobodu zlatnu“. Na kraju se ukazuje na uvijek spremne izdajnike srpstva koji se odriču „svetih mučenika poričući njihovo postojanje“ i pozvala „predvodnike suštinski bogohulnog revizionizma“ na pokajanje i javno odricanje od datih izjava.

Revizije brojki same po sebi ne mogu biti „bogohulne“. Brojke za broj stradalih u Aušvicu su zvanično revidirane, nakon velikih istraživanja, sa prvotnih 4 miliona ubijenih na 1.1 milion. U saopštenju se, moguće je, misli i na kritike kanonizacije svetog Vukašina Jasenovačkog kao svetitelja crkve koji je poznat po navodnim riječima „radi ti dijete svoj posao“ ustaši koji ga je mučio. Vukašinove freske se nalaze danas u mnogim crkvama SPC-a. Sa druge strane, kritičari su doveli u pitanje priču o sv. Vukašinu Mandrapi kao ličnosti čije postojanje uopšte nije dokazano, a kamoli njegovo svetiteljstvo. Postoje različiti podaci o njegovom prezimenu, prebivalištu i pominje se kao „neidentifikovani stari Vukašin“ u knjizi Milana Bulajića, jednog od glavnih velikosrpskih mitomana. Za Vukašina se pouzdano ne zna čak ni kad je umro i na koji način.

Isto tako je i sa tvrdnjama koje ni zvanični Beograd ni SPC nikada nisu mogli dokazati o 700 hiljada do 1.1 ili 1.4 miliona jasenovačkih žrtava. Srpska crkva i Beograd su se isključivo pozivali na proizvoljne ili namjerno krivotvorene ocjene komunističkih vlasti koje su eksponencijalno uvećavali broj stradalih Jugoslovena sa nešto preko milion na 1.7m kako bi dobili veću sumu njemačkih ratnih reparacija. Njemačka nije priznala toliki broj a kasnije je, sa padom komunizma i otvaranjem arhiva dokazano da su brojke stradalih drastično uvećavane radi finansijske i političke dobiti. Tome treba dodati i demografska istraživanja koja su nezavisno radili Vladimir Žerjavić i Bogoljub Kočović na osnovu rezultata popisa iz 1931. i 1948. godine. Obojica su došla do maltene identičnih rezultata od miliona ratnih žrtava i oko 70-80 hiljada stradalih u Jasenovcu. Javna ustanova Spomen područje (JUSP) Jasenovac ima poimenice pobrojane nešto preko 83 hiljade žrtava od kojih su Srbi blizu 47 i po hiljada, što je svakako i dalje jeziva brojka. Spisak nije ni kompletan ni skroz tačan. Do sada je otkriveno oko hiljadu imena stradalih koji su poginuli na drugim mjestima, bilo da su poginuli u borbi kao partizani ili su likvidirani na drugim stratištima. Isto tako, među žrtvama se nalazi i jedan broj pripadnika kvislinških formacija koje su tamo masovno likvidirani nakon predaje sila Osovine, što su pokazala iskopavanja 1964. godine. Na tadašnjim uzorcima na pojedinim lokacijama ispalo je da se nalazi višestruko manje žrtava od broja koji su zagovarale tadašnje komunističke vlasti, pa su dalja iskopavanja obustavljena.

Interesantno je i to da se SPC i srbijanske vlasti čvrsto drže proizvoljnih (i nekad direktno krivotvorenih) nalaza komunističkih vlasti o broju ubijenih dok sa druge strane odbacuju sve podatke koji govore o broju stradalih od ruke četnika i karakteru četničke kolaboracije sa nacistima i ustašama. Srbija je i sudski rehabilitirala glavne četničke koljače kojima srpski episkopi redovno drže parastose za „njihovu službu Bogu“. Broj tačno ubijenih u Jasenovcu i drugim stratištima se vjerovatno nikada neće saznati do kraja, ali ogromna većina stručne javnosti odbacuje naduvane  brojke iz vremena komunističkog režima,  kojih se drže episkopi srpske crkve.

Jovo MARTINOVIĆ

Komentari

Od dolaska Vladimira Putina na kremaljski tron ubijeno je 7 novinara Novaja Gazete zbog svog novinarskog rada, uključujući prestižna imena Jurija Ščekočikina, Ane Politkovskaje i Anastasije Baburove uz još par desetina novinara drugih medijskih kuća. Advokat Stanislav Merkolov koji je zastupao Politkovskaju je ubijen zajedno sa Baburovom u blizini Kremlja 2009. godine. U blizini Kremlja je stradao i ruski opozicionar i kritičar režima Boris Njemcov

Rusija je jedna od najopasnijih zemalja na svijetu za nezavisne novinare i aktiviste civilnog sektora.  Otvorena kritika i pisanje o kršenjima ljudskih prava, korupciji i organizovanom kriminalu na državnom nivou je koštala desetine života, a mnogi su ostali bez zdravlja i/ili slobode na dugi vremenski rok. Sa početkom agresije na Ukrajinu 24. februara 2022. situacija za sve slobodoumne ljude je postala još opasnija, a mnogi si spas potražili u inostranstvu. Novaja Gazeta je u martu 2022. morala prestati sa štampanjem, a u aprile iste godine je pokrenuto evropsko izdanje novine u Rigi, Latvija kako bi izbjegli državnu cenzuru i teror u Rusiji. Država je u septembru prošle godine i zvanično uskratila dozvolu za štampu dok je pristup portalu blokiran. Glavni urednik novina  Dmitrij Muratov je samo pola godine ranije, oktobra 2021. godine  dobio Nobelovu nagradu za mir zbog borbe za očuvanje slobode govora i mišljenja u Rusiji. Od dolaska Vladimira Putina na kremaljski tron ubijeno je 7 novinara Novaja Gazete zbog svog novinarskog rada, uključujući prestižna imena Jurija Ščekočikina, Ane Politkovskaje i Anastasije Baburove uz još par desetina novinara drugih medijskih kuća. Advokat Stanislav Merkolov koji je zastupao Politkovskaju je ubijen zajedno sa Baburovom u blizini Kremlja 2009. godine. U blizini Kremlja je stradao i ruski opozicionar i kritičar režima Boris Njemcov.

Nisu samo stradali ruski državljani, a ubijanja su počela znatno prije Putinove intronizacije. Glavni urednik ruskog izdanja magazina Forbs Amerikanac ruskog porijekla Pol Klebnikov je ubijen 2004. godine zbog pisanja o ruskim oligarsima i organizovanom kriminalu. Anatolij Levin-Utkin je ubijen avgusta 1998. godine tako što mu je u liftu smrskana lobanja metalnom šipkom.  Levin-Utkin je bio zamjenik glavnog urednika nedjeljnika Juridičeski Petersburg Segodnja. Nedjelju dana prije toga su objavljena dva istraživačka izvještaja o velikim neregularnostima u carinskim i obavještajnim službama uključujući i tvrdnje da je potpukovnik Federalne službe bezbjednosti (FSB) Vladimir Putin postavljen za direktora FSB-a mimo internih pravila te špijunske organizacije. Levin-Utkin je radio i na trećem tekstu u seriji istraživanja koja se bavila navodima o Putinovom učešću u koruptivnim aferama dok je radio za gradske vlasti Sankt Petersburga. Još jedan novinar  – Artjom Borovik, koji se zanimao za Putinovu, navodno prekrečenu biografiju prije nego što je postao predsjednik, je nastradao u avionskoj nesreći pod sumnjivim okolnostima. Samo tri dana prije nego je trebala biti objavljena priča o Putinovom djetinjstvu u Gruziji, koja protivurječi zvaničnom narativu. Borovik je takođe istraživao seriju bombaških napada u Moskvi i drugim gradovima 1999. i u kojima je stradalo preko 300 civila a povrijeđeno preko 1700. Za napade su zvanično optuženi čečenski teroristi koji su operisali iz, do tada, de fakto samostalne Čečenije. Međutim, postojalo je i puno tvrdnji da su postavljene bombe bile djelo FSB-a kojim je rukovodio Putin i koje su bile povod za Drugi čečenski rat i ponovno potčinjavanje čečenskog naroda moskovskoj vlasti. Bivši agent Aleksandar Litvinenko koji je optužio Putina za bombaške napade i namjerno ubijanje ruskih civila i sam je ubijen od strane FSB-ovih agenata u Engleskoj 2006. godine, kako je ustanovio tamošnji sud, tako što mu je sipan radioaktivni polonijum u čaj. Zvanična Moskva je negirala sve navode.

Preostali slobodomisleći novinari u Rusiji moraju i te kako paziti šta pišu. Ono što vlasti zovu  “diskreditacija ruskih oružanih snaga” može donijeti 5 godina zatvora, dok za širenje “lažnih informacija” o armiji i njenim aktivnostima može rezultirati robijom do 15 godina.

Ivan Safronov je bio veoma cijenjen novinar Komersanta (vlasništvo centralnoazijskog oligarha bliskog Kremlju Ališera Usmanova) koji je 2020. godine, nakon što je postao savjetnik šefa Roskosmosa Dmitrija Rogozina, uhapšen i optužen za špijunažu zbog izvještavanja o onome za što je tvrdio da je bila javno dostupna informacija. U septembru prošle godine osuđen je na 22 godine zatvora sa maksimalnim obezbjeđenjem. U roku od nekoliko dana od izricanja presude, urednički tim Komersanta preduzeo je hrabru akciju da objavi protestno pismo u znak podrške svom bivšem kolegi, rizikujući i sam gnjev Kremlja.

U julu je istraživačka novinarka Novaja Gazete i aktivista ljudskih prava Elena Milašina napadnuta  pred čečenskim sudom na kome je trebala prisustvovati saslušanju. Brutalno je premlaćena, obrijana joj je glava i posuta je antiseptičkom zelenom bojom. Slike su obišle svijet i izazvale oštre osude. Kremlj je opet negirao da ima bilo kakve veze sa tim incidentom.

Postoji još  hrabrh. Na pres-konferenciji s ruskim predsjednikom u julu 2023. nakon samita Rusija-Afrika, specijalni dopisnik Komersanta Andrej Kolesnikov bio je jedini novinar koji je Putinu postavio direktno pitanje o nedavnim hapšenjima pojedinaca koji su govorili o ratu. “Ljudi se hapse zbog izgovorenih ili napisanih riječi. Je li to normalno? Hvala Bogu, nismo u 1937. godini… ili je možda, kako neki misle, 1937.?” upitao je Kolesnikov. Godina 1937. je bila vrhunac Staljinovog terora, kada su stotine hiljada nevinih ljudi pogubljene ili zatvorene jer su bili domaći “subverzivni elementi i izdajnici”. Putin je odgovorio da smo “u 2023. godini, a Ruska Federacija je u stanju oružanog sukoba sa susjedom” i da “misli da treba imati određeni odnos prema onim ljudima koji nam nanose štetu unutar zemlje”.

U martu 2023., dopisnik američkog Wall Street Journal/-a (WSJ) Evan Gerškovič uhapšen je pod optužbom za špijunažu i već je proveo više od 100 dana u zatvoru čekajući početak suđenja zbog kojeg bi mogao biti osuđen na doživotnu kaznu. Gerškovič i njegova redakcija oštro negiraju navode optužnice. Američki predsjednik Džozef Bajden izjavio je sredinom jula da Bijela kuća aktivno radi na sporazumu o razmjeni zatvorenika. Nedavno su se pojavile informacije da bi Putin mogao biti zainteresiran za razmjenu, ali da za Gerškoviča i bivšeg marinca Pola Vilana sa svoje strane traži puštanje plaćenog ubice Vadima Krasikova koji je u ime FSB-a ubio čečenskog pobunjenika i gruzijskog državljanina Zemlikana Kangošvilija u Berlinu 2019. godine. Kangošvilija je Moskva sumnjičila za organizaciju napada u Rusiji ali su mu njemčke vlasti pružile utočište iako mu je odbijen zahtjev za azil. Inače, Rusija je od 2006. god. legalizirala tajne operacije izvan zemlje koje takođe uključuju obračun na bilo koji način sa onima koji se smatraju neprijateljima režima.

Ruski aktivisti i novinari imaju probleme i izvan granica Rusije i vazalne Bjelorusije. Reporteri bez granica (RSF) su oštro osudili srpsko hapšenje Nataše Tiškevič, bivše kourednice ruskih studentskih novina DOXA.  Nakon što je prošle godine pobjegla iz Rusije, kako bi izbjegla namještenu kaznu od dvije godine prisilnog rada. Ona je objavila video o metodama zastrašivanja snaga sigurnosti prema studentima i aktivistima koji su protestvovali zbog tretmana ruskog opozicionara Alekseja Navaljnog koji je osuđen po raznim osnovama i izdržava kaznu u kažnjeničkoj koloniji iz koje vjerovatno neće izaći za Putinova života. Tiškevič je našla utočište u Njemačkoj. Kako nije imala vizu u privremenom putnom dokumentu koji su joj izdale njemačke vlasti, srbijanska policija ju je držala skoro dva dana na beogradskom aerodromu nakon što je tamo sletjela 7. avgusta. Iako se takve vize dobijaju odmah na dolasku uz plaćanje takse ,to nije bio slučaj i sa ovom Ruskinjom. Šef odjela RSF-a za EU-Balkan Pavol Sazal je ovaj postupak vlasti označio kao dodvoravanje Kremlju. Na kraju je Tiškevička ipak vraćena na Maltu odakle je doletjela u Srbiju, umjesto da bude izručena Moskvi. Ruske vlasti su izdale nalog za njeno hapšenje u novembru 2022.

Nataša nije jedina antirežimska Ruskinja koja je imala problem u Srbiji. Rusko demokratsko društvo (RDD), organizacija koja u Srbiji okuplja ruske antiratne aktiviste, saopštilo je na društvenim mrežama krajem jula da je jednom od osnivača i aktivisti Volodimiru Volohonskom, odbijen zahtev za produženje boravka u Srbiji. Naime, uručeno mu je rješenje policije za strance kojim se odbija njegov zahtjev za produženje privremenog boravka po osnovu zapošljenja uz obrazloženje da se BIA 29. maja 2023. izjasnila da “postoje bezbednosne smetnje da se produži boravak”. Prema pisanju srpske Nova.rs, pripadnici ruske političke opozicije su pod prismotrom srpskih obavještajnih službi koji podatke dijele za Moskvom. Sadašnji šef Bezbedonosno informativne agencije (BIA) Aleksandar Vulin je nedavno stavljen na crnu listu američkog Ministarstva finansija zbog omogućavanja malignog ruskog uticaja, ali i bavljenja organizovanim kriminalom i trgovinom narkotika. U Srbiji je Vulin, koji je ranio bio i ministar policije i ministar vojske,  često optuživan za korupciju koju je uvijek negirao

Jovo MARTINOVIĆ

Komentari

Ruska Uprava za civilno vazduhoplovstvo potvrdila da su Jevgenije Prigožin  i Dimitrije Utkin  bili u srušenom avionu.  Vijest je kratko objavljena na državnim Prvom kanalu i Rosija 1 bez komentara

U srijedu veče su sve svjetske agencije objavile da se u Tverskoj oblasti Rusije srušio privatni avion koji je letio iz Moskve za Sankt Petersburg. Poginulo je svih 7 putnika i 3 člana posade. Na manifestu putnika je bilo ime Jevgenija Prigožina, vlasnika Privatne vojne kompanije Vagner (PMC Wagner) i Dmitrija Utkina, jednog od njenih osnivača.  Kasnije je ruska Uprava za civilno vazduhoplovstvo potvrdila da su obojica bili u avionu i da je „pokrenuta istraga povodom pada aviona“.

Nalog Grey Zone (Siva zona) na Telegram kanalu povezan s Wagnerom, potvrdio je pogibiju napisavši da je „, ruski heroj i istinski domoljub Jevgenij Viktorovič Prigožin umro  od posljedica djelovanja izdajnika Rusije“. Vijest je kratko objavljena na državnim Prvom kanalu i Rosija 1 bez komentara.

Ejdrien Votson, glasnogovornica američkog Nacionalnog savjeta za bezbjednost (NSC) je kratko rekala da „  to neće biti iznenadjenje za nas.”. Prigožinova smrt dolazi dva mjeseca nakon jednodnevne pobune njegove paravojske koja je  uzdrmala  Putinov režim.  Nakon okončanja pobune uveliko se spekulisalo koliko će Putin dopustiti Prigožinu da poživi.

Tri dana prije pobune Prigožin je objavio govor na Wagnerovom Telegram kanalu u kojem je teško optužio rusko vojno i političko rukovodstvo (izbjegavajući direktno optužiti Putina) za nekompetentnost, korupciju i  laži. Tada je prvi put objavio da je „laž da je rat izbio zbog zaštite Rusa i potrebe za demilitarizacijom i denacifikacijom Ukrajine“ već da je rat „trebao jednom broju ološi zarad svog trijumfa i pokazivanja snage armije i da Šojgu (ministar odbrane) postane Maršal“. Putinovoj administraciji i oligarsima „čiji mozak je bolestan“ rat je  trebao da „razgrabe materijalne resurse (Ukrajine) i podijele ih, u Donbasu su se dobro nakrali ali su htjeli još“. Iznio je frapantne podatke o masovnim pogibijama u ruskim redovima i nemaru prema ljudskim životima rekavši da je „umjesto jednog vojnika ginulo 10 zbog haosa“. Napomenuo je da je u bitki za Bahmut izgubio i 28 hiljada svojih boraca (mahom oslobođenih kriminalaca iz zatvora). Prigožin je kazao i da su ruski  izvještaji o uspjesima na ratištu „totalna laž“.

U petak 23. juna je stvar kulminirala  zauzimanjem Rostova na jugu Rusije koji je glavna logistička baza za agresiju na Ukrajinu. Vagnerovci su tražili smjenu Gerasimova i Šojgua optužujući ih da su namjerno bombardovali položaje Wagnera uzrokujući  brojne pogibije i ranjavanja. Konvoj Prigovih trupa se istog dana uputio prema Moskvi auto putem. Vagnerovci su, nakon pokušaja djelova ruske avijacije da ih napadnu, oborili 6 ratnih helikoptera i komandni avion Iljušin-22. Stradalo je 39 pilota i članova posade.

Operacija je zaustavljena nakon posredovanja bjeloruskog predsjednika Aleksandra Lukašenka uz garancije Kremlja Prigožinu i njegovima da neće krivično odgovarati zbog pobune. Lukašenko je najavio da će Prigožin i njemu lojalni paramilitarci biti premješteni u Bjelorusiju. Prigožin je ipak ostao u Rusiji.

Dva dana prije pogibije je objavljen na Telegramu jedini snimak Prigožina nakon junske pobune. Reuters nije uspio locirati ili potvrditi datum videa dok su Prigožinovi komentari i postovi na provagnerovim kanalima upućivali da je snimano u Africi. „ PMC Wagner čini Rusiju još većom na svim kontinentima, a Afriku – slobodnijom. Pravda i sreća – za afričke ljude, zagorčavamo život ISIL-u i Al-Kaidi i drugim banditima”, napisao je Prigožin uz video.

Za razliku od direktora Todora (Bogdan Diklić) koji se u filmu U ime naroda vratio sa službenog puta u afričku Kinšasu (tj. iz zatvora) osim Prigožina se iz Kinšase   neće vratiti ni  Genadij Lopirev koji je 2017, osuđen na 10 godina zatvora zbog navodnog podmićivanja, što je negirao. Lopirev je nadzirao izgradnju Putinove palate na Crnom moru koja je koštala poreske obveznike preko milijardu eura. U ponedjeljak se „iznenada razbolio“ a u srijedu je objavljena njegova smrt.

Kremlj se do sada nije oglašavao o pogibiji Prigožina. Cinici ukazuju na to kako je Kremlj ipak održao riječ – Prigožin nije krivično odgovarao. Teško je povjerovati da bi suđenje prijalo vlastima nakon utamničenja glavnog opozicionara Alekseja Navaljnog. KGB recept je efikasniji.

General ruske avijacije i nekadašnji komandant invazionih trupa u Ukrajini Sergej Surovikin je smijenjen sa položaja u srijedu. Po brojnim izvještajima on je „u Kinšasi“ još od Prigožinove pobune za koju je navodno znao i podržao.

Jovo MARTINOVIĆ

Komentari