Posljednjih dana juna gost emisije ,,Načisto” (TV Vijesti) je bio Nenad Đorđević, razočarani ljevičar, koji se posvetio vlasničko/akademskoj karijeri u Beogradu. Na stranu kontroverznost političke biografije g-dina Đorđevića, uz napomenu da implicirana kontraverznost nema nakanu negativnog ili pozitivnog konteksta. U razgovoru je pomenut podatak koji lokalno predstavlja neobičnu i upućujuću cifru. U svojem sagledavanju stranih direktnih investicija u CG aktuelni profesor bezbjednosti je istakao da je priliv inostranih slobodnih sredstava u prethodnom periodu u našu zemlju bio oko 6,5 milijardi eura. Ako je toliki novac prošao kroz sistem i obogatio pojedince, kako da ti pojedinci u skupu ne čine bogato društvo, nego kubure sa nelikvidnošću ili pokušavaju prizvati državne pare za pokriće sopstvenih greška. Kakav poražavajući podatak o konceptu razvoja iz nametnute agende. Đorđević je precizirao da su u pitanju veliki prilivi posebno od investitora u nekretnine iz Rusije, kao i niza ostalih investitora iz svijeta, a, uspješni se trgovac, spornog julovskog porijekla i profesorsko/vlasničke sadašnjice možda nije prevario, jer se izgovorene velike cifre od strane takvih profila ne iskazuju slučajno ili neprovjereno na javnoj sceni. Sljedećih dana zvanična administracija nije demantovala ovu, trebalo bi da bude, “nepreciznu i netačnu informaciju”. Radi daljnjeg praćenja, potrebno je pretpostaviti da je onih 6.5 milijardi eura vjerovatni bruto priliv. Zvanična statistika prati neto priliv stranih sredstava koja su stigla u finansijski sistem CG, i kada se ovi podaci saberu na nivou prethodne tri godine na pozicijama neto stranih direktnih investicija (60%) i neto ostalih investicija (40%) dobija se agregatno 2.5 milijarde eura. Diskrepanca zvaničnih podataka od individualno saopštenih možda je upravo u definicijama bruto i neto pozicija, kao i pretpostavci da se uvoz finansirao iz drugih sredstava.

Logično i jednostavno se postavljaju sljedeća pitanja: šta napravismo sa tim parama; gdje su pozitivni efekti od tako značajnog priliva kod niza individualaca; i, zašto se o konstruktivnoj repatrijaciji prodate očevine ili sakupljenih sredstava od zgrada, stanova, poslovnih prostora nije promišljalo putem razvojnih nego rasipničkih inicijativa. Pare nisu završile u sistemu, odnosno ako su prošle kroz sistem iz njega su automatski izvučene. Stoga, a analitički prateći ovu hipotezu, posebno deprimiraju neformalni pritisci kojima se već nekoliko mjeseci od države traže pare, a vjerovatno je da su, u većini, pare negdje u inostranstvu, na privatnim računima.

Očigledno je da je odgovornost na nosiocima udarnih javnih funkcija da sprovedu „new deal” Franklina D. Ruzvelta, što bi upućivalo na sprovođenje poteza, odsustnih iz javnosti, kojima bi se nova faza pametnog i opreznog reinvestiranja u kompanije trebala dogovorno finansirati upravo od biznismena koji u dokonosti kafanskih, ličnih “planova” ne žele razmišljati da dovedu ranije izvučene pare u sistem. U brojkama, samo petina razlike onoga što se kao neto cifra nalazi u statističkim pregledima i bruto brojke pomenute od gosta (cca. €800 mil.), ali i manje, rješava sve probleme tekuće likvidnosti unutar našeg sistema i pomaže otpočinjanju ciklusa novih investicija. Tada bi nam MMF bio nepotreban. Hajde da se nadamo da će se u tom eventualnom drugom pokušaju strukturnog i održivog razvoja stvoriti dodatna, nova vrijednost u prozvodnim i ostalim realnim projektima naše nacionalne ekonomije.

Mila KASALICA