Jovica Zindović, čuveni bjegunac iz ZIKS-a, trebalo bi uskoro da se vrati ,,kući”, u Crnu Goru, nakon što je nedavno uhapšen u susjednoj Srbiji, u Beogradu.
Zindovića je uhapsila tamošnja policija, a s obzirom na arsenal oružja koji je kod njega pronađen, policija sumnja da je pripremao novu likvidaciju. U stanu u Zvečanskoj 58, u kom je Zindović boravio, osim automatske puške, heklera sa prigušivačem i tri pištolja, te pet pancira, pronađena su i falsifikovana dokumenta na drugo ime sa fotografijom Zindovića.
Zindović je pobjegao iz zatvora u Bijelom Polju 7. oktobra prošle godine. Zbog njegovog bjekstva osuđeno je nekoliko službenika zatvora, ali nijesu do kraja ispitane tvrdnje zaposlenih da je bjekstvo Zindovića omogućio sam vrh ZIKS-a. Takođe, nije utvrđeno kako je Zindović, kao neko ko je osuđen za ubistvo, boravio u zatvoru u Bijelom Polju umjesto u Spužu. Zindović, inače bivši zet Darka Šarića, bio je u zatvoru zbog ubistva Luke Popovića, Šarićevog šuraka. Teretili su ga i za ubistvo Miša Vujačića, nekadašnjeg šefa crnogorskog podzemlja u Sloveniji, u septembru 2003. godine.
Osuđeni službenici su u sudnici tvrdili i da je Zindović uživao privilegovan tretman u zatvoru. Bivši šef sprovodničke službe bjelopoljskog zatvora Safet Dizdarević kazao je da je Zindović imao apartman sa mašinama za pranje i sušenje veša, i pranje posuđa. Dizdarević je tvrdio da bi on i čuvari bili mrtvi da su sustigli i pucali na odbjeglog Zindovića.
Tvrdili su da su oni samo kolateralna šteta, jer su izvršavali naređenja nadređenih. Zindović je pobjegao tokom posjete porodici. Nikada nije utvrđena odgovornost za to što je Zindović više puta posjećivao porodicu dok je bio u zatvoru. Načelnik bjelopoljskog zatvora Goran Šćekić optužio je direktora ZIKS-a Miljana Perovića da je on potpisao rješenja kojima je Zindoviću omogućeno da napusti zatvor nakon čega je pobjegao. Šćekić je kao jednog od glavnih krivaca označio i Dragoljuba Bulatovića, tadašnjeg pomoćnika direktora ZIKS-a, čija su naređenja, kako je rekao, izvršavali. Bulatović, prema propisima, ima važnu ulogu i odgovornost kada je u pitanju obezbjeđenje.
Perović je još na čelu ZIKS-a, a Bulatović je prešao u Vladu. U decembru prošle godine, ubrzo nakon bjekstva Zindovića, postavljen je na mjesto savjetnika potrpedsjednika Vlade Duška Markovića, šefa Savjeta za bezbjednost. I to na predlog Markovića. Šta ga je preporučilo, nije objašnjeno.
Tokom dvije decenije iz ovdašnjih zatvora pobjeglo je više od deset ljudi. Iako je u nekim slučajevima bilo jasno da se bjekstva nijesu mogla sprovesti bez odgovornosti uprave zatvora, niko od šefova nikada nije odgovarao, niti bio predmet istrage. Nerijetko su i nagrađivani boljim radnim mjestima. Kažnjavani su samo niži službenici koji su najčešće izvršavali nečija naređenja.
Još je jedan odbjegli zatvorenik ZIKS-a viđen ljetos u Beogradu. Beogradska policija sumnja da je upravo Vujović krajem jula u glavnom gradu Srbije ranio Beograđanina Darka Bulatovića (29) u jednom tamošnjem lokalu. Vujović je osuđen na 14 godina zatvora zbog ubistva Radomira Savovića. Pobjegao je naoružan iz bjelopoljskog zatvora u decembru prošle godine, automobilom koji je čekao ispred.
Ministar pravde Zoran Pažin svojevremeno je kazao da su kada je u pitanju bjekstvo Vujovića neusmnjivo utvrđeno da su postojali propusti nadležnih.
Zbog Vujovićevog bjekstva suspendovana su trojica službenika zatvora Nikola Konatar, Petar Šuković i Slaviša Kljajević. Internom kontrolom naoružanja kod službenika obezbjeđenja i magacina zatvora Bijelo Polje tada je utvrđeno da nedostaje pištolj marke TT 7,62mm, koji je shodno ličnom zaduženju, dužio Konatar.
Bjelopoljsko tužilaštvo nije međutim još našlo krivca za bjekstvo Vujovića.
Tada se takođe govorilo da će se razmotriti odgovornost Miljana Perovića, čija je ostavka odbijena nakon bjekstva Zindovića. Perović je još na mjestu šefa ZIKS-a.
Vujović je inače bio cimer Zindovića u zatvoru. Večernje novosti su pisale da je oružje koje je koristio kada je pobjegao ,,dužio od Zindovića”. Taj list je tvrdio da je Zindović oružje nabavio u zatvoru.
Jedno od poznatijih bjekstava iz ZIKS-a koje je takođe zaokupljalo pažnju javnosti je bjekstvo Veselina Vlahovića Batka, kojeg je sud u BiH osudio na 45 godina zatvora zbog monstruoznih ratnih zločina počinjenih nad nesrpskim stanovništvom u sarajevskim naseljima Grbavica, Vraca i Kovačići tokom 1992.
U Podgorici je 18. juna 2001. godine na sastanku predstavnika ministarstava pravde CG i BiH postignut dogovor da zvanično Sarajevo Podgorici ustupi dokumentaciju po kojoj bi se moglo suditi Vlahoviću. Bosanska delegacija nije ni stigla nazad, a iz zatvora u Spužu stigla je vijesti da je pobjegao Batko, poznatiji kako ,,monstrum s Grbavice”.
Više svjedoka i izvora tvrdilo je da je praktično istjeran iz zatvora. ,,To bjekstvo je organizovano”, tvrdio je za Monitor tadašnji direktor ZIKS-a, Željko Jočić: ,,Vlahović je u tačno određeno vrijeme, neometan od službenika kojima je isključivi posao da obezbjeđuju bedeme zatvorenog dijela KPD, pobjegao do vozila koje ga je čekalo, i nestao. Bio je potpuno siguran da će bez problema – uz nečiju pomoć – preskočiti bedem visine četiri metra i pretrčati brisani prostor od nekoliko stotina metara. Samo jedan metak ispaljen u znak upozorenja onemogućio bi to bjekstvo”, tvrdio je Jočić. ,,Zanimljiva je činjenica da policija tokom uviđaja nije uzela izjave od zatvorenika koji su prisustvovali bjekstvu, iako se osnovano sumnja da su neki od njih pomogli Vlahoviću”, ukazao je bivši direktor zatvora. Jočić je ubrzo završio u advokaturi, a do danas nije utvrđena odgovornost za Batkovo bjekstvo.
Nekoliko mjeseci prije Batka iz Kliničkog centra u Podgorici pobjegao je hrvatski novinar Antun Masle, koji je tada bio u istražnom zatvoru u Spužu. Protiv njega je Vojni sud u Podgorici pokrenuo istragu zbog špijunaže. Hrvatski mediji pisali su da se Masle nakon bjekstva vratio u Dubrovnik.
Privatni detektiv Vladan Pavićević podnio je u februaru 2010. godine krivičnu prijavu protiv nepoznatih osoba zaposlenih u ZIKS-u zbog toga što je u akciji hapšenja Darka Šarića uhapšen i Muhamed Agović koji je u to vrijeme morao biti u zatvoru. O tom slučaju Monitor je već pisao. Agovića je sud u Bijelom Polju osudio na 40 godina zatvora, a tu kaznu je Vrhovni sud preinačio na 20 godina. Za Agovićem, rođenim 1970. godine u Ivangradu, državljaninom SR Jugoslavije, raspisivane su potjernice zbog ubistva, teške pljačke, pljačke sa ubistvom, iznuđivanja…
,,Pitao sam Vrhovnog državnog tužioca kako je moguće da osoba pravosnažno osuđena na kaznu od 20 godina zatvora, koju je izdržavala u Kazneno-popravnom domu Spuž, i to u najbezbjednijem dijelu te ustanove, bude na slobodi od 30. juna prošle godine”, pojašnjavao je Pavićević u razgovoru za Monitor. Odgovor od tadašnje tužiteljice nije stigao.
Pavićević još nije dobio odgovor od Ranke Čarapić. U to vrijeme na čelu ZIKS-a nalazio se Božidar Vuksanović, koji je kasnije prešao na mjesto šefa Uprave policije.
Nekad policija odbjegle zatvorenici brzo uhvati. U decembru 2012. godine iz zatvora u Spužu pobjegao je Miomir Mitrović, ali je uhapšen i vraćen već istog dana. Mitrović je pobjegao oko 11.30 časova, a njegov nestanak primijećen je skoro dva sata kasnije, kada je bilo brojanje za ručak. Uprava policije o bjekstvu je obaviještena tek nešto poslije 16 časova, jer su do tada službenici ZIKS-a pretraživali unutrašnjost zidina spuškog zatvora.
,,Nije nam jasno kako je pobjegao pored fizičkog obezbijeđenja i pored video nadzora”, sumnjali su tada zatvorenici Spuža. Jedan od njih kazao je da je teško zamisliti bjekstvo u prijepodnevnim časovima, preko ograde visoke četiri metra.
Dražen Vojvodić pobjegao je iz psihijatrijske bolnice u Kotoru u junu iste godine. Služio je četvorogodišnju kaznu zbog teškog razbojništva. Dvadesetak dana nakon bjekstva vraćen je iza rešetaka.
Među onima koji su brzo pronađeni bio je i bjegunac Žarko Nilević koji je iz ZIKS-a pobjegao 11. maja 2008. godine. Uhapšen je nekoliko sati kasnije u šumi u selu Pričelje u Piperima.
U junu 2005. godine zatvorenici Smajo Babić, Stevo Poček i Milan Ristić pobjegli su iz Poluotvorenog odjeljenja. Babić je izdržavao kaznu od 20 godina zatvora zbog svirepog ubistva, a i Ristić je bio u Spužu zbog ubistva.
Nakon bjekstva, njih trojica su se uputili ka Nikšiću. Babić se utopio u tamošnjem jezeru Krupac.
Dešavalo se da neki od bjegunaca budu vraćeni i nakon decenije. Tako je 2008. u Novom Sadu uhapšen Vladeta Milačić, koji je iz spuškog zatvora pobjegao 1995. godine. I on je bio osuđen zbog ubistva. Zbog njegovog bjekstva krivično su odgovarala trojica stražara, koji su kasnije oslobođeni optužbi.
Čini se očitim da se bjegunci mogu naći kad se traže. I pobjeći kad se puste.
Milena PEROVIĆ-KORAĆ
INTERVJU4 sedmice
ALTERVIZIJA4 sedmice
HORIZONTI4 sedmice
FOKUS4 sedmice
DANAS, SJUTRA4 sedmice
DRUŠTVO4 sedmice
INTERVJU4 sedmice
Izdvojeno4 sedmice