Memorijal Danilo Jauković na Durmitoru događaj je koji ozbiljan planinar ne smije propustiti iz više raloga. Tu je uspon na Bobotov kuk, najviši vrh Durmitora i to jednom od najljepših staza u Crnoj Gori – stazom iz Dobrog dola, zatim nezaboravno druženje pored vatri u kampu Šarban i treće – odavanje počasti sjenima velikog zaljubljenika u prirodu koji je umro na svojoj voljenoj planini: Danilu Jaukoviću.

Ovogodišnjem Memorijalu prisustvovalo je preko 200 planinara. Većina mladih planinara ne zna, međutim, mnogo o tome ko je bio general Danilo Jauković i šta je značio ovom kraju, ali i ostatku Crne Gore. Tu su stariji da ih poduče. A o legendarnom Durmitorcu ima se šta ispričati. Život dostojan književnosti ili filma: neustrašivi ratnik koji sa pet rana dolazi pješke od Tjentišta na Sutjesci do svog Durmitora, intelektualac i graditelj u miru i nadasve zaljubljenik u planine. Čovjek čije ime možete pročitati na česmi u Gornjoj Bukovici ili na ulazu u Kanjon Mrtvice pored staze u stijeni koju su napravili inžinjerci bivše JNA a sa kojom je selo Velje Duboko spojeno sa civilizacijom.

„Malo ljudi zna da je pokojni Jauković prvi prošao kanjon da ne bi ugrozio život nekog od vojnika, takav je bio čovjek: uvijek na čelu, uvijek naprijed. I tako je i završio”, sjeća se Hafiz Muratović iz planinarskog društva Montenegro tim koje organizuje Memorijal posvećen Jaukoviću koji je bio i osnivač Planinarskog saveza Crne Gore. Na toj funkciji bio je do smrti. Krenuvši u susret planinarima iz Bosne 9. maja 1977. Njegovo je srce stalo baš na durmitorskim visovima.

Memorijal ustanovljen godinu dana kasnije održavao se do 2012. godine kada je nestao sa zvanične liste godišnjih događaja Planinarskog saveza Crne Gore. Te godine susret planinara je ipak održan zahvaljujući planinarskom društvu Oblun iz Podgorice i brojnim entuzijastima iz cijele Crne Gore i regiona. Već sledeće godine organizacije se poduhvatio Montenegro tim iz Nikšića, planinarsko društvo Pivare Trebjesa , Vojska Crne Gore , odnosno planinari iz kluba Kapetan i Planinski bataljon iz Pljevalja sa poljskom kuhinjom spremnom za čuveni vojnički pasulj. I kamp u Dobrom dolu je ponovo oživio.

A prostrana dolina ispod prevoja Sedlo počinje da se puni dan prije 13. jula kada se memorijal tradicionalno održava. Pristižu automobili dok sunce zalazi za vrh Prutaša i hiljadu ovaca iz farme Kujundžića prilazi torovima, praćene čobanima i lavežom velikih pasa tornjaka.

I dok miriše svježe pokošena kopriva na mjestima gdje se postavljaju šatori počinju susreti sa planinara od kojih se neki nijesu vidjeli od prošlogodišnjeg uspona. Ima i onih koji dođu prvi put. Veselo planinarsko bratstvo brzo preskače barijere upoznavanja – kroz sat vremena svi su kao jedno.

Nakon prospavane noći , sunce kao da eksplodira iznad Durmitora, udiše se punim plućima „vazduh koji miriše” , kao što kaže pjesnik Baćo Tomić, pramenovi magle se preko Sedla dižu iz Šavničke kotline, povremeno prostruji hladni vazduh ali sve obećava lijepi dan na planini.

Rendžeri iz Nacionalnog parka insistiraju da svaki učesnik mora platiti ulaznicu iako planinari koji posjeduju planinarsku knjižicu – a takvih je većina, po zakonu nemaju tu obavezu . I dok se organizatori bakću sa tim problemom, kolona lagano kreće ka najvećem vrhu Durmitora: Bobotovom kuku.

„Hvala planini što nam je podarila ovakav dan i nemojmo da je izazivamo, hajde da uživamo u njoj”, predlaže Vesna Bulatović predsjednica Montenegro tima jednog od organizatora događaja.

Planinarska kolona predvođena iskusnim vodičima ide preko Mliječnog dola ka Zelenom viru, i ispod Šarenih pasova nailazi na prve ozbiljne količine snijega a Zeleni vir je pun i opravdava ime nevjerovatnom nijansom boje svoje površine. Na usponi iznad jezera je ploča postavljena malo ispod mjesta na kome je umro Danilo Jauković idući tadašnjom stazom Bratstva i jedinstva. Najmlađa planinarka tradicionalno postavlja planinsko cvijeće na ploču.

„Neka mu duši miriše”, tužan je Hafiz Muratović i zbog toga što ni ni ove godine nije na Memorilaju Branko, sin pokojnog Jaukovića. Trideset i tri puta je Branko popeo Bobot povodom memorijala, ali ga narušeno zdravlje sprečava da i dalje penje vrhove.

I onda eto Velike previje, priječi se staza ka Škrčkom pogledu, toj, po mnogima najljepšoj tački Crne Gore. Slijedi pola sata završnog napora po stijenama Bobota i konačno upisivanje u svesku na najvišem vrhu Crne Gore.

Kratki predaha na vrhu, pa brzi povratak nazad ka Dobrom dolu jer tamo čeka vojnički pasulj i točeno Nikšićko pivo. Prijatni umor teče venama dok pada noć, gori vatra i bruje akordi Draganove gitare. Ali nema tuge, samo novo obećanje : Vidimo se dogodine.

Bato PEROVIĆ

Komentari