Monitor donosi izvode iz knjige Gusarska republika Ulcinj, publiciste i novinara Mustafa Canke, u kojoj su sabrane priče o znamenitom gusarskom gradu i ratnicima koji su stvarali sopstvenu istoriju preko dva vijeka

Venecija je odmah nakon sklapanja mira 1699. godine obnovila svoju trgovinu i plovidbu na Istoku. Ali, u 18. vijeku Mlečani su sve slabiji i više ne predstavljaju onu pomorsku velesilu iz ranijih stoljeća. Trst i riječki bazen ugrožavaju Veneciju, koja više nema snage da se odupre borbi za prevlast na Jadranu. Uz Engleze, tu su sada i novi akteri: Francuzi, Holanđani, Austrijanci i Rusi.

To posebno pogađa Bokelje. Iz niza razloga (prvi pomorski susjed, jeftini proizvodi, privredna komplementarnost) Albanija je bila glavno izvozno područje za Boku. Kad je riječ o skrobnoj hrani, žitaricama i varivu, Albanija je u bukvalnom smislu ishranjivala Boku. Iako je još bjesnio Morejski rat, Bokelji su u martu 1695. godine preuzimali pšenicu u Ulcinju i Baru. Dozvolu su imali Stijepo Davidović iz Paštrovića i Luka Medin iz Budve.

Kotorani su u Albaniju išli radi snabdijevanja svog življa, Peraštani, Budvani i Paštrovići su to činili zbog trgovine. Svi su oni tvrdili da ne mogu živjeti bez trgovanja sa Albanijom. Kupovano je gotovim srebrnim novcem, mletačkom ili dubrovačkom monetom, rijetko zamjenom robe za robu.

Krajem 17. vijeka ulcinjsko brodarstvo se sastojalo od svega 16 do 20 barki, jer je djelimično bilo uništeno tokom Prvog morejskog rata. Međutim, poslije toga, veoma brzo je ojačalo. Prevozeći so i žito, iako s malom flotom, Ulcinjani se bogate. Začuđujuće lako grade i kupuju nove brodove, uspostavljaju nove veze i povećavaju obim svog poslovanja. Već početkom 18. vijeka imaju preko stotinu brodova nosivosti između 60 i 120 tona i praktično preuzimaju svu trgovinu iz albanskog primorja.

I odmah nastavljaju sa gusarenjem. Kod obala Valone, u ljeto 1699. godine jedna ulcinjska galeota zarobila je brod francuskog kapetana Danijela Ina.

Francuska se krajem 17. vijeka ugnijezdila u albanskim lukama i tu razvila snažnu pomorsku trgovinu. Slijedile su je Holandija i Engleska, što je ugrožavalo trgovinu ostalih zemalja. Te države su početne kapitale za izgradnju kolonijalnih imperija stekle upravo poslujući na istočnom Sredozemlju. Francuska trgovačka ekspanzija na Balkanu označena je otvaranjem niza konzulata u jadranskim lukama, čiji je glavni zadatak bio da se izvoz iz Albanije, prije svega žita, preusmjeri na luku Marsej.

Najviše stranih konzula sjedjelo je u luci Drač. Bili su tu francuski, engleski, holandski, austrijski i dubrovački trgovački predstavnici, pa je trgovina bilježila visoke stope rasta.

Gubici koje su prouzrokovali ulcinjski gusari imali su značajnu ulogu u postepenom slabljenju moći Venecije. Pod njenim snažnim pritiskom Porta je u avgustu 1706. godine odredila ulcinjskog kapetana Mustafu Mučoćera da na čelu jedinice od 160 ljudi, sa platom od 60 aspri dnevno, štiti albansko primorje od Ulcinja do Valone od sjevernoafričkih ili bilo kojih drugih gusara. Ali, mletački konzul u Draču kaže da u to ne treba vjerovati uzimajući u obzir „nevjernu prirodu Ulcinjana, koji zaslužuju da se osude hiljadu puta svakog dana“.

Generalni providur Đakomo da Riva piše 1706. godine da je očigledan veoma brzi uspon pomorstva kod Ulcinjana: oni sigurno već imaju 120 brodova od po 350 stara nosivosti. „Plovidba Ulcinjana je sve jača i oni svakoga dana povećavaju svoje brodove po kvantitetu i kvalitetu“, piše iste te godine mletački konzul u Draču.

Samo godinu kasnije, uznemiren fantastičnim napretkom Ulcinjana, on predlaže da se ,,dračka luka nekako zatvori, pa neka propadnu Ulcinjani“. „Sada je svako u Ulcinju pošao na more, a polako se uče i oni iz njihovog susjedstva koji se time nikada nijesu ranije bavili“, navodi konzul u izvještaju Senatu 30. jula 1709. godine. U Veneciji se dodaje da su se Ulcinjani, koji su se u prošlosti posvetili ,,primjeni pluga i malo gusarstvu, odjednom zaljubili u more, u posao i u profit”, da imaju 300 brodova od kojih je stotinjak relativno velikih, s kapacitetom između 1.000 i 2.000 bušela (65-130 tona).

U isto vrijeme dubrovački vicekonzul u Draču, Pasarević, javlja da svi trgovci koji stignu u tu luku svoju robu daju na ulcinjske brodove, pa dubrovački pomorci ne mogu doći do posla.

Kako bi obuzdali Ulcinjane Mlečani (1710., pa 1712. i 1713. godine) traže od sultana spaljivanje gusarskih brodova, ali su njihovi zahtjevi odbijeni. Iz Istanbula su mletačkom bailu odgovorili da su ulcinjske lađe pogranične oružane snage Osmanske države.

Krajem 1711. godine u svom izvještaju mletačkoj vladi komandant Jadranskog mora Marin Kapelo tvrdi da je uhvaćeni gusarski brod, jedna od dvije najveće koje su imali Ulcinjani, sa sedamnaest klupa ,,naoružan sa dva topa (potriere), jednim gvozdenim topčićem, sa 102 člana posade i jednim robom koji im je služio kao vodič”.

U proljeće naredne godine Kapelo je saopštio da je napao i potopio ulcinjski komandni brod, odnosno veliku galeotu, na kojoj je bilo 17 članova posade.

Neposredno nakon toga na Jadranu je nađen jedan brod sa razapetim jedrima i vezanim kormilom, sa četiri ubijena čovjeka. Brod se bio uputio ka Veneciji sa teretom vina, gdje pretpostavljaju da su ovaj zločin počinili Ulcinjani.

Francuski ambasador u Veneciji Fremon izvještava početkom septembra 1712. godine da su Ulcinjani naoružali 11 brodova od kojih svaki ima posadu od oko 150 ljudi. Nakon toga i Austro-Ugarska šalje nekoliko brodova da se bore protiv ulcinjskih gusara, a tu su uz mletačke i pet galija Napuljskog kraljevstva.

U oktobru 1711. godine jedna mletačka galija iz sastava eskadre, koja je plovila prema Livornu, prateći nekoliko trgovačkih brodova, zarobila je jednu galeotu sa stotinak Ulcinjana, koje su okovali u lance. U Veneciji je javljeno da je tom prilikom oslobođeno mnogo hrišćana koji su se na brodu nalazili kao roblje.

Godinu kasnije Ulcinjani su oteli neku mletačku barku, pa je iz Istanbula u februaru u Ulcinj stigao kapidži-baša da ispita stanje i „napokon riješi pitanje od tolike važnosti“.

U proljeće 1712. godine sedam ulcinjskih galeota krstarilo je po Jadranu. U maju su opljačkali gradove Armeri i Terranova, gdje su zarobljene 32 osobe. Generalni providur Anđelo Emo naložio je stanovnicima dalmatinskih ostrva da organizuju noćne straže zbog upada ulcinjskih gusara.

Francuski konzul u Veneciji navodi da ove akcije Ulcinjana izazivaju naročiti strah u onim djelovima Papske države koji se nalaze na obali mora, tako da su tamošnji stanovnici danonoćno na oprezu kako bi ih spriječili u iskrcavanju na kopno. Sultan je 1. juna 1712. godine izdao novi ferman o zabrani gusarenja.

No, ni te ni godinu kasnije Venecija nije uspjela u naporima da privoli Turke da spale ulcinjske lađe. Samo u tom periodu oni su na moru imali 11 brodova od kojih je svaki imao posadu sa 150 ljudi i bili su pod komandom snažnog i odlučnog gusara (forte e risoluto corsaro) Ali Korze.

U ljeto 1714. godine ulcinjski gusari su mnogo operisali na teritoriji Napuljskog kraljevstva. U Kalabriji su zarobili više od 300 ljudi. Napali su i jedan napuljski brod na kome je u Bakru bilo ukrcano 43 oficira i sedam španskih vojnika. Dvojicu od ovih oficira su ubili, a ostale su odveli kao roblje skupa sa vojnicima, sedam mornara, četiri žene i jednim djetetom. Nešto kasnije iskrcali su se na obalu Lećea gdje su zarobili tridesetak osoba. ,,Ulcinjani ne nailaze na nikakav otpor na Jadranu“, rezignirano je pisao vladi u Parizu francuski konzul  u Veneciji L Blan.

(Nastaviće se)

Monitor donosi izvode iz knjige Gusarska republika Ulcinj, publiciste i novinara Mustafa Canke, u kojoj su sabrane priče o znamenitom gusarskom gradu i ratnicima koji su stvarali sopstvenu istoriju preko dva vijeka

Svi pokušaji Mlečana u Prvom morejskom ratu da flotom onemoguće Ulcinjane bili su neuspješni, pa je Venecija odlučila da napadne i zauzme Ulcinj „to gusarsko uporište koje ugrožava slobodnu plovidbu južnim Jadranom“.

Mletačka flota, pod komandom generalnog providura Danijela Dolfina, osvanula je ispred grada u rano jutro 9. avgusta 1696. godine. U opsadi je učestvovalo oko 12.000 vojnika, od toga pet hiljada Morlaka sa područja Zadra. Predgrađe Ulcinja imalo je oko hiljadu stanovnika, pa su se Morlaci i ostale mletačke čete dale odmah na pustošenje varoši i paljenje kuća. „Za nekoliko časova bio je pretvoren u pepeo trud toliko vremena, a sve građevine u ruševine i pustoš“, bilježe mletački izvori. Oni takođe navode da je odbranom grada rukovodio “gusarski kralj“ Hajdar Karamindžoja. U borbama se posebno istakao i njegov brat Mustafa.

Braniocima je 22. avgusta stigla pomoć: osam hiljada ljudi iz Albanije, Podgorice, Bara i Krajine koje su predvodili braća Omer-paša i Ali-paša, sinovi Sulejman-paše skadarskog. Sjutradan su ih Morlaci odbili od mletačkih rovova, dok je artiljerija nastavila da bombarduje tvrđavu. Iz južne Albanije je 26. avgusta stiglo još 2.000 vojnika. Zatrpavani neprekidnom kišom granata i metaka i neprestano napadani od strane Morlaka branioci su se, uz velike gubitke, povukli. U tvrđavu je upućen jedan zarobljenik da opsjednutima saopšti da se nikakvoj pomoći više ne mogu nadati. Njihova poruka je, međutim, glasila da će se boriti do posljednjeg daha. Mlečani su kasnije navodili da “čak i onda kada su padali zidovi, njihova junačka srca nijesu posustajala”.

Trećeg septembra propao je i posljednji pokušaj Mlečana da se domognu tvrđave, a dva dana kasnije, u srijedu, 5. septembra, nakon 26 dana opsade, mletačka vojska se ukrcala na brodove i pokuđeno vratila u Boku.

Sam Ulcinj je teško stradao; utvrđenje je bilo jako oštećeno, kuće srušene, predgrađe sravnjeno sa zemljom, a okolina grada opljačkana. U pristaništu su zapaljeni jedna tartana i galeota, kao i nekoliko barki. No, nije bio uhvaćen nijedan gusar, jer se većina njihovih brodova sklonila u Bojanu. U tom je napadu 50 mletačkih vojnika poginulo, a stotinu ih je ranjeno. Ova avantura je Mlečane koštala 15.350 dukata.

Pokušavajući da opravdaju čitavu akciju i utrošena materijalna i finansijska sredstva, njihovi izvjestioci su saopštavali da je trgovačka flota Ulcinjana nakon ovog napada spala na dvadesetak barki male nosivosti.

Napominjući da se nikada nije susreo sa jednom ovako teškom i delikatnom situacijom i sa tako odlučnim braniocima, Dolfin konstatuje: „Ulcinj nije osvojen, ali, ako je glavni cilj pokušaja bio da se kazni drskost i smjelost ovih gusara, može se reći da je pokušaj uspio”. „Bilo je zapisano da se ovako desi“, zaključuje mletački generalni providur.

Inače, tokom ove opsade Ulcinja bilježi se jedna emotivna epizoda. Kaduna Fatima napisala je svom bratu, Sulejman-paši Bušatliji, iz opkoljenog Starog grada, u jeku najjačih napada, pismo sljedeće sadržine:

„Gospodine moj, gospodaru moj! Molim Vas i preklinjem da razmislite o onome na što smo spali. Naš kraj bio je toliko godina čist i bez ikakvih neprilika. Ovi neprijatelji kojih ima samo tri-četiri hiljade upropastiće toliko jadnih siromašnih sljedbenika poslanika Muhameda, mir neka je na njega i njegovu časnu porodicu.

Zaboravi na loš postupak nekih Ulcinjana prema tebi, jer će njima Bog suditi na Dan strašnoga suda.

Bože moj, pomozi i Vi, gospodine i gospodaru moj, dođite, ovo je dan za pomoć! Molim vas, ne slušajte riječi i savjete prevrtljivaca koji ne žele dobro ovima i govore Vam da ih ne pomognete!

Brate moj, stećićeš beskrajne zasluge kod Boga Milostivog i ljudi ako pritekneš u pomoć.”

Ulcinjani su u toj bici imali za saveznike pleme Hoti. Zbog iskazanog herojstva, skadarski paša je odlučio da Hoti ubuduće imaju prednost nad svim plemenima sjeverne Albanije.

U Veneciji se tvrdilo da je odmah nakon ovog napada sultan Mustafa II poslao Ulcinjanima 2.700 zlatnih cekina da obnove flotu kako bi ponovo bili u stanju da kontrolišu i brane albansku obalu.

Osmanska imperija je 7. februara 1699. godine potpisala „vječni mir“ sa Republikom sv. Marka i pristupila obnavljanju razrušenih zidina ulcinjskog Starog grada. Nakon svakog rata Turci su kretali u opravke utvrđenja i dopremali bolje naoružanje. Znali su cijeniti važnost Ulcinja kao pomorske baze i njegove odvažne žitelje. To je bilo još značajnije nakon pada Herceg-Novog. Takva politika pokazala se promišljenom, jer je samo 15 godina kasnije (1714.) počeo novi rat.

Nakon Prvog morejskog rata Ulcinjani su nastojali da preuzmu sav izvoz iz albanskih luka i potisnu Bokelje, Francuze i sve ostale trgovce. Mletački konzul u Draču Pjetro Roza piše 1706. godine da Ulcinjani imaju 200 brodova, a da se taj broj povećava zato što oni kupuju ili u svom brodogradilištu grade nove brodove. Zato konzul strahuje i navodi da će oni biti još opasniji ukoliko se ne preduzmu mjere protiv njih. U te mjere Roza predlaže i hitno rušenje Ulcinja kao “gnijezda nečasnih hajduka”. Ponadali su se da će 1711. godine, kada je došlo do velikog crnogorskog pokreta protiv Turaka, iniciranog od Rusa, u tom opštem metežu, nekako stradati i Ulcinj.

Ulcinjani su se 1714. godine žalili Visokoj Porti protiv Mlečana koji su ometali njihovu plovidbu pod izgovorom da progone gusare. Sultan je krajem te godine odlučio poslati u Veneciju svoje predstavnike koji su upitali mletačke zvaničnike zašto napadaju Ulcinjane kada znaju da su pod zaštitom padišaha. Upravo su žalbe Ulcinjana bile jedan od uzroka posljednjeg osmansko-turskog rata koji je vođen od 1714. do 1718. godine.

Mlečani su bili ohrabreni uspjehom oko Krfa i austrijskih trupa pod komandom Eugena Savojskog u unutrašnjosti Balkana, pa su krenuli u posljednji pokušaj povrata nekadašnjih posjeda na južnom Jadranu. I njihov konzul u Draču je 1716. godine ponovo pozvao Senat da preduzme oštre mjere kako bi se smanjila opasnost od sve snažnije ulcinjske flote. Podrška je stigla i od Svete stolice. Da se osvoje Ulcinj i Bar predlagao je i papa Klement XI, porijeklom Albanac, i austrijski car Karlo VI.

Mletački komandant Dalmacije Alvize Močenigo je u ljeto 1717. godine razmatrao koju od „čvrstih luka Albanije“ da napadne: Ulcinj, Drač, Valonu, Lješ ili Bar. Odlučio se za posljednju, jer je najbliža granici Budve i Paštrovića. Ali, opsada koja je izvršena od 16. do 22. oktobra, nije urodila plodom zbog malih snaga mletačke vojske. Mlečići su doživjeli težak poraz zbog aktivne pomoći skadarskog sandžakbega Begolija.

Pripremajući se novi desant na Ulcinj mletački dužd Đovani Kornaro je 9. aprila 1718. godine donio dekret kojim se dva broda, „Sv. Marko“ i „Sv. Todor“, određuju da progone ulcinjske gusare po Jadranu.

Sa flotom od ukupno 200 brodova i oko 11.000 vojnika najpoznatiji mletački komandanti, admiral Andrea Pizani, maršal Matej Šulemberg i generalni providur Močenigo, su iz Herceg-Novog stigli pred Ulcinj 23. jula 1718. godine, samo dva dana nakon što je potpisan mirovni ugovor u Požarevcu. Dalmatinci su zauzeli neke položaje u okolini grada, a mletačka vojska, kojoj su u pomoć pritekli Crnogorci na čelu sa vladikom Danilom, je opkolila tvrđavu. Grad je branilo manje od 2.000 ljudi, pa je ubrzo iz Skadra pristiglo oko 7.000 ljudi.

Krajem jula mletački Senat je obaviješten da je mir uglavljen, pa je izdata naredba da se obustave neprijateljstva. No, mletački komandanti na terenu su smatrali pitanjem časti da uspješno okončaju ovu operaciju. „Jer takav poduhvat bi donio slavu vojsci i čitavo hrišćanstvo ga želi i očekuje“, pisali su oni.

Činilo se da će u tome uspjeti, i pored velike hrabrosti branilaca. Ali, oni su dobili podršku odakle se nijesu nadali. Naime, u odbrani Ulcinja učestvovale su čete derviša, među kojima su bili i šejh Sulejman Adžize Baba (nazvan Drugi veliki učitelj, derviškog reda saadi) i Mehmet-paša iz Đakovice. Njima je došlo otkrovenje (kešf) da će naredni dan biti veliko nevrijeme i da će se mletačko brodovlje povući, a da kopnenu vojsku na Suki treba iznenaditi napadom u ranu zoru.

I zaista, silna oluja s punentom se podigla u noći između četvrtka i petka, 4. avgusta. Mletačka flota je teško stradala. Propadoše 14 venecijanskih galijica, 20 tartana, dvije peote i sve malene barke. U ruke branilaca pali su 61 veliki i mali top. Po mletačkim izvorima, branioci su imali 1.300 vojnika ubijenih u borbama. Ukupna šteta koju su u tom ratu mletačkim podanicima nanijeli Ulcinjani procjenjivala se na 100.000 cekina.

Kao odšteta za krv ubijenih, razorene kuće u Kaljaji i u Varoši, te posiječene masline, dogovoreno je da se, kao zalog, zadrže dvoje odabranih Mlečića, a da se ostali upute u njihovu domovinu. Sve ratne operacije okončane su 11. avgusta.

(Nastaviće se)

Monitor donosi izvode iz knjige Gusarska republika Ulcinj, publiciste i novinara Mustafa Canke, u kojoj su sabrane priče o znamenitom gusarskom gradu i ratnicima koji su stvarali sopstvenu istoriju preko dva vijeka

TXT: Za borbu protiv Ulcinjana angažovani su tokom ovog rata i hajduci. Tri peraške fuste i više hajdučkih gaeta i feluka sa harambašama su 27. aprila 1686. godine krenule da kontrolišu područje od Boke do Bojane. Imali su zadatak da prikupljaju obavještenja o gusarima i da ih gone i uništavaju. Čete hajduka su bile ukrcavane i kao pojačanja na trgovačkim brodovima. Jedna ulcinjska galeota sa 63 gusara je, nakon nevremena, zarobljena u aprilu 1686. godine kod Dugog otoka. U vatrenom okršaju poginuo je zapovjednik gusarskog broda i još nekoliko gusara, a ostali su se na kraju predali.

Već naredne godine Ulcinjani spremaju osvetu. Napali su Unije i Sušak, a 1688. godine udarili su na neka dalmatinska mjesta i ostrva, i najzad na cijelu istarsku obalu! U Novigradu su opljačkali deset kuća i tri crkve, a u ropstvo odveli 38 mještana, uključujući i gradonačelnika. Godinu kasnije gusarske su lađe na otvorenoj pučini napale veliki broj mletačkih brodova, što znači da je gusarska flota u Ulcinju ne samo obnovljena nego postala jača nego ikad. Mlečani su stoga bili prisiljeni da pošalju kotorskog providura Petra Duoda sa dva ratna broda na ulazu u Jadran.

Pred pad Herceg Novog, 30. septembra 1687. godine, ulcinjski i novski gusari su zajednički napadali brodove, a plijen su dijelili na ravne časti. Ulcinjani su u Novom uvijek mogli naći utočište, a na utvrđenjima tog grada vijorila se ulcinjska zastava.

U vrijeme mletačke opsade Novog (1687. g.) njihove galije su blokirale Ulcinj kako Sulejman-paša ne bi mogao preko tog grada da pošalje pomoć. Novski gusari su svoje djelovanje kasnije nastavili iz Ulcinja, a stotinak izbjeglica je stiglo u Ulcinj.

Gubitkom Herceg-Novog vojno-strateški značaj Ulcinja i Bara za Tursku imperiju postaje još veći. Posebno u vrijeme ratova, Ulcinj je za Osmanlije predstavljao nezamjenljivu silu na Jadranu. Regionalna i centralna vlast stoga preduzimaju niz mjera kojima će ojačati položaj ovih gradova i učiniti efikasnijim njihovu ulogu. Tim prije što Mlečani svim sredstvima nastoje dograbiti ta „gusarska skloništa“.

U 17. vijeku najviše je na glasu bio gusar Ramadan, inače poturčeni Dalmatinac. Ubili su ga Mlečani u avgustu 1673. godine kod Dugog otoka, ali su ga, kako su kasnije pričali ulcinjski gusari, strašno osvetili. Mlečani su izvjestili velikog vezira Ahmeda da je gusario “sa jednom fustom, neobično velikom, izgrađenom u Ulcinju“. Na tom brodu bilo je 100 naoružanih ljudi koji su se satima borili sa galijom mletačkog kapetana Jadrana. Uz Ramadana, poginulo je još 20 gusara, neki su teško ranjeni, kasnije umrli, a ostali su zarobljeni.

Veoma poznati gusari u tom periodu bili su i reis Hasan Čauši i Avdi-aga. Oni su, o svome trošku, opremali fuste i izlazili na more. Avdi-aga je tih godina, na primjer, kod Pontasa zarobio jednu dubrovačku lađu koja je prevozila vino. Dubrovčani su tražili od velikog vezira da se prestane sa razaranjem njihove imovine jer u suprotnom neće sasvim moći da plaćaju harač.

Gusarenjem su se, ali tek sporadično, bavili i Barani. Glavni pravci njihovih akcija bili su Pulja, Kalabrija i mletački gradovi odakle oni, kako svjedoči Čelebija, nikada ne dolaze praznih šaka.

Bilježi se takođe da su mornari sa mletačkih posjeda dolazili da služe na brodovima Ulcinjana i Barana, jer ih je Venecija slabo plaćala.

Mletačka republika je, kada joj se god pružila prilika da bez posljedica udari na Ulcinj ili Bar, ili da ih makar pridobije za zelenim stolom, preduzimala takvu akciju. Pokušala je to i u šestom osmansko-venecijanskom ratu, poznatom kao Kandijski, koji se vodio od 1645. do 1669. godine. Već na početku rata, 1649. godine, Mlečani su neuspješno napali Bar.

Još snažniji napad izvršen je 14 godina kasnije na Ulcinj. Drugog aprila 1663. godine mletačka flota doplovila je u praskozorje ispred Ulcinja i odmah započela iskrcavanje vojske i ratne opreme, što je bilo otežano zbog osjeke. Kada je svanulo, 800 bokeljskih hajduka, Peraštana, Paštrovića i 1.200 plaćenih vojnika su sa dvije strane napali na ulcinjsku varoš (Podgrad), koju su, poslije osmočasovne borbe, osvojili i zapalili. Od požara je nastradalo “300 kuća, nekoliko magazina trgovačke robe, oružja, brodova i jedrenjaka“. Zapaljeno je šest fusta sa 18 klupa. Brodovi su bombardovali tvrđavu, a pokušano je, bez uspjeha, i da se eksplozivom miniraju „vrata od mora“ (južni ulaz u Stari grad). Mlečani su, navodno, bili zadovoljni postignutim, pa su se ubrzo povukli.

U tom ratu Venecija je izgubila Krit, svoje posljednje uporište na Sredozemnom moru. Flota “Krilatog lava” i njihova blagajna je bila znatno osiromašena, baš kao i turska, te je Venecija bila primorana da se nakon dugog, iscrpljujućeg sukoba još više okrene trgovini sa Osmanskom imperijom preko albanskih i dalmatinskih luka. Zato su Mlečići bezuspješno pokušavali da nagovore Portu da im za izgubljeni Krit ustupi svoje stečevine na Jadranu. To im nije uspjelo, a Ulcinjani postaju nezaobilazan faktor na Jadranu.

Duboko potresen stanjem svoje zemlje bailo Morozini je 1680. godine sa bolom pisao: “Kakvo je sada stanje državnih stvari može se bolje opisati suzama nego mastilom, jer uspomena na staru veličinu služi samo mučenju”.

Cijeli taj period je vrijeme prave drame i značajnog opadanja moći i Venecije i Dubrovnika, koji se nikada više neće oporaviti od posljedica katastrofalnog zemljotresa koji je taj grad pogodio 6. aprila 1667. godine. I u Ulcinju je bilo dosta porušenih i oštećenih zgrada, ali ne i ljudskih žrtava.

Nakon turskog poraza pred Bečom, 1683. godine, Mlečani su se ponadali da će se njime okoristiti. Nastojanjem pape Inoćentija XI u Lincu su Austrija, Venecija i Poljska 5. marta 1684. godine formirale „Svetu ligu“. Tako je počeo Prvi morejski rat (sukob za Peloponez, 1684-1699), a, po slovu ugovora između saveznika, Mlečani su mogli da zadrže sve što preotmu od Turaka. Venecija je opremila jako brodovlje pod komandom iskusnog admirala Frančeska Morozinija. Ubrzo je osvojila Santa Mauru, gnijezdo gusara, pa Prevezu, Koronu, Navarin, Modon, Argos, a 1687. godine i dobro utvrđeni Herceg-Novi.

Da se ne bi ponovila slična situacija sultan Sulejman II je iduće godine naredio esnafima u Beratu da odmah priteknu u pomoć primorskim gradovima (Ulcinju, Baru i Lješu) ako to od njih zatraži skadarski sandžakbeg. „U suprotnom, ako se zbog vaše nepažnje ošteti ili ugrozi neki od tih gradova, znajte da ja neću slušati vaša opravdanja i da ćete biti osuđeni za primjer drugima“, poručivao je padišah. U martu 1688. godine on je ponovio da je odbrana tvrđava koje se nalaze u skadarskom sandžaku “jedno od najvažnijih pitanja vjere i države“, kao i da je to izuzetno značajno za njegov lični prestiž kao sultana.

Inače, u vrijeme trajanja Osmanske imperije postojala je dužnost Skadrana da pomažu Ulcinjane i Barane ako su bili ugroženi, a to su radila i malisorska plemena.

Mlečani ne propuštaju nijednu priliku da se dograbe ovih gradova. Kad je početkom 1689. godine Visoka Porta odaslala poslanike u Beč da iznesu uslove za mir, oni su za sebe tražili Ulcinj i Bar.

(Nastaviće se)