Namjera grupe entuzijasta iz Centra za kulturu i KUD Mijat Mašković, da turistički valorizuju zapostavljene kolašinske lokalitete i legende o njima, nagrađena je nedavno na konkursu Sva čuda Crne Gore. Tri nagrade pripale su Kolašincima, za projekte valorizacije kanjona Mrtvice i Morače, i ideju Igra prsten kao dodatak zimskoj sezoni.

Oni su konkurisali i sa projektima: Ljevišta, selo legendi i junaka, Igre, pjesme i legende kolašinskog kraja u funkciji razvoja turističke ponude, Zmaj preleće s mora na Dunavu – valorizacija Zmajske jame na Talima), Zašto se povijaju bebe – legenda o zmijama i Legenda o ubistvu na svadbi.

Aurori nagrađenih ideja sada žele da ih ustupe i agencijama, vlasnicima smještaja, etno-kuća. Za sada nema zainteresovanih, ali se nadaju da će ih biti.

U Centru za kulturu kažu da je od velike važnosti valorizacija kanjona Mrtvice. Do sada, tvrdi direktor te ustanove Branislav Jeknić, nije bilo nikakve ekonomske koristi za lokalno stanovništvo od „čudesa prirode”, jer su turističke agencije sav prihod uzimale za sebe. Nije naplaćivana nikakva turistička ili izletnička taksa, dok vodiči, kaže on, dovoljno ne poznaju područje, legende i kulturno-istorijske okolonosti.

„Početak turističke rute koji predlažemo za valorizaciju bio bi na mostu Pjenavac koji je poznat i u narodu ostao u sjećanju po tragediji tokom izgradnje, kada je nastradalo 26 radnika”, kaže Jeknić. ,,Dalje, u Gojačevini, prema predanju, doselio se Gojak, rodonačelnik svih Rovčana, a danas se svake godine tu tradicionalno okupljaju Rovčani. Naspram nje u vertikalnoj stijeni se nalazi pećina u kojoj je u početku živio Gojak. Vjerovanje u zajedničkog pretka odlika je svih crnogorskih plemena, a skoro da nema nijednog Rovčanina koji ne zna predanje o Gojaku”, objašnjava direktor Centra.

Danilov most na Mrtvici je sagrađen 1858. i kulturno-istorijski je spomenik od 1957. Podigao ga je knjaz Danilo I Petrović za dušu svoje majke Krstinje. Nalazi se na oko kilometar udaljenosti od mosta Pjenavac. Posle njega slijedi Stari drveni most koji povezuje sela Mrtvo Duboko i Međuriječje.

„U Mrtvom Dubokom se nalazi Crkva Uspenja Bogorodice. Pretpostavlja se da je u doba Bana Ivaniša 1737. g. prenešena iz Međuriječja. Obnovljena je, po drugi put, za vrijeme jeromonaha Josifa Bulatovića, koji je od 1826. do 1876. boravio u ovoj crkvi. On je i podigao konak zvani ‘čardak’ pored crkve. Treći put je obnovljena 1897. po nalogu Mitrofana Bana, a od sredstava koje je Josif ostavio za obnovu crkve”, podsjećaju u Centru za kulturu.

Nedaleko od crkve je pećina Vranštica, na nadmorskoj visini od 580 metara. Njena dužina je oko 756 metara. Oni koji su boravili u pećini tvrde da je bogata ukrasima raznih boja, veličina i oblika. Izuzetno je pristupačna i bila bi dostupna i turistima koji nemaju planinarsku i speleološku vještinu.

„U nastavku se dolazi do kanjona Mrtvice koji je dug devet kilometra, a najzanimljivija u njemu je Kapija želja u kojoj, po legendi, vila sa Maganika ispunjava želje. Kapiju čine dvije stijene spojene pri vrhu, obrasle mahovinom i drvećem. Da bi se želja ispunila potrebno je u tišini kroz kapiju baciti kamen u rijeku. Želja, kaže predanje, mora biti čista i ne smije biti na štetu drugoga jer će se u suprotnom vratiti nesrećom onome ko je poželio”, prepričava Jeknić legendu koja dugo živi u kolašinskom kraju.

Posebnu atrakciju, naglašava on, predstavljaju bukovi (vrelo) zvani Bijeli nerini. Zidovi kanjona Mrtvice su visoki i do 1000 m, a najzanimljiviji dio kanjona predstavlja usjek koji je probila vojska kako bi kanjon bio prohodan čitavom dužinom. On se u narodu naziva Danilov put po Danilu Jaukoviću, generalu koji ga je probio.

Crkva Svetog Ilije u Veljem Dubokom, koja je obnovljena 1904. godine, takođe bi, smatraju autori ideje valorizacije Mrtvice, bila zanimljiva turistima. Pored nje se nalazi Most ljubavi sa interesantnom skulpturom, koja je svojevrsna aluzija na nekadašnje ljubavne sastanke koji su se na tom mjestu dešavali. Iznad mosta se nalazi izvor rijeke Mrtvice.

Visoravan Trebiješ, posjetioce tokom maja, juna i jula dočekuje raznovrsnim planinskim cvijećem i vjerovatno najvećom kolonijom divljih narcisa u Crnoj Gori. Ledničko Kapetanovo jezero nalazi se na 1.768 mnm. Po postanku je ledničko, dužina mu je 480, širina 333, a maksimalna dubina 37 m. Ta ruta bi se završavala na Manitom jezeru, na 1.773. mnm, koje se naziva još i Brnjičko – po okolnom kraju Brnjiku. Najveća dubina tog jezera je 13 metara – objašnjavaju dobitnici nagrade.

Jeknić smatra da bi se valorizacija tih lokaliteta, koji su uklopljeni u logičnu cjelinu najbolje postigla adaptacijom dva objekta bez namjene, a nalaze se u Mrtvom i Veljem Dubokom. Riječ je seoskom domu i školi. Tokom ljeta objekti su prazni, a, tvrdi Jeknić, uz mala sredstva mogli bi se koristiti u turističke svrhe. Na lokalitetu između Gojačevine i Danilovog mosta već postoji inicijativa o izgradnji etno-sela, vodenice i restorana koja bi se mogla uključiti u razradu te ideje, smatra on.

Ideja da se i igra „prstena” ponudi turistima, čeka realizaciju. Vjekovima stara, narodna igra najednostavnije se može opisati kao takmičenje u tome ko će uspješnije sakriti, odnosno, brže pronaći zlatnu burmu ispod jedne od deset vunenih čarapa, poređanih na podu. No, ta igra, kažu oni koji je čuvaju od zaborava, je prije svega psihološko nadmudrivanje, koje prate duhovita zapažanja, čiji je cilj da protivnike dekoncetrišu i osujete. To je, tvrde, pokazivanje vještine ruku i odmjeravanje pronicljivosti.

Među rijetkima koji tu igru još igraju u kolašinskom kraju je i grupa od 15-ak Moračana i Rovčana.

Prema tradiciji, zlatna burma se obično krije ispod vunenih čarapa. Umjesto čarapa, mogu se koristiti i kape ili naglavci. Na pod se prostire ćebe da prsten ne bi zveckao na tvrdoj podlozi i na taj način se olakšalo nalaženje. Broj onih koji učestvuju nije ograničen, mada je najbolje, tvrde iskusniji igrači, kad ih je po pet ili šest u jednoj grupi. Pravila su, uglavnom, ista u svim krajevima kolašinske opštine, ako se izuzmu neke varijacije u Vasojevićima, gdje se ta igra zove i „koza”.

Sve što su Ministrastvu turizma predložili, smatraju u Centru za kulturu i KUD-u, moglo bi i te kako obogatiti kolašinsku turističku ponudu.

„Navikli smo u ovom kraju na ljepotu koja nas okružuje i nijesmo često svjesni da bi to bio doživljaj za turiste. Nadamo se da će, pored nagrade koja nam je značajna, te ideje imati i primjenu, to jest da će koristiti sugrađanima, a naraočito stanovnicima opustošenih sela. Očekujemo da se ubrzo javi neko s dovoljno sluha za isplativost naših projekata, pa da, recimo, već od narednog ljeta, rutom koju smo predložili krenu grupe turista”, zaključuje Jeknić.

Dragana ŠĆEPANOVIĆ

Komentari