Ozbiljno su se zabrinuli neki moji „dijasporični” Crnogorci zbog toga što su u javnosti na tako drastičan način isplivale ozbiljne razlike u crnogorskom državnom vrhu oko uspostavljanja diplomatskih odnosa s Kosovom. Briga im je toliko velika da su me, ničim ozbiljnim izazvani, počeli gurati po svaku cijenu u ono što nijesam. A izvjesno je, nijesam „kremljolog” za unutrašnje odnose u vrhu vladajuće političke ekipe Crne Gore. Zaludu im objašnjavam da u toj ekipi i oko nje nemam nikoga ko bi mi šaptao dvorske tajne. Štaviše, za saznavanje tih tajni nemam nikakvog posebnog interesa, jer me ljudski i profesionalno zanimaju bitnije tajne ovoga i onoga svijeta. Ne vjeruju mi ni kad se pravdam da sve što se čini u političkoj Crnoj Gori mogu analizirati samo na osnovu onoga što kao i svaki drugi gledalac ili čitalac vidim, čujem i pročitam u medijima. Čak sam, bogu hvala, daleko i od podgoričke čaršije, koja – kao i sve čaršije na kugli zemaljskoj – zna sve o svemu, tj. ništa ni o čemu. Isto tako, od kad sam, tamo daleko u 20. vijeku završio studije, u mozak sam „instalirao komandu” za automatsko iskopčavanje i brisanje svih vijesti koje proizvode i šire tzv. terazijski Crnogorci. Tako mi ni njihove dezinformacije ne mogu dodatno iskriviti ono malo neznanja.

Kad vidim da traženo objašnjenje o tome „šta se ovo čini u Crnoj Gori” ne mogu izbjeći, onda potegnem jedno opštepoznato tumačenje. Ne smeta što ono izgleda i zvuči kao da objašnjavam prilike u Nikolinoj kraljevini, a ne u državi koja optira da uđe u evropsko društvo modernih naroda. Previše je tu sličnosti da bi se tumačenje odbacilo zbog toga što počiva na nategnutim analogijama. Nažalost, koliko su neke karakteristike vladajuće političke „elite” istorijski premijerno pokazane u nekadašnjoj nikolajevskoj, toliko se na čemeran način ponavljaju u političkoj „eliti” današnje suverene Crne Gore.

Prva karakteristika je patološka vlastoljubivost koja ne bi prezala da svu Crnu Goru laguma i preda okupatoru, samo da se namiri u beskrajnoj žudnji za vladanjem. Zato se, bez ustezanja i građanskog rafinmana, može i smije reći i ovo: jednom broju političara koji sjede pri samom vrhu crnogorske piramide vlasti ne može se vjerovati da su bezrezervno odani ideji samostalne i slobodne Crne Gore čak ni kad bi „golom guzicom śeli na šporet” da uvjere u suprotno! U njihovu odanost Crnoj Gori može se vjerovati koliko i Nikolinoj vladajućoj „eliti” poslije 1918. godine kada je svakome postalo jasno kako je sramotno izdala Crnu Goru i kralja kojemu se zaklela. I zato, daj svemogući bože da niko moj ne doživi opet tu godinu i ne vidi na što je sve spreman legendarni karakter crnogorski!
Druga karakteristika je crnogorsko prokletstvo kolonijalne svijesti. U hipotalamusima većine vodećih crnogorskih političara, a izgled, držanje i riječi tu odista ne varaju, sadržano je duboko osjećanje inferiornosti prema Srbiji i Beogradu. Zapravo, ugrađen je najstupidniji istorijski mitologem o „izdajstvu srpstva”, o potrebi svoga „žrtvovanja za srpstvo”, o odustajanju od svojih interesa kada su u pitanju „interesi srpstva” etc. Ti me crnogorski političari, a strašno je za Crnu Goru to koliko su visoko pozicionirani na piramidi vlasti, podsjećaju na junake onih holivudskih filmova u kojima se žanrovski miješaju horor i naučna fantastika. To su oni kojima je ugrađen odgovarajući čip, pa u ključnom momentu, vođeni daljinskim upravljačem, treba da počine neko veliko zlo.
Ima li ikoga danas u Crnoj Gori da ozbiljno omete komandne signale što nesmetano putuju od tih upravljača do „čipova”?

Milenko A. PEROVIĆ