Fokusiraćemo se i na Vrhovni i Ustavni sud.  Bavićemo se samo kršenjem najviših pravnih propisa, Ustava i potpisanih i objavljenih međunarodnih ugovora sa sudskom praksom u njihovoj primjeni, koji imaju primat nad našim zakonodavstvom

U prethodnom broju Monitora prezentovane su činjenice o apsurdu da su ključni akteri kontinuiranog urnisanja imovinsko-pravnih interesa Crne Gore Zaštitinik imovinsko-pravnih interesa i provizorijum od državnih “institucija”. U nastavku zaokružujemo prikaz truline sistema i  ključnom ulogom sudstva u tom bestidnom procesu. Fokusiraćemo se na Vrhovni i Ustavni sud.

Ustavni sud Crne Gore nije najviši sud u državi, kako se može čuti i od pravnika, već poseban sud izvan sve tri grane vlasti, uključujući sudsku, koji štiti Ustav i njime garantovane prava i slobode građanina (“na papiru”) na način da svako ima pravo na jednaku zaštitu svojih prava i sloboda.  U konkretnom slučaju, to je pravo građanina na imovinu, koje ne može biti ograničeno niti oduzeto osim u zakonitom postupku i uz naknadu. To garantuju i član 1 Protokola 1 uz Evropsku konvenciju o ljudskim pravima i osnovnim slobodama kao i opšteprihvaćena pravila međunarodnog prava, kao dio pravnog sistema Crne Gore koji imaju primat nad domaćim zakonodavstvom i neposredno se primjenjuju.

Slične garancije su postojale i u SFRJ o čemu je ustanovljena sudska praksa sa Savjetovanja najviših sudova 28. i 29.05.1986. godine, primjenjivana u Crnoj Gori i nakon osamostaljenja, a potvrđena i Pravnim stavom Građanskog odjeljenja Vrhovnog suda Crne Gore, zauzetim 27.06.2012.

Uslijedila je pobjeda DPS – ove Evropske Crne Gore na parlamentarnim izborima 2012. godine i novo prilagođavanje “pravičnog suđenja pred nezavisnim i nepristrasnim sudovima” svih nivoa i vrsta potrebama političkih i njima bliskih centara moći.

Slijedi prikaz u najkraćem, kako se to odvija u dvadesetak politizovanih postupaka Glavnog grada protiv jedne podgoričke porodice, kako Ustavni sud “štiti” Ustav uporedo sa “pravičnošću” sudstva, zaključno sa Vrhovnim sudom, u “dijeljenju pravde” primjenom prava i kako Zaštitinik “profesionalno i odgovorno” štiti imovinsko-pravne interese Crne Gore u konkretnim slučajevima.

Sa učvršćenjem vlasti DPS – ove Evropske Crne Gore na državnom i gradskom nivou, Građansko odjeljenje najvišeg suda u Crnoj Gori je  u apsolutno nepromijenjenim pravnim okolnostima, zauzelo 02.07.2014. godine suprotan pravni stav dotadašnjoj višedecenijskoj sudskoj praksi tog suda i sopstvenom pravnom stavu zauzetom samo dvije godine ranije?! Za potrebe političkih centara moći na vlasti u Državi i Glavnom gradu u sporu sa porodicom kojoj je bez naknade oduzeta imovina, novoustanovljenim pravnim stavom stavljeni su van snage Ustav Crne Gore, međunarodne konvencije i opšteprihvaćeni međunarodni standardi i “uvedena je zastara” kao brana pravu na naknadu. .

Jedan dvadesetdvogodišnji sudski postupak je ekspresno okončan pred redovnim sudovima svih nivoa u samo dvije sljedeće godine nakon prethodnih dvadesetdvije godine opstruiranja od postupajućih sudova i izbjegavanja primjene najviših nacionalnih i međunarodnih propisa i standarda. (Zanimljivo je propratiti napredovanje postupajućih sutkinja dokazanih u opstruiranju postupka.)

I Ustavni sud  je jednako “profesionalno i etično”, stao u zaštitu Ustava. On odbija  29.11.2017. godine ustavnu žalbu bivših vlasnika: „obzirom da je nastupila zastarjelost potraživanja“ iako, ponavljamo, član 58 Ustava jemči pravo svojine i garantuje da niko ne može biti lišen ili ograničen prava svojine, osim uz pravičnu naknadu, kao što to garantuju i međunarodni propisi i standardi koji,  po članu 9 Ustava Crne Gore, imaju primat nad zakonom na koji se pozivaju Ustavni i Vrhovni sud, i neposredno se primjenjuju čak i ako bi bilo mjesta primjeni te, pravnim stavom “instalirane”, zakonske norme za potrebe konkretnog postupka.

Obavljen je naručeni posao za potrebe političkih centara moći koji dominantno određuju sastav Suda  i promjene njegove prakse “za i protiv Ustava”. Pred Evropskim sudom za ljudska prava je iniciran postupak s ovim u vezi a već nakon nekoliko mjeseci Ustavni sud se vraća Ustavu i višedecenijskoj praksi i standardima koji isključuju zastarjelost potraživanja.

Iako se i redovni sudovi u drugim sudskim postupcima vraćaju ustavnim i međunarodnim normama i standardima, u dvadesetak aktuelnih sudskih i upravnih postupaka oštećene porodice kao stranke – to ne važi. Pred Vrhovnim sudom Crne Gore od aprila 2021. godine “stoji na čekanju” odluka po reviziji protiv očigledno nepravilnih i nezakonitih odluka nižestepenih sudova zasnovanih na skandaloznom Pravnom stavu Građanskog odjeljenja tog suda iz 2014. godine. Da li se prikloniti Ustavu, konvencijama i međunarodnim standardima, višedecenijskoj praksi nacionalnih i međunarodnih sudova, sudijskoj etici i integritetu slobodnog i nepristrasnog sudije najvišeg suda u Državi ili naručenom, protivustavnom i nemoralnom Pravnom stavu “najkompetentnijeg” odjeljenja tog najvišeg suda, pitanje je na koje odgovor treba da da odluka po reviziji izjavljenoj od nasljednika bivših vlasnika, preminulih tokom decenija odvijanja postupaka.

Svim postupajućim sudovima u preostalim sudskim postupcima protiv Crne Gore i/ili Glavnog grada Podgorica prezentovani su nepobitni dokazi o činjenicama od presudnog značaja za ishod svakog od tih postupaka. Svi ti dokazi su isprave državnih organa, valjane i falsifikovane, koje je (na insistiranje oštećene stranke) najčešće pribavljao i sudu prezentovao Zaštitnik imovinsko-pravnih interesa Crne Gore, posredstvom svojih zamjenika. Svim tim dokazima se utvrđuje: da za spornu imovinu nikada nikome od pet bivših suvlasnika nije isplaćena naknada na način kako što je to učinjeno u slučajevima nespornog zakonitog izuzimanja drugog dijela imovine istih suvlasnika; da je sudskim vještačenjima po dva sudska vještaka razobličen pokušaj administracije Glavnog grada da kopijom falsifikata fingira navodnu isplatu naknade za dio neplaćenih nepokretnosti; da je, nekoliko godina nakon dokaza da se radi o kopiji (nepostojećeg) falsifikata, administracija Glavnog grada ovjerila i u jednom od predmeta prezentovala sudu ovjerenu kopiju tog falsifikata “da odgovara originalu/izvorniku” iako je nesporno utvrđeno da original falsifikata – ne postoji; da je svaka uknjižba u Područnoj jedinici Uprave za katastar i državnu imovinu u Podgorici u korist Glavnog grada Podgorica, kao i njegovog pravnog prethodnika, bila protivpravna i bez neophodnog dokaza da je bivšim vlasnicima isplaćena naknada za oduzetu imovinu zaključno sa kriminalnom preknjižbom prava svojine jednog knjižnog vlasnika na Glavni grad, 2017. godine, protivno svim činjenicama i svim raspoloživim dokazima; da ne stoji ni jedan od navodnih osnova za upise prava svojine na oduzetim a neplaćenim djelovima nepokretnosti na koje se, pritiješnjena dokazima, pokušava pozivati Uprava za katastar i državnu imovinu; da upravni inspektor Ministarstva javne uprave Zapisnikom o vanrednom inspekcijskom pregledu utvrdi nezakonitost te uknjižbe i naloži otklanjanje pa, kada to organ za poslove katastra ne učini u ostavljenom roku, donese novo rješenje o otklanjanju nezakonitosti u novom roku i, kada se nadležni organ ogluši i o novo rješenje, inspektor “zatvori slučaj” i napusti radno mjesto a ministar ne udostojava oštećenog vlasnika odgovorom ni na jedan od osam njegovih zahtjeva i urgencija za pojašnjenje, i td.

Ove i brojne druge činjenice i dokazi o bezakonju su prezentovane premijerima, nadležnim ministrima finansija i javne uprave, direktoratima…41, 42. i 43. Vlade i obavljeno je više razgovora i sastanaka na tu temu u periodima do njihovih smjena, bez suštinske promjene konstatovanog protivpravnog stanja. Sve bitne činjenice i svi dokazi o njima na raspolaganju su svakom nivou nadležnih državnih organa, upravno-izvršnih i sudskih, i odgovornim rukovodiocima na svim nivoima i u posjedu zaštitnika imovinsko-pravnih interesa koji zastupaju Crnu Goru i Glavni grad Podgoricu u svim postupcima.

Iako je zakonodavstvom propisana konkretna kolektivna i pojedinačna odgovornost Države, državne uprave i sudstva za štetu koju građanima nanesu ti državni organi i pojedinci – nema utvrđenja ničije odgovornosti makar u dijelu naknade materijalne štete.

Javnost je više puta informisana o enormnim izdacima Države za isplate naknada po osnovu gubitaka sporova sa građanima. Nije preduzeta ni jedna mjera za utvrđenje odgovornosti vinovnika nezakonitosti, protivustavnosti i kršenja brojnih prava građana Crne Gore od strane Države u kojoj oni figuriraju kao “nosioci suvereniteta”.

Samo u slučaju štete koju čine sudovi, Uprava za katastar i državnu imovinu Crne Gore, Komisija za povraćaj i obeštećenje, Ministarstvo finansija, Ministarstvo javne uprave i odgovorni u njima u 41, 42. i 43. Vladi, uključujući sve zaštitnike imovinsko-pravnih interesa,  višestruko prelazi iznos štete za koju je procesuirana Vesna Bratić.

A ko će procesuirati Zaštitnika imovinsko-pravnih interesa iz vremena svih triju poslednjih Vlada što ne procesuira odgovorne u vladama i državnim organima i za štetu koju neposredno pričinjava “zastupanjem imovinsko-pravnih interesa” kojim se očigledno Državi nanosi šteta i imovini i njenim interesima, kao u ovdje izloženim primjerima?

Budislav MINIĆ

Komentari

Apsurd, ne jedini: Zaštitnik imovinsko-pravnih interesa Crne Gore i provizorijum od “institucija” države  ključni su akteri kontinuiranog urnisanja imovinsko-pravnih interesa Crne Gore i javnog interesa, u vremenu simulirane demokratije  decenijama, “u doba Kurte”, tako i nakon što je (30.08.2020. “uzjahao” Murta

Zakonom o državnoj imovini (iz februara 2009. godine), umjesto Republičkog javnog pravobranilaštva (do 1992. godine) i Državnog tužilaštva (1992.-2009. godine) zaštita imovinsko-pravnih interesa Crne Gore je povjerena “sui generis” organu – Zaštitniku imovinsko-pravnih interesa Crne Gore, kojeg imenuje i razrješava Vlada na predlog ministra finansija.

Za period 2009.-2014. imenovana je Mirjana Milić, koja je 26.12.2014. godine razriješena zbog isteka mandata. Na njeno mjesto je umenovana  Dragana Đuranović, do 2021. godine, kada je smijenjena i na njeno mjesto imenovana Bojana Ćirović, koja tu funkciju obavlja i sada.

Zaštitnik imovinsko-pravnih interesa je jedan od indikatora ostvarenja procesa jačanje kapaciteta javne uprave podizanjem odgovornosti i transparentnosti i izgradnjom povjerenja građana u javne institucije. Kako Zaštitnik i vlast koja ga imenuje ostvaruju smjernice SIGMA (evropskih) principa javne uprave u tom pravcu?

Iako je praksa ubrzo nametnula potrebu donošenja posebnog zakona, Programom rada Vlade DPSa za 2016. godinu, bilo predviđeno (za IV kvartal) donošenje Zakona o Zaštitniku imovinsko-pravnih interesa Crne Gore, posebni zakon nije donesen ni nakon smjene te vlasti, do danas. Zabilježene su i godine u kojima Vlada nije uopšte razmatrala izvještaje Zaštitnika, iako joj je to bila zakonska obaveza,  a ogroman novac se odlivao iz budžeta zbog gubitka sporova uslijed neodgovornosti, nepravilnosti i nezakonitosti u radu u državnim organima.

“Efikasna zaštita državne imovine” u sadejstvu Zaštitnika imovinsko-pravnih interesa Crne Gore, izvršne, zakonodavne i sudske vlasti uslijedila je na temelju Analize međuresorskog radnog tima Vlade Crne Gore, od 7. februara 2017. godine, u skladu sa zaključkom Vlade sa sjednice od 21. jula 2016. godine.

Analizom je utvrđeno da je 70 posto  parničnih postupaka protiv Crne Gore i njenih organa inicirano tužbama zaposlenih u Ministarstvu unutrašnjih poslova, Ministarstvu odbrane i Zavodu za izvršenje krivičnih sankcija, zbog povrede prava iz radnog odnosa  Navodi se: “Gotovo da nema nijednog segmenta radnog prava (pa i šire), a da zaposleni, bez razlike po vrsti posla i ovlašćenja, nijesu utvrdili da su uskraćeni za svoja prava na zaradu, odnosno naknadu”.

Uzroci: “Neprimjenjivanje ili pogrešna primjena propisa koji regulišu ovu oblast (pogrešan obračun zarada, toplog obroka, regresa, prekovremenog rada, noćnog rada i rada u dane državnih i vjerskih praznika i sl.), te problemi u vezi sa postojanjem i vođenjem evidencija (o prekovremenom radu, radu noću i u dane državnih i vjerskih praznika, vrijeme provedeno na godišnjem odmoru i sl.)”. Ne konstatuje se da starješine državnih organa nijesu ni pokušali (prije ili tokom sudskih postupaka) da sa državnim službenikom zaključe pisani sporazum o visini i načinu naknade štete za prouzrokovane povredom prava iz rada i po osnovu rada, iz člana 102, stav 3 Zakona o državnim službenicima i namještenicima. Ne konstatuje se da nije inicirana niti utvrđena bilo koja vrsta odgovornosti ni jednog ministra ili starješine državnog organa tokom višegodišnjeg i svakomjesečnog bahatog kršenja svih prava iz rada i po osnovu rada.

Konstatuje se  da državni organi ne postupaju po dostavljenim pravosnažnim presudama već se  “preko javnih izvršitelja, troškovi bespotrebno uvećavaju u znatnom iznosu”. Ne konstatuje se, niti evidentira, dotadašnja rasprostranjena praksa višestruke naplate u postupcima prinudnog izvršenja istih potraživanja po istim presudama od strane istih advokata.

Navodi se: “Posebno je važno istaći da državni organi i javne službe koje zastupa Zaštitnik ne dostavljaju blagovremeno podatke i neophodnu dokumentaciju za kvalitetno zastupanje”. Ne konstatuje se da niko nikada nije procesuiran niti je odgovarao (disciplinski, prekršajno, krivično, materijalno…) za štetu uzrokovanu njegovom neodgovornošću, nepravilnim i nezakoinitim radom u konkretnom slučaju i konkretnom sudskom postupku.

Zaključuje se: „Navedeno jasno upućuje na potrebu podizanja nivoa profesionalizma izvršilaca u državnim organima u cilju pravilne primjene zakona i drugih propisa” u cilju smanjenja broja sudskih postupaka a time i novčanih izdataka Države koji se “u pretežnom dijelu odnose na troškove postupka”. Samo “izvršilaca”?

Nakon citirane Analize uslijedila je praktična “posvećenost” izvršne vlasti i sui generis organa efikasnoj zaštiti imovinsko-pravnih interesa Crne Gore.

Tri mjeseca prije otkrivanja poznatog slučaja Državnog udara 2016. godine, inicirana je aktivnost Vlade na analizi stanja i sprječavanju “državnog udara” na finansijsku moć Crne Gore, prepoznatog na 67. sjednici Vlade Crne Gore 8. marta 2018. godine, tokom razmatranja izvještaja zaštitnika za poslednji kvartal 2017. godine. Svi podaci izvještaja iznova su potvrdili višegodišnje uzroke i posledice konstatovane  annalizom iz “izvještajne godine”.

Još bolnije  je doživljeno saznanje da se u 2017. godini, pored ranije prepoznatih državnih službenika, kao inicijatori brojnih sudskih postupaka protiv Crne Gore pojavljuju i sudije redovnih sudova povodom uskraćivanja naknada iz vremena njihovog sudijskog pripravništva.

I dok je u slučaju državni udar Paja Velimirović “rasklopio i bacio u jezero Gazivode” oružje i municiju namijenjenu za državni udar, Vladi Duška Markovića je Dragana Đuranović,  tadašnja Zaštitnica imovinsko-pravnih interesa, sada izabrana sutkinja Ustavnog suda, prezentovala  podatke o zaplijenjenom “oružju” i “municiji” kojima su, u vidu pravosnažnih presuda i konačnih rješenja o prinudnoj naplati novčanih potraživanja, sudije i državni službenici, nelojalne državi “napadali finansijsku moć države”.

Iz javnog saopštenja Vlade saznali smo  da su “pojedine sudije iz nekoliko sudova različitog nivoa” kidisale na finansijsku moć države na način što su: “tužbom tražili dosuđivanje razlike zarade (…) pozivajući se na koeficijente propisane kolektivnim ugovorom” “a njihove kolege im dosudile značajna sredstva na teret državnog budžeta”! Za razliku od ovih dana aktuelizovane “trgovine presudama” u slučaju “državnog udara” niko se ne oglašava koliko je kupljena neka od ovih presuda. A primjerice, apostrofirani su slučajevi “razrađene šeme sa advokatima” kada su potraživanja pojedinih “nelojalnih” državnih službenika od svega desetak eura rezultiralo gubitkom sudskog spora i troškovima postupka od više hiljada eura?! I to kod “lojalnih državi” starješina organa, Zaštitnika imovinsko-pravnih interesa i drugih,  koji su uporno zastupali državu u tom sporu “u interesu jačanja njene finansijske moći”.

Nebitno je, osim za  neke zaludnjake, ko je odgovoran za izazvanje svakog od sporova i time nastalu štetu u svakom od sudskih postupaka obuhvaćenih konkretnim izvještajem Zaštitnika imovinsko-pravnih interesa. Da li Vlada, ministarstva, državni organi, Zaštitnik imovinsko-pravnih interesa posjeduju podatke, ako ih uopšte ima, o starješinama/funkcionerima i primjerima smanjenja broja sudskih postupaka a time i novčanih izdataka države?Za mnoge je nebitno i  kojim se to “podignutim” nivoom profesionalizma (po)služio Zaštitnik imovinsko-pravnih interesa u konkretnim slučajevima “u cilju pravilne primjene zakona i drugih propisa” i smanjenja broja novčanih izdataka  države koji se “u pretežnom dijelu odnose na troškove postupka”.

Važno je da je, na zahtjev premijera Duška Markovića, skinuta oznaka tajnosti “da svaki građanin raspolaže informacijom o odnosu pojedini državnih službenika prema državnom novcu”,. Te da su objavljena imena “nelojalnih državnih službenika, sudija i građana koji udaraju u temelje finansijske moći Države” štiteći svoja prava garantovana Ustavom i zakonima  države.

Sudski savjet je sjutradan podržao Vladu i dopunio: „Ne samo za slučajeve koji se tiču pripravničkih i sudijskih zarada u sudovima, nego i svih ostalih”.

(O posljedicama ove saglasnosti, štetne po imovinsko-pravne interese Crne Gore i javni intere  u narednom broju)

Komentari

Kako se Stokholmski sindrom manifestuje u današnjoj Crnoj Gori? Kako građanin, kao „nosilac  suverenosti”, može biti talac građanske demokratske države zasnovane na vladavini prava? Pa još u situaciji kada mu je Ustavom garantovano da upravo on, građanin, “ostvaruje vlast”

Kao dugogodišnji praktičar u primjeni domaćih i, posebno, međunarodnih pravnih propisa i opšteprihvaćenih pravila međunarodnog prava, kojima se garantuju i štite ljudska prava i osnovne slobode građana Crne Gore u i od njihove države, i kao građanski aktivista  i prije  i nakon tzv. “osvježenja” i smjene Kurte Murtom, imam potrebu da predočim svoje zapažanje Stokholmskog sindroma kod (dijela) crnogorskih građana,  kao ozbiljnu prepreku uspostavljanju vladavine prava u zemlji.

Imam jasnu predstavu o Najvećim Štetočinama u višedecenijskoj razgradnji crnogorske države i društva, na kojem procesu je uspostavljen mafiokratski sistem (kako ga definiše prof. dr Milan Popović) čiji smo zarobljenici. Ne gubim iz vida ni nove, trogodišnje, nastavljače  partitokratske prakse koji, pored neznanja, nemaju ni snagu da bitnije ugroze moćni mafiokratski sistem, posebno štetan u pravosuđu konicipiranom u skladu sa potrebama mafiokrata i, sa izuzetkom izbora Glavnog specijalnog tužioca, netaknutom od vlasti novih partitokrata. Obje strukture partitokrata vidim kao otmičare države od građana, talaca obiju partitokratija.

Stokholmski sindrom, kao naučni fenomen, predstavlja ozbiljan psiho-socijalni poremećaj u vidu naizgled teško shvatljive pojave zbližavanja talaca sa otmičarima. Nastao je prije pola vijeka u glavnom gradu Švedske tokom šestodnevne talačke krize prilikom pljačke Kreditbanke, jedne od najvećih u Stokholmu, kada su taoci stali na stranu otmičara-pljačkaša. “Unutra nam je lijepo ali plašimo se upada policije”, riječi su Kristin Enmark koja je, kao talac, više puta komunicirala sa pregovaračkim timom. Talačka kriza je okončana šestoga dana kada je policija ubacila gas i otmičari se predali.

U knjizi Postala sam Stokholmski sindrom, koju je Kristin Enmark kasnije izdala, opisala je kako se talačka situacija popravila naknadnim dolaskom drugog otmičara Olofsona koji joj je obećao da joj se ništa neće desiti i da je u njemu vidjela priliku da preživi.

Stotinama godina prije 1973. i pljačke stokholmske Kreditbanke, kod porodičnog nasilja u crnogorskim patrijarhalnim porodicama je egzistirao Stokholmski sindrom. Taj naš tradicionalni sindrom prisutan je i danas u porodičnom i drugim oblicima nasilja. Iz “drugih oblika nasilja” za ovu priliku izdvajam potonje nasilje koje trpe građani Crne Gore kao taoci zarobljene države od mafiokratije.

Kako se Stokholmski sindrom manifestuje u današnjoj Crnoj Gori? Kako građanin, kao „nosilac  suverenosti”, može biti talac demokratske države zasnovane na vladavini prava? Pa još  kada mu je Ustavom garantovano da upravo on, građanin, “ostvaruje vlast”?

Prvi dio odgovora leži u načinu ostvarivanja vlasti (“neposredno i preko slobodno izabranih predstavnika“) a drugi, još bitniji, u sposobnosti građanina da neposredno vrši vlast kao i u sposobnosti i moralu njegovih izabranih predstavnika koji u ime građanina i u njegovom interesu vrše vlast. Treći, polazišni, dio odgovora koji objašnjava nelogičnost u primjeni Ustava je u upitnosti/nemanju prilike “slobodnog izbora”. Odnosno, osuđenosti na prosto glasanje na vrlo oskudnu ponudu potencijalnih “izabranih predstavnika”.

Otkuda “oskudna ponuda” građaninu “nosiocu suverenosti” u građanskoj, demokratskoj državi socijalne pravde, zasnovanoj na vladavini prava?! Ko, ako ne građanin kao “nosilac suverenosti”, sačinjava (lošu?)  ponudu potencijalnih “izabranih predstavnika” preko kojih vrši vlast?

Pa zar nema dovoljno političkih partija koje mogu iznijeti kvalitetnu ponudu potencijalnih “izabranih predstavnika” koji će uspostaviti efikasno pravosuđe, kao neophodan preduslov za napredak države i društva, i vratiti  povjerenje građana u sudsku vlast koja se, od “trulih dasaka”, tokom trodecenijske simulacije demokratije pretvorila u potpunu trulinu?

Imamo oko 50 registrovanih političkih partija, sa velikim brojem “nosilaca suverenosti” sa partijskim knjižicama (naročito partija vlasti) na oko 600 hiljada stanovnika. Baš tu se nalaze mnogi odgovori o uzrocima i posledicama aktuelnih protivrječnosti. Toliki broj političkih partija  u državi bez demokratske tradicije i društva  bez razvijene demokratske svijesti, čini idealnan sistemski ambijent za dominantan uticaj partija. Crnogorski višepartizam je u funkciji simulacije demokratije i kontinuiranog jačanja partitokratije koja je, u uslovima podjela koje kreiraju vodeće partije i koalicije na suprotnim polovima, poprimila obilježja mafiokratije. U mafiokratskom sistemu sve tri grane vlasti (izvršna, zakonodavna i sudska) su pod uticajem mafiokratskih moćnika, niklih na višedecenijskom srastanju sa partitokratskom vlašću (pre)moćnih kriminalnih struktura “odnjegovanih” tokom višedecenijske simulacije demokratije i vladavine prava.

Crnogorski višepartizam je, za potrebe mafiokratije, instalirao partijske podanike, oskudnog znanja i morala na svim nivoima vlasti, razgradivši državne institucije na znatno niži funkcionalni nivo nego što su bile u jednopartijskom sistemu. Partitokratskim kadriranjem poslušnika,  bez ikakve njihove odgovornosti za neznanje, nerad, služenje interesima moćnih pojedinaca i grupa, “nosilac suverenosti” i cijelo društvo su se našli na udaru “terora neznanja“, kako tu pojavu definiše Srđan Perić. Neznanje, kao neophodna pretpostavka za vladavinu partitokrata i mafiokrata, prisutno je u sve tri grane vlasti a dominira na svim nivoima državnog izvršnog aparata.

Padom funkcionalnosti i instaliranjem podanika mafiokrata u njene institucije, država je postala ne samo skuplja već i proizvodi ogromnu materijlnu štetu  za budžet, odnosno građane koji ga finansiraju. “Nosioci suverenosti” za protekle tri i po decenije nijesu smogli snage da makar jednom, na ulici ili u parlamentu suoče izabrane predstavnike sa činjenicama za koliko škola, bolnica, vrtića, kilometara puteva…su građani uskraćeni odlivom ogromnog novca za otplatu štete koju izabrani predstavnici i njihovi kadrovi od povjerenja, u ime države, nanose građanima kršenjem njihovih ustavnih prava i sloboda. Imajući u vidu takav odnos građana, osiljeni Otmičari države u fazi odmakle mafiokratije, sa pozicije vrha otuđene izvršne vlasti su, Javnim saopštenjem sa 67. sjednice Vlade Crne Gore, okvalifikovali “nelojalnim državi” svakog građanina koji je pred sudovima svoje države po zakonima svoje države odbranio svoje pravo garantovano od te države – jer su, navodno, time “oslabili finansijsku moć države”. Ne njihove neznalice u i na čelu ministarstava (MUP, MO…) koje tako sprovode politiku koja ih je tu postavila nego one pojedince koji su branili svoja prava . „Nelojalnim državi” okvalifikovali si i sudije  koji su “presudama protiv države”, kako su osiljeni Otmičari države nazvali pravosnažne presude u korist oštećenih građana, takođe “oslabili finansijsku moć države. Umjesto da objavi spisak partitokratskih štetočina koje (decenijama) nanose toliku štetu, Vlada je najavila i objavila spisak “nelojalnih državi” branilaca svojih ustavnih prava.

Ilustracija zarobljenosti države mafiokratijom  u sudstvu,  trećoj grani vlasti u koju izvršna vlast  ne bi smjela da se miješa, bilo je javno saopštenje Sudskog savjeta (sastavljenog od “slobodnih i nezavisnih sudija” i “uglednih pravnika”) koje je “saglasno sa Vladom” da se javnosti saopšti spisak sa imenima nelojlanih ” ne samo sudija”, nego i državnih službenika, sudijskih pripravnika…građana, koji su tužili državu?!

Otmičari države,  sa prvim zastupnikom Crne Gore pred Evropskim sudom za ljudska prava u Strazburu kao potpredsjednikom Vlade na čijem čelu je bivši direktor Agencije za nacionalnu bezbjednost, izmjenama zakona uskratili su “nosiocima suverenosti” dotadašnje mogućnosti sudske zaštite svojih ljudskih prava i sloboda od Zarobljene države, svodeći ih daleko ispod nivoa koje su imali stanovnici jednopartijske Crne Gore.

Nebrojena su konkretna praktična iskustva sa “pravičnim suđenjem  pred crnogorskim nezavisnim i nepristrasnim sudovima” nakon što su privoljeni” da “budu lojalni državi” i da ne  smiju “suditi protiv Crne Gore”, odnosno mafiokratije koji su je zarobili.

Tako je -“nosilac suverenosti” inficiran Stokholmskim sindromom vođen “logikom” Kristin iz Stokholma “da preživi” bez zamjeranja jer “može biti gore”. Sindrom se “primio” na naše tradicionalno “veži konja đe ti gazda kaže”.   A koje su dimenzije našeg Stokhomskog sindroma dočarali su učesnici protestnih okupljanja Ima nas. Tokom višednevnih protesta Ima nas, taoci zarobljene države stali su na stranu Otmičara “braneći zarobljenu državu” zajedno sa visokim predstavnicima Najvećih štetočina Crne Gore tokom simulacije njene demokratizacije i stvarnog uspostavljanja Mafiokratije.

Naš  sindrom je mobilisao taoce u zarobljenoj državi da podrže mafiokrate protestujući protiv novoizabranog GST zato što pritvara i procesuira “poštene ljude” mafikratije iz samog vrha njenog sudstva, tužilaštva, bezbjednosnih struktura.

Nadmašili smo Švedsku. U Stokholmskom sindromu, Šveđanka Kristin, kao talac, nikada ne bi sa otmičarima Olsonom i Olofsonom izašla da protestuje i pruži im podršku protiv švedskih vlasti koje gone te otmičare.

Budislav MINIĆ

Komentari